Przygnębienie, smutek i myśli samobójcze

[pomocyprosze]

Cześć. Sprawa jest dosyć ciężka. Od dłuższego czasu czuję tylko przygnębienie, smutek, brak sił do życia. W szkole jestem normalna, śmieje się i wgl. Ale jak wracam do domu momentalnie chce mi się płakać, tnę się już od 5 lat. Jest to męczące, nie mogę się z tego wydostać. Oprócz tego chce umrzeć. Czuję wielkie znudzenie życiem, ta monotonność mnie dobija. Nie mam dla kogo żyć. Nie śpię nocami przez co jestem agresywna. Mam tylko 16 lat i potrzebuję pomocy, ale boję sie po nią sięgnąć. Boję się ludzi. Chciałam zgłosić się do psychiatry, ale nie chce by moja mam się o wszystkim dowiedziała, dlatego tego nie zrobiłam. Próbowałam się zabić już kilka razy, poprzez tabletki, próbowałam wskoczyć pod auto i skoczyć z budynku. Ale jak na razie brakuje mi do tego odwagi. Tylko że ja na prawdę mam już dość tego życia...

[Gość Anciak871]

Przede wszystkim już podejmujesz kroki po pomoc.
Myśle że powinnas udac się do swojego pedagoga szkolnego jeśli nie chcesz narazie mówić o tym mamie. Jednak moim zdaniem to ona powinna pierwsza wiedzieć co się z Tobą dzieje, jakie masz problemy. Na pewno Cie skarci, a myśle że wspólnie szybciej odnajdziecie rozwiązanie.
Poproś mamę o chwilę rozmowy, powiedz jej to co tu napisałaś

[InnyInna]

Witaj Pomocyproszę.
Cieszy mnie , że jednak za brakło Ci odwagi i możesz z nami porozmawiać.
Masz rację, że masz dopiero 16 lat i jest to dopiero początek Twojego życia. Bardzo przykre, że zaczynasz je w ten sposób, ale ponieważ jesteś tutaj z nami myślę, że można bardzo dużo zrobić, żeby Twoje życie zaczęło wyglądać zupełnie inaczej.
Nie poddawaj się.
Postaraj się mi zaufać i uwierzyć, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście i wcale nie to ostateczne. Słowa te popieram własnym doświadczeniem i bardzo wielu innych osób.
Postaraj się opowiedzieć o tym co się wydarzyło. Z pewnością Cię wysłuchamy i może będziemy mogli coś podpowiedzieć? Nie musisz być sama ze swoimi problemami, skorzystaj z tej możliwości.
Tobie także można pomóc. Z całą pewnością i mogę Cię zapewnić, że w końcu będziesz się cieszyć prawdziwym życiem.
Nie musisz koniecznie wybierać się do psychiatry. Możesz iść do psychologa czy nawet pedagoga szkolnego.
Zadzwoń pod numer:
116 111
To jest telefon zaufania dla dzieci i młodzieży zupełnie bezpłatny ze zwykłego telefonu i telefonu komórkowego. Będziesz mogła porozmawiać z kimś kto na pewno postara się zrozumieć Twoje problemy. Wygadanie się pomniejszy trochę ciężar jaki musisz nosić.
Myślę, że to już najwyższy czas, żeby przestać obawiać się ujawnienia prawdy rodzicom. Masz zbyt wiele do stracenia, żeby przejmować się czymś takim.
Przypuszczam, że sytuacja w domu nie jest najlepsza? Opowiesz o tym?
Pamiętaj, że nawet po drugiej stronie wyświetlacza są ludzie , którym na Tobie zależy. Nie jesteś sama.
Pozdrawiam.

[Gość Elllena]

Pogadaj z kimś komu ufasz, z ulubionym nauczycielem, mamą, siostrą czy kimś innym. Czasem problemy które dusimy w sobie i myslimy, że są nierozwiązywalne, stają się znośniejsze gdy komuś o nich powiemy...

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Napisałaś, że wiesz, że potrzebujesz pomocy, ale boisz się po nią sięgnąć. Ja wiem, że pierwsza próba, pierwszy krok jest trudny. Jednak pamiętaj, że nie musisz być zawsze silna, wśród bliskich nie musisz udawać, że wszystko jest w porządku. Daj im szansę na pomoc. W przeciwnym razie nadal będziesz bała się ludzi i nie przekonasz się, że naprawdę warto się otworzyć i że są ludzie chętni do pomocy.
Pozdrawiam