Zagubienie i nieufność w stosunku ludzi

[Gość kopiaRobocza]

Witam. Sama nie wiem co mnie skłoniło do napisania tego , może zaczniemy od początku. Mam dopiero 15 lat , a może już. Zawsze byłam osobą radosną, zawsze powtarzałam sobie : tak miało być , bliscy kochali mnie za mój optymizm , mówili że chcą być tacy jak ja. A jak jest teraz ? nic mnie nie cieszy , no niektóre rzeczy bezwartościowe , zatraciłam siebie a być może nigdy nie byłam sobą , nie wiem jakie są moje cele , wstaję zeby iść do szkoły , wracam żeby wyjść na ,miasto' codziennie sobie mówię : ZMIENIĘ SWOJE ŻYCIE. Próbowałam nie potrafię , nie wiem jak. Ile razy gdy rozmyślam o tym co robię źle , czemu się tak dzieje , co chcę robić coś się we mnie blokuje mam tysiące myśli ale nie potrafię na żadne pytanie sobie odpowiedzieć. Moja starsza siostra i jej chłopak ( powiązany z psychologią_ powiedzieli mi ostatnio, że zagubiłam się , żebym zmieniła towarzystwo , ale nie potrafiła mi wyjaśnić dlaczego. W moim towarzystwie nie widzę nic złego , w sumie to ciesze sie a raczej cieszyłam że mogę w nim być...są to osoby starsze ode mnie , bardziej znane, rówieśnicy chcieli również należeć do grupki tego typu . ale no właśnie ale , zaczęłam się zastanawiać czy to ma sens. wychodzimy na miasto , siedziemy przez 3 h na ławkach , oni piją alkohol czasami , ja nie piję i nie będę ,i wracam do domu myśląc zmarnowałam ten dzień muszę zmienić to , lecz na drugi dzień tak samo ( tutaj raczej tyczy się wakacji). zawsze byłam , no właśnie byłam od zewnątrz najlepsza uczennica , sportsmenka, czasami fajnie się ubiera , lubią ją chyba wszyscy, wszystko naj. a od wewnątrz? nie ufałam nikomu na tyle żeby powiedzieć co czuję , zawsze próbowałam być miła zeby nikogo nie urazić ale się zmieniło i nie wiem czy na lepsze czy na gorsze , w domu ojciec alkoholik - ile wylanych łez, a każde trzaśniecie drzwi wywoływało u mnie drganie , dreszcze, niepokój. do tej pory wywołuje , ojca nienawidzę. nie jestem ugodowa , mam ciężki charakter a w grupie jestem chamska i niemiła , zawsze muszę być głośna , nie mogę siedzieć na końcu itd. zagubiłam się chyba. starałam się stworzyć barierę ochroną , traciłam przy tym najważniejsze wartości. Chciałam zacząć zdrowo sie odżywiać , ćwiczyć , biegać ale jestem zbyt słaba psychicznie , fizycznie. jestem osobą obłudną , okłamuje sama siebie. nie wiem już sama co robić ? czy odejść od tej grupy i pozostać tak jakby sama - moja ,,przyjaciółka" dużo mnie łączy z nia wspomnienia ale już sama nie wiem czy dobre , wciągnełam ją do grupki , ona ma inne cele , inny sposób patrzenia na świat. Jeśli zostanę sama , boje się tego. W szkole powoli oddalam się , czuję że jestem coraz bardziej samotna , to powoli mnie wykańcza. nie potrafię sama siedzieć na korytarzu - nigdy nie miałam czegoś takiego , źle się czuję sama idąc przez korytarz , boje się . ale bardziej się boje że jeszcze bardziej sie zagubie. muszę zastanowić się jaka jestem , co chcę , czego nie chcę ale już sama nie wiem jak...

[Arabika]

Szczerze to moim zdaniem powinnaś odejść z tamtego towarzystwa. Skoro źle się z nimi czujesz to po co z nimi siedzisz. Lepiej poszukać innych znajomych, przecież możesz zapisać się na jakiś sks albo do domu kultury na jakieś zajęcia np taniec? Tam poznasz nowe osoby, może się odstresujesz i uspokoisz, wyciszysz.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
A jak wyobrażałaś sobie życie jeszcze kilka lat temu, o czym marzyłaś, co wtedy chciałaś osiągnąć, jakie miałaś plany? Może jeśli przypomnisz sobie dawne priorytety i wartości, łatwiej będzie Ci określić siebie w danym momencie.
Co do grupki znajomych - to nie musisz definitywnie zrywać z nimi kontaktu. Jednak otwórz się i daj szansę także innym ludziom - pozwól, aby w Twoim życiu pojawiło się trochę nowości.
Pozdrawiam