Ból i depresja po śmierci przyjaciela

[Gość CARLA19.05]

19.05.2013r. około godz. 17.00 w tragicznym wypadku zginął kumpel mojego brata, którego traktowałam jak rodzinę. Był wesołym, radosnym, zawsze uśmiechniętym, a przede wszystkim młodym chłopakiem. Bardzo przeżyłam jego śmierć. Choć minął już ponad rok nadal nie mogę o nim zapomnieć. Chciałabym móc go jeszcze raz zobaczyć, jego uśmiech... Od tamtego dnia przez prawie tydzień nic nie jadłam. W nocy nie mogłam spać. I wszystko było mi obojętne. Boli mnie to do dziś. Ale nie mam z kim tak szczerze, prosto z serca porozmawiać. Bardzo często zdarza się, że w nocy płaczę tak, że cała poduszka zalana jest łzami. Ale najgorsze jest to, że męczy mnie ogromna nienawiść do siebie za to, że nie poszłam na jego pogrzeb, a wszystko dlatego, że po prostu się bałam... Bałam się tego, że wszyscy będą widzieli jak płaczę (bo nigdy przy nikim nie płakałam, starałam się to ukrywać). No i zaczęło się ryczałam non stop. W dzień i w nocy. W ukryciu. Udając że wszystko jest ok, choć było fatalnie. Chyba mam depresję. Winię się za to że umarł, że nie poszłam na pogrzeb. Za każdym razem jak ktoś o nim wspomina zbiera mi się na płacz. Już nie wytrzymywałam tego bycia 2 osobami tą prawdziwą i udawaną JA. Chciałam popełnić samobójstwo... Ale pomyślałam, że mam dla kogo żyć. Że będę walczyć o to żeby nic mi się nie stało. Przez pierwsze 2 mies. po śmierci płakałam ciągle. Później płakałam rzadziej ale dłużej. Jak już wpadłam w "depresję" to zdarzało się i kilka miesięcy bezradności. Nadal mam takie ataki "depresji". Zwłaszcza jesienią. A w okresie świąt to już w ogóle za nim tęsknię i myślę sb że on już nigdy nie zasiądzie przy wigilijnym stole... Ale już nawet nauczyłam się żyć z "depresją" (moją nową, nierozłączną koleżanką), do której się przyzwyczaiłam. Kiedyś chciałam iść do psychologa, ale jednak doszłam do wniosku, że ja nie umiem rozmawiać nawet z rodzicami, a co dopiero z obcą osobą tak otwarcie. Ale dlaczego boli mnie jego strata? Czemu wciąż o nim myślę, tęsknię? Może dla tego, że traktowałam go jak własnego brata.

[ka-wa]

A może właśnie zakochałaś się w nim i dlatego tak cierpisz!?
I sama przed sobą nie chcesz się do tego przyznać...

[mgr Kamila Krocz]

CARLA19.05, prawdopodobnie chłopak, który zginął, wiele dla Ciebie znaczył, był dla Ciebie bardzo ważny, dlatego teraz tak mocno przeżywasz jego stratę i nie możesz pogodzić się z jego śmiercią. ka-wa może mieć rację, twierdząc, że się w nim zakochałaś. Może faktycznie był dla Ciebie kimś bliskim, ale nie jak brat, ale jako partner? Każdy w sposób indywidualny przeżywa proces żałoby, ale jeżeli czujesz, że to się przedłuża, a Ty nadal nie potrafisz się z tym uporać, że zdarzają Ci się okresy depresji, jak to określiłaś, to radziłabym Ci skorzystać z konsultacji u psychologa. Może akurat będzie tak, że obcej osobie będzie łatwiej Ci się wygadać niż komuś bliskiemu, np. z rodziny? Odsyłam też do artykułu: Jak przeżyć śmierć bliskiej osoby? Pozdrawiam i życzę powodzenia!