pusta jestem

[Gość nikt55]

Nie wiem co ze mną nie tak. Mieszkam pod miastem, nie mam koleżanek (oj mam jak im trzeba pomóc popilnować dzieci-zawsze się godzę). Moje życie jest puste i martwie się o przyszłość nawet nie będę mała emerytury bo i z czego mam 37 lat pół roku stażu a poza tym nic. Jestem w domu z dwójką dzieci (nie mam pomocy rodzice pracują, teściów brak), moje małżeństwo to też nie ideał, rodzeństwo męża uważa mnie od kąd poznali się ze mną że jestem nie dla niego bo nic nie osiągnie bo jestem biedna. Problem w tym że ja też bym chciała coś np; pochwały, uznania że jestem kimś, że coś umiem, jestem lepsza od kogoś itp. A mam ; np. zdałam prawko za pierwszym razem zero byków ideał-siostra męża za 4 ona chwalona przez wszystkich znajomych i rodzinę ja zapomniana, porównywanie mnie do sąsiadki że ona pracuje i 2 dzieci i ogarnia wszystko a ja nie mam czasu oplewić pomalować (tylko sasiadce pomaga rzesza ludzi a ja z dziećmi cały czas sama), żeby ktoś coś miał takie samo jak ja to jego i tak lepsze takich przykładów przytaczać można wiele. Ja prawie przestałam się odzywać, nie mam z nikim tematu, nie umiem zacząć rozmowy, nic mnie nie cieszy, nic mi się nie chce bo i tak czyjeś będzie lepsze ładniejsze więc po co. Czuję jak gasnę i nie wiem co będzie ze mną jak dzieci podrosną do czego się nadam jak nic nie umię.

[Gość 963]

Te kolezanki to nie kolezanki tylko znajome wykorzystujace ciebie nie daj sie zacznij walczyc o swoje odwagi a jak nie to psycholog bo moze masz depresje powodzenia

[Gość Psychotropek]

Odnośnie zasiłków to fakt że to nie sprawiedliwe bo matka która ma 4 dzieci i nie pracuje to znaczy że ma wystarczająco dostanę życie że nie musiala iść do roboty , ustawa jest niesprawiedliwa bo te matki co robią mając dzieci i pracojesz to powinny mieć albo zmniejszony wiek emerytalny o ileś lat albo dodatek to emerytury . Co do wątku to nie zwracaj uwagi na słowa innych na pewno jesteś atrakcyjna kobieta która ma wiele zalet które możesz pokazać niebporownoj się do innych że coś osiągnęli bo nigdy możesz im nie dorównać porwownoj się do samej siebie i rób wszystko zebys np za rok powiedziała że coś zmieniłaś w swoim życiu przez ten rok

[Gość Jedenjeden]

Do roboty! Skoro nigdy nie pracowałaś to nie pojmiesz teraz jak wielka różnica jest w głowie osoby pracującej i bezrobotnej.

[Gość]

W bardzo wielu aspektach to od nas zależy co zrobimy ze swoim życiem. Wiem, że nie jest Pani łatwo, ale mam obawy, że zamknięcie się w domu, który na ten moment stał się Pani światem, to najgorsze co może Pani zrobić.
Może warto porozmawiać z mężem na ten temat. Nie napisała Pani, w jakim wieku są Pani dzieci, ale być może istniałaby szansa, by zapisać je do żłobka albo do przedszkola. W przypadku, gdybyście Państwo pracowali oboje, na pewno też łatwiej byłoby zatrudnić opiekunkę do dziecka. Napisała Pani, że mieszka Pani poza miastem - być może ma Pani jakąś sąsiadkę na emeryturze, która zgodziłaby się popilnować dzieci za drobną opłatą, a Pani w tym czasie mogłaby popracować gdzieś chociaż na pół etatu.
Jeśli na ten moment nie czuje się Pani gotowa na podjęcie pracy zawodowej to może warto spróbować w inny sposób otworzyć się na innych. Trudno mi powiedzieć w jaki sposób ludzie spotykają się w Pani miejscowości, ale być może jest miejsce, gdzie może Pani wyjść. Niech to na początek będzie sklep, restauracja, parafia albo po prostu wizyta w domu sąsiadki - żeby dać sobie możliwość poznania się lepiej z innymi musi Pani zrobić pierwszy krok.
Warto żeby Pani pamiętała, że jeśli naprawdę będzie Pani chciała to bardzo dużo zależy od Pani. Powodzenia!