Strach przed ludźmi, niska samoocena, obniżony nastrój

[Gość Ola]

Niskie poczucie własnej wartości mam od zawsze, chociaż według opinii innych zupełnie bezpodstawnie. Od lat męczę się też ze strachem przed ludźmi. Boję się wystąpień publicznych, mam niewielu znajomych, ciężko mi nawiązywać nowe znajomości, relacja damsko-męska w moim życiu od dawna nie istnieje. Jeżeli mam taką możliwość zakupy robię online, żeby nie chodzić po sklepach, do lekarza udaję się w ostateczności. Nigdy nie byłam u kosmetyczki, do fryzjera chodzę raz w roku, mam problem z załatwieniem najprostszych spraw w urzędach itd. Wszystko w obawie przed tym, że będę musiała wchodzić w interakcje z innymi. Czasem na ulicy wydaje mi się, że wszyscy patrzą na mnie, oceniają mnie. Sama się sobie dziwię, że jeszcze daję radę współpracować z ludźmi w pracy, chociaż są takie osoby, przy których nie potrafię się wypowiedzieć ze stresu, ręce mi się trzęsą, robię się cała czerwona na twarzy. Ostatnio mocno się odizolowałam, do tego stopnia, że ciężko mi wytrzymać z własną rodziną. Jestem na siebie tak wściekła i tak bardzo rozczarowana swoim życiem, że wyładowuję się na bliskich nielicznych osobach, które jeszcze przy mnie tkwią, każdą krytykę odbieram osobiście, wydaje mi się, że wszyscy myślą o mnie źle, że nie zasługuję na to, żeby ktokolwiek mnie lubił. Ta frustracja sprawia, że już nie wiem kim jestem i czego chcę od życia, liczy się tylko, żeby jakoś przetrwać każdy kolejny dzień. Coraz częściej płaczę i zastanawiam się po co mi to wszystko, co będzie dalej. Wiem, że jeśli nie wezmę sprawy w swoje ręce to nic się nie zmieni i będzie gorzej, ale od czego zacząć?

[Gość Bon voyage]

Kiedy urlopik?