Wielka pustka i brak szczęścia w życiu

[Gość astronom]

Nic nowego nie napiszę,nic nowego nie wniosę na to forum,większość ludzi tutaj ma podobny problem,ale łączy nas jedno-wszyscy chcemy pomocy nawet jeśli piszemy,że to chyba koniec,już nie dajemy rady i mamy ochotę zamknąć oczy na wieki.Ja mam jednen wielki problem,a jest nim życie jako całość.Ta całość składa się z wielu elementów,poszczególnych problemów,mniejszych i większych,z którymi nie daję rady.To takie problemy jak rodzinny dom(od pokoleń chyba),nieudane związki i złamane serce przez jeden z nich,ten ostatni...trudne dorastanie,i wiele,wiele innych.Od zawsze nie czuję akceptacji,ale wiem,że w wielu przypadkach winę ponoszę ja.Otóż staram się nie poddawać,ale nie docierają do mnie żadne rady typu:weź się w garść,próbuj tego czy tamtego.Robię wszystko żeby jakoś żyć,nawet żeby nadać jakiś głębszy wymiar swojej egzystencji.Niestety nie wychodzi.A robię naprawdę co tylko mogę.Pracuję,szanuję pracę,pomimo że dostaję w niej nieźle w kość,bo pamiętam czasy na dluuugim bezrobociu.Nie zamierzam się poddawać i szukać czegoś innego,bo wiem jaka jest rzeczywistość,no i wszędzie dobrze,gdzie nas nie ma.Rzucam się w wir zajęć po pracy-obowiązki,zakupy,pomoc w domu itd.Również staram się rozwijać zainteresowania,wychodzić z domu,spaceruję z psem,podziwiam przyrodę,gotuję,piekę,smażę,czasem siadam za kółkiem i jadę przed siebie.Nie stronię od używek,wszystkich poza narkotykami.Nawet mam drobne cele na swojej drodze jak nauka rzeczy,na które nie było nigdy czasu bądź chęci z powodu depresji,dołów,nazwijcie to jak chcecie.Wynajduję nowe "pasje"-cudzysłów zamierzony,bo szukam czegoś nowego co mnie pochłonie.Niestety ciągle odczuwam brak szczęścia,nie mówię o permanentnym szczęściu,ale o jakimś względnym spokoju,poczuciu sensu życia,jednak nie znajduję,wręcz dobija mnie(dosłownie)uczucie tęsknoty,niepokoju,bezsensu itd.Wychodzę do ludzi,ale przeważnie po 5 minutach uciekam,a jak zostaję dłużej męczą się w moim towarzystwie bo...wieje ode mnie nudą:) Nie wiem o czym rozmawiać,nie potrafię,nie mówię,że mam być duszą towarzystwa,ale marzę,by inni nie nudzili się aż taaak bardzo...Co ja mam ogólnie zrobić ze swoim życiem,tylko nie piszcie o wolontariacie?

[Sylwia ar]

Wiesz co ja kiedyś miałam tak samo, unikałam wręcz ludzi bo i oni się przy mnie męczyli ale też i ja. Ty pewnie jesteś zamknięta w sobie i wydaje mi się że ludzie wyczuwają twoje podejście do życia. Ze mną też tak było, uznałam wtedy że nienależy obarczać za bardzo przyjaciół swoimi problemami i nienależy stresować się rozmowom z drugim człowiekiem. Tematy do rozmów same powinny przychodzić. Zmieniłam taktykę zaczęłam więcej się śmiać, opowiadać o swoich zainteresowaniach, o tym co się ostatnio u mnie działo ciekawego, w sumi same głupstwa ale takie rozmowy są najleprze, bo apominasz choć na chwilę o problemach. Co do reszty, myślę że powinnaś porozmawiać ze specjalistom. Ja obecnie też mam problemy z życiem i również zamierzam udać się do psychologa.

[Gość astronom]

dzięki za odpowiedz.