Jak mogę poradzi sobie z ciągłym obwinianiem siebie?

[Gość yellow]

Witam! Od dosyć dawna borykam się z pewnym problemem. Nie wiem, czy występuje on często wśród nastolatków, bo wśród moich znajomych są może 4 takie osoby spośród 30-stu. Tym problemem jest ciągłe obwinianie siebie za wszystko, co nie poszło po mojej myśli. Takie obwinianie prowadzi najczęściej do płaczu, smutku, żalu i jednocześnie złości i wstydu. Jak np. spotkam się z koleżankami i będzie sztywno, nudno, to obwiniam siebie. Bo to JA mogłam wtedy coś powiedzie. Bo to JA mogłam wykombinować jakiś plan, żebyśmy się nie nudziły. Bo teraz to do MNIE nigdy nie przyjdą, bo pomyślą, że to JA jestem nudna. I to MNIE od tej pory nie będą lubi, a każde nasze spotkanie będzie krępujące przy MOJEJ osobie. Ciągle tylko, ze to MOJA, MOJA, MOJA i tylko MOJA wina... Mam tego dosyć, nie radzę sobie z tym ciągłym poczuciem winy. Boję się każdego spotkania, z góry przewiduję jak będzie, wywołuje to u mnie stres i wymyślam tematy przed niedokończeniem wątku, żeby potem nie było, że ze MNĄ nudno. Nie wiem, co się ze mną dzieje! Mam koleżanki, świetnie się z nimi dogaduje, ale i tak mam zawsze takie poczucie przed każdym naszym spotkaniem! Problem, chyba też trochę z tym powiązany,bo dotyczy kwestii 'co inni powiedzą'. To jest straszne. Nie było mnie w szkole przez 5 dni - od pon do piątku. Mama chciała żebym została w domu w ten piątek żeby się upewnić, ze już wyzdrowiałam, a w sobotę mieliśmy pojechać na zakupy do centrum handlowego. Efekt? Nie pojechaliśmy, bo... Zamartwiałam się tym, że ktoś może mnie zobaczy i powie 'nie było cię w szkole, bo nie chciało ci się chodzić, a na zakupach jesteś'. Boję się takiej sytuacji.. Nie wiem, co robić ;( Ciągle myślę tylko o opinii innych.... Jeszcze gorszą rzeczą jest, że gdy dostanę złą ocenę, to będzie 'opuściłaś się', albo 'psss...ale słabo...'... Kiedyś uczyłam się dla siebie, teraz mam wrażenie że uczę się dla innych. Naprawdę nie daję sobie rady! Potrafię siedzie godzinami nad zamartwianiem się o tym, co ktoś pomyśli, albo co o MNIE myśli. Straszne jest to uczucie.... Proszę o pomoc. Poradę. Cokolwiek... Ale jak najszybciej.... Zastanawiałam się nad wizytą u psychologa (szkolnego - i znów to moje 'co ludzie powiedzą', więc wykluczone) bądź prywatnego, ale np. moja babcia chodzi i płaci 100 zł za wizytę. Nie jestem pewna, czy rodzicom łatwo by było wydawać aż tak zacną sumę co tydzień, w moim wieku... To wychodzi jakieś 400 zł miesięcznie... Chyba nie potrafiłabym o to poprosić rodziców... Chociaż wiem, ze na pewno chcieliby mi pomoc, ale nie chce ich skłaniać na takie wydatki. Mam taką prośbę, czy mogłaby Pani/mógłby Pan poleci mi jakieś książki, w których można cho trochę podnieść swoją samoocenę, poczucie wartości, nie przejmowanie się opinią innych i tym co nie ważne, tzw. drobiazgami? Albo chociażby artykuły z internetu, w których te kwestie są właśnie poruszane? Z góry dziękuję, proszę o szybką odpowiedź, nie radzę sobie już kompletnie... A nie chce by moje życie było ciągłym stresem :* Pozdrawiam, Yellow.

[Gość mlodzinks]

Porozmawiaj na początku z mamą. Nie wstydź się też porozmawiać z psychologiem szkolnym, nawet jeśli ktoś sobie coś pomyśli to co z tego. Ty tu jesteś najważniejsza, a jeśli Ty czujesz, że coś w twoim życiu się źle dzieje to masz prawo reagować. Nie znam książki, która może Ci pomóc ale słyszałam o takim autorze Paul McKenna to znany psychoterapeuta napisał wiele książek m.in. o tym jak być pewnym siebie i jak zmieniać swoje życie, może znajdziesz coś dla siebie.

[Gość klucha]

musisz się nauczyć, że to co inni myślą jest mniej ważne niż to co sama o sobie myślisz. Zawsze stawiaj sobie pytanie: czego ja pragnę, na czym mi zależy, czy ja się z tym dobrze czuję? To ułatwia wiele decyzji i jeśli będziesz się czuła dobrze sama ze sobą ułatwi życie.

[Gość yellow]

Dziękuję, na prawdę :)