Grupa wsparcia

[Gość Maciej_taki]

Zacznę wątek, może więcej osób będzie pisało o sobie i nawzajem się wspierało. Moja historia:
Czuję się tragicznie więc chcę się tym z kimś podzielić kto mnie rozumie. Mam nerwice, czuję ciągły lek, a do tego jak to zwykle u mnie problemy gastryczne. Około 8 lat temu zacząłem leczenie u psychiatry, jestem hazardzistą i wtedy pojawiła się choroba no ale już nie gram 7 lat. Leczenie dało efekty, wszystko co złe odeszło. Pół roku temu powoli wszystko wracało. Najpierw rzadkie ataki paniki podczas jazdy samochodem, że dostanę sraczkę i narobię pod siebie - ale to tylko wtedy gdy rano miałem biegunkę. Mój atak to jakby utrata kontroli nad ciałem i uczucie gorąca, przyspieszone bicie serca. Później zacząłem Cię stresować np. mailami od klientów. W tej chwili jest tragicznie, czuję się tragicznie choć zdarzają się chwile, minuty, godziny gdzie jest lepiej. Ostatnio miałem atak paniki polegający na zasłabnięciu. Teraz boję się wszystkiego, a w dużej mierze jest to związane z tym, że gdzieś poza domem dostanę ataku i narobię pod siebie. W domu i tak nawet 5 - w sumie nie liczę dokładnie - muszę biegać do WC. Prawie cały dzień jestem w lęku/strachu, raz mniejszym raz większym. Boję się listu poleconego, boję się/stresuje/odczuwam lęk . Siedząc u psychologa też zacząłem odczuwać lęk, któremu niedaleko do ataku paniki. Wczoraj poszedłem do sklepu i kolejce zaczęło mi się robić gorąco i już myślałem, żeby wyjść. Jestem pod opieką psychiatry i psychologa. Obecnie od 4 dni biorę Duloxetine 30mg i trittico 100mg. Wcześniej brałem inne leki. Przez te lata spokoju pomagał mi Seroxat ale widocznie przestał działać. Zwykle rano, po wstaniu i gdy jestem sam w domu mam nawet myśli, że już nie daję rady i pojawiają się myśli samobójcze choć myślę, że wykonania jeszcze daleko choć tego nie wiem. Moja dziewczyna nie bardzo rozumie, że nie radzę sobie, że nie potrafię być "silnym" i poradzić sobie z tym sam. Boję się wyjeżdżać gdziekolwiek, a ona z racji niezrozumienia tematu, jako silna charakterem kobieta, puszcza o to fochy i to jeszcze bardziej mnie dołuje. Czekam jak na zbawienie, kiedy leki zadziałają i boję się, że znowu lekarz nie trafi z lekami.