Jak poprawić relacje ze sfrustrowanym ojcem?

[Gość kwiecista]

Jestem dorosła, mam 22 lata, ale studiuję dziennie, pracuję dorywczo i mieszkam z rodzicami. Mam problem z relacjami z moim tatą. Zawsze mnie denerwowały różne jego zachowania, ale odkąd stracił pracę 1,5 roku temu (i nie może znaleźć nowej, bo jest pod 60-tkę i nie ma matury), jest już dla mnie nie do zniesienia. Przez to, że jest ciągle w domu i moja mama wymogła na nim wykonywanie prac domowych (które uważa za babską robotę) jest w kiepskim stanie, a do tego także częściej się widujemy. Opiszę kilka typowych zachowań, które mnie denerwują:
1) Próbuję zająć się swoimi sprawami, a on mi przeszkadza, nieustannie czegoś ode mnie chce - przychodzi i opowiada rzeczy, które kwalfikuję jako "duperele" np. że dziś przyleciała na płot sikorka; woła mnie żebym przyszła z drugiego pokoju, bo w telewizji właśnie coś (jego zdaniem ciekawego) pokazują, nieustannie interesuje się i pyta mnie o losy naszego kota - czy jest poza domem czy w domu, a jak w domu to na którym fotelu (w tym czasie sam leży na kanapie, a ja chodzę i szukam kota); potrafi mnie nawet zawołać do drugiego pokoju z pytaniem gdzie jest pilot od telewizora (zamiast wstać i zobaczyć, że leży 3 metry od niego na stole);
2) Zadaje bezsensowne pytania o mnie - jego ulubionym jest "i co?" - nie wiem nigdy czy mnie pyta o stan zdrowia, ducha, pracy, uczelni, czy czego. Myślę, że on sam tego nie wie i zadaje te pytania odruchowo. Moja odpowiedź zazwyczaj to "i co z czym?".; Lubi mnie też pytać co robię i gdzie idę - na terenie domu - np. kiedy idę zrobić sobie herbatę, czy się uczę, z kim rozmawiam (jestem dorosła, nie mam problemów z nauką czy jakimiś innymi rzeczami, odbieram to jak traktowanie mnie jak dziecka i ciągłą kontrolę; nie lubię też tego, że wchodzi do mojego pokoju bez pytania i konkretnej przyczyny); kiedy wychodzę, chce wiedzieć kiedy wrócę (to już łatwiej zrozumieć, ale też denerwujące, bo zazwyczaj trudno mi przewidzieć - czasem potrafię pojechać do mojego chłopaka na 3-4 dni i nie mam dokładnego planu, a on chce koniecznie wiedziec).
3) Nie słucha, co do niego mówie: gdy zdecyduję się już opowiedzieć mu coś ze swojego życia: np. zadaje pytanie, a w połowie mojej odpowiedzi przerywa mi, wychodzi do łazienki albo jego uwagę odwraca coś innego (nieważnego jak serial), ma też dużą łatwość w zasypianiu i w związku z tym, zdarzyło się kilka razy, że gdy zaczęłam rozmawiać z nim gdy leżał na kanapie, zasypiał w czasie mojej wypowiedzi o ważnych dla mnie sprawach - to bardzo przykre. W dodatku bardzo czesto nie pamięta - nawiązuję do czegoś, co powiedziałam mu 4 dni wczesniej, a on nie wie, o co chodzi.
4) Dokucza mi na temat moich wad, o których świetnie wiem np. kiedy jem słodycze (mam jakieś 2 kg nadwagi, więc mam pełniejsze kształty, ale nie wyglądam źle, a on ma dość zaawansowaną otyłość, więc jakim prawem mi dokucza?); spóźnienia - gdy wychodze w ostatnim momencie i się spiesze stoi mi nad głową i żartuje ze mnie: "ale wszystko wzięłaś?", "oj chyba nie zdąrzysz" itp. - ostatecznie jak się spóźnię, to chyba mój problem? A te komentarze tylko mnie denerwują i rozpraszają. Jeżeli się gdzieś spóźnię i potem o tym powiem przy jakiejś okazji, to zawsze słyszę "wiedziałem, że tak będzie", " a nie mówiłem".
5) Równocześnie z dokuczaniem na temat jedzenia, sam skłania mnie do jedzenia - ponieważ to on gotuje. Często wracam do domu wieczorem i nie chcę dużo jeść na noc. Wtedy wkracza on i namawia mnie abym zjadła pełny, dwudaniowy obiad. Kiedy nie chcę, mówi, że on gotował cały dzień, a ja znów nic nie zjem. Czasem jem, by nie robić mu przykrości. Gdy byłam na diecie, to bardzo utrudniało mi życie.
Wiem, że on jest w bardzo złej sytuacji, że czuję się pewnie niepotrzebny, nie ma wiele do roboty, a to co robi, wydaje mu się niezbyt ważne, ma zaniżone poczucie własnej wartości i staram się go zrozumieć i wytłumaczyć przed sobą, ale te zachowania tylko pogarszają sytuację. Coraz mniej lubię przebywać w domu, coraz mniej w pokoju, w którym on jest itp. Wolę rozmawiać z mamą, bo ona chociaż pamięta co do niej mówię. Staram się ignorować jego zaczepki, ale jest ciężko. Czasem wybucham i dochodzi do awantury. Z kolei milczenie sprawia, że zatrzymuję negatywne emocje w sobie i sądzę, że to przez to bywam czasem nerwowa w relacjach z innymi ludźmi, szczególnie chłopakiem. Wiem, że to też kwestia mojej dorosłości i potrzeby uniezależnienia się. Chciałabym się wyprowadzić, ale najpierw jednak skończyć dzienne studia, a to uniemożliwia pracę, która pozwoliłaby mi się utrzymać. Chyba będę musiała to jeszcze jakoś przetrzymać. Co mogę na dzień dzisiejszy zrobić, aby polepszyć relacje z moim tatą, ułatwić nam wspólne życie?

