Samotność.

[Gość TailsDoll]

Witajcie.
Przejdę od razu do konkretów.

Dzisiaj dowiedziałem się, że tak naprawdę moja była tylko mnie wykorzystywała. Znalazła sobie takiego "informatyka który będzie jej wszystko naprawiał i ma kasę", wciskała mi kit, że "mnie kocha"- nie wierzę, kocha byłego.
Dowiedziałem się od kolegi, któremu mówiła- pewnie nie mówili, bo "to mniejsze zło".
(mowa tu o M. jeżeli ktoś pamięta)

Rodzina? Szkoda słów- matka mnie się jak śmiecia z domu pozbyła ok 2 lata temu, kontakt bardzo słaby (zresztą po tym co odstawiła w stosunku do mnie to niech będzie tak jak jest), ojciec nie żyje, zaś reszta rodziny albo zero kontaktu, albo jak babcia- "na prawo jazdy się nie nadajesz", "gdzie ty za granicę pojedziesz"- i miliony porównań do kuzyna (nic do niego nie mam, ale gadanie babci wnerwia i załamuje w jednym), który wg babci "umie 7 języków, jeździ po całym świecie, zarabia miliony" (chociaż jest inaczej).

Niedawno jeden z moich przyjaciół, niby to uważający się za nikogo (już ja prędzej jestem nikim- on jest uznanym dj-em, znanym dość mocno w moich stronach, a ja cóż- pomyłka genetyczna na tle i jego i wielu innych lepszych osób zdatnych do pokochania)- patrzę w związku. I to jego dziewczyna go kocha jak głupia, zabiłaby się za nim.

W moim wypadku hasło "kocham cię" skierowane do mnie prędzej odbiorę jako "zdychaj i nie zapomnij coś na mnie przepisać".

Ostatni związek- ukróciłem go sam, bo z kolejną choleryczką która chce ze mnie zrobić swojego pieska nie chciałem być, a oczekiwałem czegoś znacznie więcej- normalnej, pełnej ciepła relacji, w której będzie obustronna miłość.

Po tym wszystkim (oraz patrząc na to, że te, które naprawdę są fajne i umiejące kochać...uciekają ode mnie), po cyrkach z rodziną czuję się tak naprawdę niepotrzebny światu. Umowa o pracę przedłużona, bo "kierownik sobie na komputerze sprawdza ile co robię, patrzy przekroczone 100%- ok, przedłużamy"- ok, nie jest to łatwe, bo mało komu to się udaje (przynajmniej tak mi mówiono).

Nie ukrywam czuję się strasznie samotny. Każdy zajęty swoimi sprawami, związki porażka, rodzina to już w ogóle.
Wiem, że ludzie mają cięższego kalibru problemu, ale wychodzę z założenia, że lepiej mówić głośno co jest nie tak niż później z powodu kumulowania negatywnych emocji nabawić się niewiadomo czego.

Czasami prześladuje mnie myśl, by po prostu odejść z tego świata, organy oddać, przydadzą się komuś, kogo ktoś kocha i potrzebuje na tym świecie (dziecko, którego rodzice potrzebują, mąż o którego żona się martwi i nie śpi po nocach itp).

Nieraz i też jest tak, że nie chcę się zabijać, patrzę optymistycznie i myślę "będzie ok", ale co z tego jak dzień, dwa i negatywne stany odnośnie samotności wracają.
Trzymają mnie też marzenia- jedno z ważniejszych- udać się na koncert swojego największego idola- szkoda tylko, że Ayu nie chce za bardzo udać się do Europy (chociaż są zapowiedzi tournee po Europie po 2016 roku), a firma na P. nie udziela takich wielkich pożyczek by do Japonii jechać ;D (przy 15k to bym zresztą się nie wypłacił do końca życia).

Myślałem też na...przekwalifikowaniu się w celu by zacząć być postrzeganym jako ktoś inny niż "komputerowy nerd"- dziś na dzień dobry ledwo wszedłem do klubu już "a bo się popsuło".
Inna sprawa to osoby które mnie gnębiły w czasach szkolnych- przyszło mi niestety z nimi pracować- przybyły później niż ja i co lepsze- dopóki ich nie było- dogadywałem się z resztą pracowników.

Myślałem nad celem mojej nieudanej przeprowadzki do Krakowa- cel był taki żeby po prostu zrzucić z siebie stereotypy, by nikt o mnie nie mógł roznosić plotek. Nie udało się, bo tam umowy nie przedłużyli, ale te 3 miesiące wiele mi pokazały- bez moich stereotypów mogłem wiele i wszystko tylko ode mnie zależało- szkoda, że trochę schrzaniłem sprawę z jedną taką (było blisko do związku), ale nawet tyle wystarczyło, by sobie uświadomić, jaką wielką siłę mają plotki.

Nie za bardzo wiem, co mam zrobić- problematyczne osoby, brak miłości, rodziny...

Odpada zmiana miejsca zamieszkania ze względu na pracę.

P.S. Portale randkowe znam- z moich stron nikt się nie odzywa, a jeżeli jest jakikolwiek kontakt to co najmniej 100km ode mnie (niespecjalnie mimo fascynacji koleją mi się dojeżdżanie uśmiecha, zwłaszcza jak to trwa więcej niż 1,5 godziny, chociaż z drugiej strony miłość barier nie zna, ale związków na odległość z uwagi na byłą jak na razie nie preferuję).

Chętnie podyskutuję z osobami mającymi podobne rozterki do moich, w końcu trzeba jakoś się wspierać ;)

[Gość art7]

po pierwsze nic na siłę
a po drugie z nikim się nie porównuj
bo to choroba naszych czasów
a te zle myśli odpędzaj jak najszybciej bo jeszcze cię wpędza
w jakąs chorobę
pozdro

[mgr Kamila Krocz]

Nawet będąc samemu, można nie czuć się samotnym. Podejrzewam, że na siłę chcesz uzupełnić jakąś lukę, pustkę w sobie i myślisz, że odnajdziesz szczęście przy drugiej osobie, będąc w związku, że to druga osoba będzie gwarantem Twojego szczęścia. Nie tędy droga. Myśląc w taki sposób, nigdy nie będziesz szczęśliwy. Prawdziwie szczęśliwym można być wtedy, gdy jest się szczęśliwym z samym sobą. Pobądź z samym sobą, polub siebie, a to na pewno wtórnie wpłynie na poprawę relacji z innymi ludźmi, również z kobietami. Pozdrawiam!

[Gość unna]

P. Kamila dobrze radzi. Ostatnio miałam taki okres, gdy oglądałam się na innych - którzy to mają mi zapewnić "szczęście"
Godzinę temu przypomniałam sobie, że wszystko zależy ode mnie, od mojego sposobu patrzenia na rzeczywistość, która mnie otacza.
ODZYSKUJĘ RADOŚĆ ŻYCIA.

[Gość chou1]

Nie szukaj dziewczyny na siłę, bo to nie ma sensu.
Jeśli chodzi o tytułowy problem - ja również się z nim borykam. Ale mam 21 lat i staram się myśleć, że na miłość przyjdzie jeszcze czas.
Mówiąc o stereotypach, masz na myśli tego nerda? Bo jesteś informatykiem? Wiesz co, miałam już okazję poznać kilku informatyków i powiem Ci, że znalezienie dla nich normalnej dziewczyny nie było niemożliwe. :) Również moi znajomi ze studiów (infa) mają lub poznają nowe dziewczyny... Więc wydaje mi się, że nie w zawodzie tkwi Twój problem.