powielenie schematu rodziców- jak tego uniknąć

[wasiak.kinga]

Dzień dobry,
troszkę zagubiłam się w życiu. Mam 24 lata i tylko jeden związek za sobą ( pod koniec liceum). Im jestem starsza tym bardziej widzę, że powielam schemat mojej mamy- nerwowej artystki , czasem choleryczki. Super zdolnej, ale niekochanej i niedocenionej przez facetów. Z wiekiem okazało się,że chłopcy kochali się w niej, jednak ona sprawiała wrażenie osoby niezainteresowanej, wyniosłej, zajętej. Obawiam się, że u mnie tak samo to wygląda.

Przez całe życie czułam, że ja jako pierwsza córka, najstarsza jestem bardzo związana z rodzicami, szczególnie z mamą. Jestem osobą bardzo wrażliwą, wszystko za bardzo przeżywam- a także sobie 'wkręcam'. Myślałam, że chodzi tu o mój stres i brak pewności siebie jeśli chodzi o spotkania z mężczyznami- jednak uważam, że problem tkwi głębiej.

Mieszkam nadal z rodzicami, kończę studia, mam pewne plany wyprowadzki- najpierw na kilka miesięcy, aby się lepiej poczuć, odseparować mentalnie, odciąć przysłowiową pępowinę. Zauważyłam,że kiedy jestem poza domem, w zdalnej pracy, na wakacjach, na studiach za granicą- jestem innym człowiekiem. Wiem czego chcę i jestem bardzo pewna siebie. Tylko, że ja zbyt dużo czasu poświęcam na karierę u naukę- ludzie widzę, że jestem ogarnięta i sprawiam wrażenie niezainteresowanej czasem olewającej- bo jestem zajęta. A ja uciekam przed rzeczywistością i przed tym aby się za bardzo nie zaangażować, bo ktoś mógłby mnie zranić ( 2 razy zostałam zraniona).
Mama jako osoba, która mi ufa zawsze spowiadała mi się z problemów. Z moją siostrą wiedziałyśmy o problemach z przeszłości, o agresji, czasem o rękoczynach jakie dochodziły w naszej rodzinie. Jednak starałam się na to nie zwracać uwagi. Rodzina ze strony mamy nie toleruje mojego taty i vice versa. Już mam dość tych niesnasek, kłótni. Nie obwiniam za to siebie, ale podświadomie chciałabym aby rodzice żyli w szczęściu. Tu nie chodzi o pieniądze. Tu chodzi o wzajemny szacunek, a przez lata udawaliśmy , że wszystko jest ok. Było tzw podjudzanie z dwóch stron. Mama nie ma zaufania do ojca,bo ten zbyt wieloma rzeczami dzieli się z babcią. Mama też ze swoją matką jest bardzo zżyta. Chyba nawet za bardzo. Czasem mi się wydaje,że obydwie strony są takie same. Niczym się nie różnią- oprócz temperamentu. Mama jest ekstrawertyczką, ojciec introwertykiem- jednak występuje ten sam schemat rodzinny.
Ja już nawet nie wiem kim jestem. Przez to wszystko, przez wszystkie kłótnie, problemy wzięłam zbyt wiele dla siebie. Chcę być miła i dla znajomych i dla rodziny, przejmuję się wszystkim, gram czasem przed znajomymi, że wszystko w porządku- ludzie nie wiedzą,że u mnie panują kłótnie itp. Zazdroszczą mi kontaktu z luźnymi, artystycznymi rodzicami- a to wcale nieprawda. Czuję, że tylko wyjazd w inne miejsce pozwoli mi żyć pełną piersią. Szykuję się na to, ale z drugiej strony boję się zostawiać mamy i taty samego, bo wiem, że z czasem się zagryzą... Nie wiem co robić. Czuję, że muszę poukładać swoje życie, nie mogę olewać znajomych, nie mogę udawać wiecznie, że jestem zajęta. A ja robię to, bo np muszę opiekować się znerwicowaną mamą czy tatą, który akurat się poddał i uciekł w milczenie.

Byłam u psychologa kilka tygodni temu, powiedział, abym robiła swoje, uczyła się dla siebie, pisała jak najlepiej egzaminy i się wyprowadziła z domu. Wtedy może podświadomie coś ze mnie zejdzie.
Co o tym Państwo myślą? Czy dla mnie jeszcze jest nadzieja? Ja czasem po prostu boję się zaufać mężczyźnie,bo powielę schemat moich rodziców. A wiem, że interesują się mną osoby ( z charakteru) pokroju mojego taty. A ja właśnie jestem w typie mojej mamy. Czuję to. I boję się, że tak samo skończę jak nieszczęśliwa kobieta, poddająca się i pielęgnująca wszystkich na około, a nie samą siebie.

[Gość TailsDoll]

Dopisuję się do tego, gdyż mam podobny problem, tym bardziej tu jednak chodzi o ojca i jego alkoholizm oraz powielenie relacji w kwestii związków.

