Czy to wszystko ma sens?

[Gość Kamil]

Mam 25 lat jestem po przeprowadzce na swoje z Warszawy do Gdańsk (wyprowadzka była we wrześniu) 

Przyjechałem tutaj z chęcia osiągnięcia czegoś wielkiego, zamierzałem zostać jednym z najlepszych agentów nieruchomości w Trójmięscie, niestety życie ułożyło dla mnie inne plany. Odkąd przyjechałem tutaj poświęcałem kilkanaście godzin dziennie na prace + weekendy myśląc tylko o tym jak najszybciej osiągnąć swój cel. Przez kilka czynników jak i samo rozbicie się wyobrażeń tej pracy o rzeczywistość (mobbing, wykorzystywanie, oszustwa) musiałem porzucić marzenie i znaleźć pracę o stałym dochodzie. Od tamtego momentu zaczyna sie dziać u mnie coś dziwnego, zacząłem dostawać jakichś stanów lękowych, doświadczam bezsenności albo ciągłe koszmary które powodują że wstaje z 6/7 razy w ciągu jednej nocy cały spocony, tracę przyjemność z robienia czegokolwiek, potrafię siedzieć godzinami i zamartwiać się co będzie, czy dam radę i czy wgl moje zycie ma jakikolwiek sens. Z natury jestem dosyć ciekawski i lubie rozmyślać ale od jakiegoś czasu czuję że idzie to w złą stronę. W wieku nastoletnim myślałem nad samobójstwem, ale strach przed zrobieniem tego był na tyle mocny że jakoś mi się to rozmyło. No i właśnie rozmyło sie do czasu bo czuje coraz bardziej że wraca to do tego punktu w którym byłem wtedy. Z początku myślałem że to chwilowe i po prostu muszę sie przyzwyczaić do nowych obowiązków i "życia" ale zaczynam coraz bardziej w to wątpić. Zaczyna też cierpieć na tym moja relacja bo mam coraz mniejsza ochotę na bliskość z moją dziewczyną od zwykłego przytulania, rozmawiania po seks.

Chciałem wrócić do treningów i diety, zadbać o siebie, znaleźć jakąś pasje i przestać myśleć o wszystkim ale niestety po 2/3 dniach zapału zostaje tylko jeszcze większa pustka którą mnie przygniata. 

Nie mam też za bardzo z kim porozmawiać bo rodzina daleko i raczej nie byłbym skłonny dzielić się z nimi czymś takim, a głebszych relacji z innymi nie umiem tworzyć, jakoś nie czuję tego z nikim. Zastanawiam się co zrobić, oczywiście pójscie do psychologa byłoby najlepsze ale ani nie mam na to kasy ani nie mam dobrych wspomnień po poprzednich kilku wizytach. 

[Raylla]

A nie myślałeś o terapii? Robiłeś badania krwi? Jak tarczyca?

[Gość Kamil]

41 minut temu, Raylla napisał:

A nie myślałeś o terapii? Robiłeś badania krwi? Jak tarczyca?

Brak kasy mnie ogranicza, trochę jestem przez to uziemiony. Od przyszłego miesiąca mam prywatne ubezpieczenie lekarskie i będę chodził gdzie się da, zamierzam też zrobić hormony bo wiem że to podstawa przy tego typu problemach.

Jeżeli chodzi o terapie to mam mieszane uczucia, z jednej strony chciałbym pójść żeby coś zmienić z drugiej wydaje mi się że nie za bardzo może mi to pomóc a tak jak wspominałem mam dołek finansowy więc nawet sie zdecydować nie mogę.

[Javiolla]

W dniu 26.01.2022 o 11:10, Gość Kamil napisał:

zamierzałem zostać jednym z najlepszych agentów nieruchomości w Trójmięscie,

Hmmm bardzo ambitne plany. a miałeś jakieś doświadczenia w te dziedzinie, że sie tak porwałeś z motyką na słońce? I dlaczego wybrałeś akurat Trójmiasto skoro to jeden z najtrudniejszych rynków w kraju?

W dniu 26.01.2022 o 11:10, Gość Kamil napisał:

czy wgl moje zycie ma jakikolwiek sens.

To co opisujesz kojarzy mi się z pewnym filmem jaki kiedyś oglądałam. Tytułu niestety nie pamiętam bo to było dawno temu.  Utalentowany kucharz wymarzył sobie dużą restaurację na obrzeżach miasta w otoczeniu pięknej przyrody. Zapożyczył sie w pioruny, nawet kombinował nielegalnie aby zdobyć kasę. Zakupił lokal, ale nie stać go było na remont a wiec znów nabrał kredytów. Do tego sam remontował wszystko dniami i nocami, aby zaoszczędzić na ekipie remontowej. W rezultacie jego marzenie legło w gruzach bo rzeczywistość okazała sie brutalna. Zadłużył sie tak, że musiał sprzedać mieszkanie, a że nie miał gdzie mieszkać (dochodów jeszcze nie miał z tej restauracji) to kupił przyczepę i spał w niej do czasu, aż musiał sprzedać nawet tę przyczepę i restaurację, która miała był spełnieniem jego marzeń. Wylądował na ulicy i długo był bezdomnym. Co go spotkało w miedzy czasie nie ma tu znaczenia. Istotne, że w rezultacie na koniec filmu mieszkał w przyczepie z powrotem, wynajął od kogoś drugą przyczepę i zrobił z niej budkę z hod-dogami. Robił najlepsze hod-dogi w mieście, nawet tv przyjechała bo ktoś napisał do nich o sprzedawcy-pasjonacie hod-dogów ?  A robił te hod-dogi  z wyobraźnią i sercem, ciesząc sie rpzy tym, ze ludziom smakuje, że ma wreszcie własną gastronomie. Morał z filmu był taki, że czasem ustawiamy sobie za wysoko poprzeczkę, mamy nadambitne plany nie znając rynku, rzeczywistości i nie mając przygotowania. Ponadto chcemy od razu zdobyć szczyt marzeń zamiast iść po kolei, po jednej schodce. Nie doceniamy tego co mamy, bo to jest małe, a chcemy więcej i więcej, chcemy sławy, dużo kasy, władzy itp. 

Fabuła filmu skojarzyła mi się z Twoją historią.

W dniu 26.01.2022 o 11:10, Gość Kamil napisał:

ale niestety po 2/3 dniach zapału zostaje tylko jeszcze większa pustka którą mnie przygniata. 

Żyjesz cały czas przeszłością -prawda? Nie umiesz się pogodzić z tym, że się nie udało zrealizować marzenia? 

W dniu 26.01.2022 o 11:10, Gość Kamil napisał:

Zastanawiam się co zrobić, oczywiście pójscie do psychologa byłoby najlepsze ale ani nie mam na to kasy ani nie mam dobrych wspomnień po poprzednich kilku wizytach. 

Psycholog jest na NFZ. A jakie były poprzednie wizyty, ze się tak zniechęciłeś i ile ich było, jak długo trwały?