[Tarja]

Zdecydowanie przesadzasz. Twój ojciec nie robi nic złego. Może trochę dziwnie postępuje, ale Ty szukasz dziury w całym i to Ty psujesz te relacje. To, że Cię woła jak widzi sikorkę, zadaje pytanie to po prostu on chce nawiązać kontakt. Tak samo jak Cię woła wieczorem obiad - wróciłaś późno, myśli że nie jadłaś, chce Ci dać jesć, bo myśli że jesteś głodna. Robisz z igły widły. Jak coś mówisz, a widzisz że usypia powiedz, że chciała pogadać jak nie to nie i wyluzuj. A co do nadwagi - może Ci ot tak dokucza. Ja naprawde nie widze nic złego w zachowaniu Twojego ojca. On moze miec nadwage bo jest starszym facetem nie on ma sie podobac, chce zebys Ty była ładna. Wg mnie to co opisujesz jest po prostu śmieszne a Ty nie masz dystansu do siebie i do niego. Weź pod uwagę, że może jest zestresowany brakiem pracy i ma humory. Musisz byc bardziej wyrozumiała a unosisz się jak szlachcianka bez powodu. Mój ojciec tez mi dokucza że mam nadwage i potrafi mnie wołać żeby mi pokazać pączek kwiatka, który mu zakwitł. I wiesz co? Zachwycam się tym - skoro to dla niego ważne, to wykażę zainteresowanie podczas gdy mnie i moich problemów nie słucha w ogóle albo udaje że słucha i wyciąga wnioski z sufitu. To facet - po prostu go akceptuj i przymykaj oko.

[Krzysztof.W]

Witaj kwiecista.
Etap w którym znajduje się twój tata dopada wiele osób,w pewnym wieku i przyszło to trochę szybciej,niż sama jesteś na to gotowa.Możesz jedynie okazać wsparcie tacie,pokombinuj w pewnych sytuacjach,jedzenie zawsze możesz wyrzucić, gdy nie widzi i podziękuj,do pewnych sytuacji potrzebna jest cierpliwość.Bardzo jest łatwo sprawić takiej osobie przykrość,dlatego mimo wszystko postaraj się okazywać serdeczność i zainteresowanie,pomimo tego że pewne sytuacje mogą się tobie wydawać niedorzeczne,pozostaje jedynie ich akceptacja i zrozumienie.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Tak jak pisali Przedmówcy - Twój tato znalazł się w bardzo trudnej dla niego sytuacji. Za pewne wraz z utratą pracy utracił też kontakt z ludźmi spoza rodziny. Dlatego próbuje nawiązać z Tobą kontakt, chociaż nie za bardzo wie, w jaki sposób to zrobić.
Piszesz, że gdy próbujesz z nim rozmawiać on traci koncentrację uwagi i często zapomina. Pamiętaj, że po pierwsze może to wynikać z wieku, a po drugie właśnie z braku pracy i aktywności.
Czy Twój tata ma jakieś zainteresowania?
Pozdrawiam