W temacie związków matka pomiatała ojcem równo, zaczął od tego pić, później rozwód. Z moją byłą- pomiatała mną, traktowała jako pocieszenie, wyzwiska leciały równo- jeszcze bezczelnie się wyrzeka tego (moja matka również wyrzeka się zwrotu "zabieraj pieniądze i wy******j" kiedy mnie wywalała z domu).

Alkoholu prawie wcale nie spożywam- czasem kończy się na dwóch piwach z kolegami i więcej rewolucji nie ma, zaś jeżeli się zdarzy (rzadkość) żeby wypić więcej, to bez zbędnych awantur (ba- z tego co widziałem to w takich momentach większe awantury robiła druga strona), po prostu przyjść i się spać położyć na przykład.

Zaś jeżeli chodzi o charakter- walczę z uległością, brakiem asertywności (doszło w moim życiu do mobilizacji i pozbycia się byłej z mojego życia).

Zdałem maturę, chcę iśc na studia od października, pracuję (jeszcze do kokosów daleko ale mam na to plan), co z tego jeżeli co by nie było to słyszę że "jestem czysty ojciec z wyglądu i charakteru".

I tak samo jak ty, boję się powielenia schematu z domu, że jak z kimś się zwiąże to będzie osoba zimna, nie umiejąca kochać jak moja matka w stosunku do ojca.

[ka-wa]

Nie przesadzajcie z tym powielaniem schematu,bo to różnie bywa,zawsze jest jakieś ryzyko ,nigdy nie ma pewności jak dalej ułoży nam się życie,
jeśli się zakochacie,znikną te obawy,dlatego nie zatruwajcie sobie teraz życia,takim gdybaniem i przestańcie się bać na zaś...,
Kinga,jak postąpisz,czy wyjedziesz ,czy nie, musi to być Twoja decyzja,myśl głównie o sobie ,rodzice sobie poradzą ,nie przejmuj się.

[Gość ankazz]

Kinga, z tym powielaniem schematu to wcale nie taka bujda. To chyba jeden z poważniejszych problemów dzieci z rodzin dysfunkcyjnych... Ludzie podświadomie szukają w dorosłym życiu znanych sobie sytuacji, charakterów. "Wiedzą" jak sobie z nimi radzić, nawet jeśli wypracowany w dzieciństwie schemat jest błędny i krzywdzący. Nie chciałabym nikogo wprowadzić w błąd, więc podkreślam, że nie jestem osobą kompetentną, ale to co napisałaś brzmi jak wyjęte z książki "Kobiety które kochają za bardzo". Może będę nudna z polecaniem kolejnej osobie tego tytułu, ale mam wrażenie, że wiele z opisywanych tu na forum problemów wynika właśnie z takiego powtarzania schematów rodzinnych w dorosłym życiu. W każdym razie to mądra książka i nawet jeśli nie znajdziesz w niej siebie (w co wątpię), to nie zaszkodzi przeczytać.

W każdym razie, pewnie, że jest nadzieja. Myślę, że powinnaś przede wszystkim skupić się na sobie i swoim szczęściu. Nie jesteś odpowiedzialna za szczęście swoich rodziców, co więcej - Ty nie jesteś w stanie im pomóc i z tym powinnaś się pogodzić. Zastanów się nad tym. Tyle lat starałaś się jak mogłaś, ale relacje między rodzicami nie poprawiły się. Nadal angażując się w problemy domowe budujesz sobie złudzenie kontroli nad sytuacją i tylko temu to służy.

A niebezpieczeństwo polega na tym, że jeśli nie odpuścisz, to taką samą kontrolę będziesz próbowała sprawować nad swoim przyszłym partnerem. Będziesz go kochać, pomagać mu i czekać, aż zmieni się dzięki Twojej miłości. Dlatego kobiety z rodzin dysfunkcyjnych wydają się niedostępne dla "normalnych" mężczyzn (Ty po prostu podświadomie widzisz, że ten facet nie będzie Cię potrzebował) i często wybierają "nieudaczników". Żeby się nimi zaopiekować jak wcześniej swoimi rodzicami, żeby być im potrzebne, żeby ich kontrolować i uszczęśliwiać. Żeby w końcu zrobić to, co z rodzicami nie wyszło - zmienić ich.

To pewnie taki czarny scenariusz. Ale nie jest nierealny. Bo ja po długim czasie zdałam sobie sprawę, że coś takiego właśnie przechodzę, mimo, że w moim domu było "stosunkowo" spokojnie. Mój chłopak okazał się emocjonalnie niedostępny jak ojciec, ale usilnie próbuję go zmienić. I nie przestaję przejmować się złymi relacjami, czy może ich brakiem pomiędzy rodzicami... ale pracuję nad sobą i za Ciebie też trzymam kciuki :)