Nie umiem sobie pomóc

[Gość K.E.]

Witam. Może zacznę od tego, że mam 20 lat, studiuję, mam kochającą rodzinę i przyjaciół, a jednak jest parę kwestii, które mnie martwią. Odkąd pamiętam nie potrafię wejść w bliskie relację damsko-męskie, ponieważ się boję. Nie wiem czego. Jak coś zachodzi za daleko to po prostu uciekam. Jestem również bardzo nerwową osobą, wszystko mnie drażni. Wszyscy mnie irytują. Nie mogę sobie z tym poradzić. Mówię o wiele słów za dużo, ranię osoby dookoła mnie świadomie, a później tego żałuję, ale nie potrafię przyznać się do błędu. W momentach tego "napadu złości" czuję chwilową satysfakcję, a później przychodzi moment, gdzie się tego wstydzę. Bo wstydem jest czerpać satysfakcję z cierpienia innym osób, ale to jest silniejsze ode mnie. Jak byłam jeszcze dzieckiem to "dręczyłam" w ten sposób rodziców, jest tyle przykrych słów jakie ode mnie usłyszeli, mimo tego, że nigdy nawet nie podnieśli na mnie ręki, zawsze byli dla mnie kochani. Bardzo tego dziś żałuję i nie pogodzę się z tym chyba już nigdy, ale mimo tego nie umiem tego powstrzymać, nie panuję nad tym. Po wszystkim zamykam się w pokoju i płaczę. Często płaczę. Z wielu powodów, a nawet bez powodu. Wstydzę się mówić o moich problemach bliskim. Mam tak odkąd pamiętam, chociaż czasami to "cichnie", uspokajam się i wszystko jest w porządku, ale parę miesięcy temu znów wróciło i nie umiem sobie z tym poradzić. Znów wróciły "czarne" myśli. Całymi dniami jestem senna, mimo tego, że śpię tyle ile powinnam. Kawa i inne napoje energetyzujące na mnie nie działają. Czasami jestem aż nadpobudliwa, mam chęć do działania, chcę cały czas coś robić, mam mnóstwo energii, a później nadchodzi okres, gdzie chcę tylko spać (rodzice swego czasu podejrzewali, że biorę narkotyki, ale po sprawdzeniu mnie potwierdziło się, że jestem "czysta"). Mówią mi, że jestem leniwa, a ja po prostu nie mogę sama siebie zmusić do tego, aby coś zrobić. Marzę tylko o tym, żeby całe dnie spędzać w łóżku, nie widywać ludzi i myśleć o smutnych rzeczach. Umawiam się ze znajomymi, a później odwlekam godzinę spotkania, aż w końcu jest już późno i nie ma sensu się widzieć. Jednym słowem nie mam sił wyjść z domu, bo czuję się zmęczona. Jestem zapraszana na wiele imprez, codziennie odzywa się do mnie wiele osób, tak po prostu, jak to znajomi, odzywają się do mnie i utrzymują kontakt, wpadają bez zapowiedzi, czuję się przy nich dobrze, ale i tak przez całe życie mam wrażenie, że oni nie czują do mnie sympatii. Wiem, że to myślenie nie jest w ogóle logiczne, ale nie umiem tego racjonalnie wytłumaczyć. Nikomu jeszcze nigdy o tym nie mówiłam, ale chciałabym w końcu znaleźć kogoś, to będzie mnie kochał w ten inny sposób, mieć kogoś bliskiego, a ja nie potrafię nikogo tak blisko dopuścić. Nie mogę się przełamać. Miewam też takie napady lęku. Bardzo się boję zostawać sama w domu, gdy ktoś dzwoni do drzwi boję się nawet otworzyć. Nie lubię chodzić w nocy, bo rozglądam się na wszystkie strony. Nawet siedząc w pokoju czuję strach, ale nie wiem przed czym. Po prostu się boję, nie czegoś, nie kogoś, tylko czuję, że się boję. Bywam spanikowana i spięta bez powodu i wtedy bardzo mocno bije mi serce i jest to dla mnie niekomfortowe. Nie wiem gdzie mam szukać pomocy... Teraz mam napływ chęci zrobienia czegoś z tym, pozbycia się tego, ale jutro pewnie będę żałować, że tu napisałam.. Może ktoś inny będzie wiedział dlaczego tak jest i czy kiedykolwiek uda mi się tego pozbyć.. Przepraszam za błędy, jeżeli jakieś są. Pozdrawiam.

[mgr Kamila Krocz]

K.E., przez Internet nie da się postawić diagnozy. Nie wiem, czy dolega Ci coś w sensie klinicznym - czy to depresja, nerwica, zaburzenia osobowości, czy po prosu jakiś chwilowy kryzys albo niska samoocena. Jeżeli czujesz, że sama sobie nie możesz poradzić z problemami, jakie się nawarstwiły, najlepiej pozwól innym, by Ci pomogli, np. wybierz się do psychologa. Napisałaś, że studiujesz - wybierz się do akademickiego ośrodka opieki zdrowotnej, do poradni zdrowia psychicznego. Tam powinnaś znaleźć odpowiednią pomoc i wsparcie. Pozdrawiam i życzę powodzenia!