Czy jest jeszcze szansa?

[Gość 25naKarku]

Od dziecka miałam problemy z nawiązywaniem kontaktów międzyludzkich. Miałam jednak cichą nadzieję, że wyrosnę z tego. Jednak samo nic się nie robi i tak oto pewnego majowego poranka obudziłam się jako kobieta w średnim wieku z kompetencjami społecznymi pięciolatka. Czy jest jeszcze szansa na wdrożenie się do normalnego życia społecznego? Boję się, że już nie zdołam przywyknąć do społeczeństwa, bo za długo żyłam w izolacji towarzyskiej. Zawsze żyłam obok ludzi, nigdy z ludźmi. Nie mam nawet pojęcia, jak mogłabym cokolwiek w tej kwestii zmienić. A może to jedynie kryzys wieku średniego?

[Gość pierwsza_szklana]

Nadzieja matką głupich. Taka już jesteś i taką już pozostaniesz na zawsze. Niestety, ale z introwertyzmu się nie wyrasta zwłaszcza w takim wieku jak twój.

[Gość pierwsza_szklana]

Proponuję zakupić sobie konsolkę ps4 dobry sposób na nudę.

[mgr Kamila Krocz]

Ktoś słusznie zauważył, że z pewnymi cechami trudno walczyć. Niemniej jednak nie uważam, że nic nie da się zrobić. Napisałaś, że od zawsze byłaś nieśmiała, cicha, miałaś problemy w relacjach z innym ludźmi. Jest jednak w Tobie potrzeba kontaktu z ludźmi i to jest już plus. Nie twierdzę, że masz zaprzeczać swojej naturze i nagle przekształcić się w człowieka - duszę towarzystwa. Niemniej jednak dzięki terapii albo chociażby warsztatom czy treningowi kompetencji społecznych mogłabyś wypracować metody/strategie na radzenie sobie w konkretnych sytuacjach społecznych, np. jak asertywnie odmawiać, jak inicjować rozmowę, jak dbać o wymianę konwersacyjną etc. Pewne rzeczy da się wypracować. Pozdrawiam i powodzenia!

[Gość 25naKarku]

Psycholog powiedział mi to samo, co pierwsza_szklanka. Mój partner zresztą też. Wiem, że charakteru całkiem nie zmienię, ale jeśli nie poczynię jakiegokolwiek progresu w tej kwestii, to dalsza taka wegetacja nie ma sensu.
"Szansa jest zawsze, problem w tym, czy będziesz potrafiła ją wykorzystać, a raczej czy będziesz wiedziała co robić i od czego zacząć."
Dokładnie, najgorsze jest to, że brakuje mi planu. Ale dziękuję za pomysły z tymi warsztatami, rozejrzę się za czymś takim, może chociaż to mi pomoże... choć na razie znajduję tylko takie poza moim zasięgiem finansowym ;/
"
Gdy czytam historie ludzi, którzy cierpią z powodu samotności, zastanawiam się co robili w szkole podstawowej, gimnazjum, liceum, na studiach, dlaczego są samotni, jeśli pracują w otoczeniu innych ludzi?"
Hmm, nie wiem, co w tym zastanawiającego. Podam na swoim przykładzie. Do szkoły - chodziłam, uczyłam się. A relacje z ludźmi jakieś tam miałam, ale powierzchowne i po kończeniu szkół urywały się. W pracy zaś jestem jedyną kobietą poniżej 50tki, więc przepaść pokoleniowa robi swoje. Poza tym bardzo często zmieniam pracę, pracuję też zwykle w miejscach z dużą rotacją lub na odludziu, więc nie nawiązuję głębszych relacji.

[Gość Mahomet]

eee... faceta ma to biedy nie ma
Cóż, takie czasy w końcu autorka ma już 25 lat i czas już na ślub, dzieci i obsrane pieluchy.
A nie na tańce, hulanki, swawole i spotkania ze znajomymi hehe

[Gość 25naKarku]

~onkaY

Ok, a czy próbowałaś nawiązać kontakt z jakąś grupą ludzi z którymi podzielałabyś wspólne zainteresowania?
(...)próbowałaś?

Mam kilka głównych pasji, ale właśnie problem tkwi w tym, że lepiej mi idzie ich realizowanie, niż opowiadanie obcym ludziom, ale wiem, co masz na myśli, bo mniej więcej tak poznałam narzeczonego.

Cóż, takie czasy w końcu autorka ma już 25 lat i czas już na ślub, dzieci i obsrane pieluchy.
A nie na tańce, hulanki, swawole i spotkania ze znajomymi hehe

Nie widzę tu problemu. Moim zdaniem jedno nie wyklucza drugiego, poza tym mogłabym mieć koleżanki na podobnym etapie życia i mogłybyśmy wymieniać się doświadczeniami. Ale oczywiście nie potrafię interesująco zagadać do żadnej :(

[Gość Mahometka_A]

Pewnie to wina fejsbuka i telefonu tak po prawdzie, za łatwo się z ludźmi rozmawia bez spotkań. Kiedyś, gdy mieszkało się na wsi znało się wszystkich. Bywało się całymi dniami u sąsiadów i znało się całą ich rodzinę. Dzieciaki w tym samym wieku trzymały się razem. Ludzie, którzy chodzili razem do podstawówki zapraszali siebie na swoje wesela i chrzciny. Szkoda, że to pokolenie już wymiera. W tych czasach mam wrażenie, że znajomości najbliższe jakie uda nam się stworzyć będziemy prowadzić przez Internet, a w rzeczywistości i tak będziemy czuć się samotni, bo nikt nas nie będzie akceptował i każdy będzie się zamykał na drugiego człowieka. Kontakty będą fałszywe i oparte tylko na korzyściach. Jedynie w Internecie ludzie będą się otwierać, no i tak w sumie jest, świadczy o tym chociażby to forum.