Dlaczego tak nie lubię swoich rodziców?

[Gość P...m]

Dzień dobry. Mam 13 lat, a dokładniej za niecały miesiąc. Bardzo jest mi źle na świecie. Czuje się tutaj jak za karę. Widzę tą fałszywość ludzi, nic nie robią zgodnie ze sobą tylko próbują być kulturalni. A to i tak w rzadkości bo głównie są oni bez uczuciowymi chu... za przeproszeniem. Tne się i bije, nad tym bólem mogę panować w 100%. Mam od dawna wyobrażenia swojej śmierci. Na lekcji gdy patrzę przez okno widzę postać podobną do mnie, która skacze i łamie sobie kark. Wtedy moje serce robi się ciepłe. Nienawidzę siebie, mojego cholernego wyglądu, charakteru... ciągle wszystkich ranie. Nie mam prawdziwych przyjaciół... Czuje się z tym sama. Nienawidzę swoich rodziców, nigdy nie okazali mi miłości, mówią straszne rzeczy o mnie. Jestem introwertykiem, nie wychodzę z pokoju za często, każdy ma o to pretensje. Chciałabym się udać do psychologa, psychiatry ale wtedy okaże się, że sobie to wszystko wymyśliłam i tylko marnuje ich czas. Co mam zrobić? Ja już nie wytrzymuje, nie było takiego dnia gdzie nie płakałam...

[Lusy]

No kolego,myślę ,że jak to opowiesz psychiatrze,to z całą pewnością ,nie uznał ,że marnujesz jego czas.
Przejawiasz poważne zaburzenia zachowania i chyba twoi rodzice muszą być ślepi ,jeśli tego nie widzą. Pilnie potrzebujesz pomocy i powinieneś o tym powiedzieć rodzicom,bo tylko z nimi możesz udać się do lekarza.
Pomoc psychologiczna też jest ci bardzo potrzebna,ale dobrze ,że masz tego świadomość. Pamiętaj ,że najgorszy okres ,kiedyś mija,więc i dla ciebie przyjdą lepsze czasy. Będzie dobrze,tylko szukaj wsparcia i pomocy.

[Lusy]

Lusy

No koleznko ,myślę ,że jak to opowiesz psychiatrze,to z całą pewnością ,nie uzna ,że marnujesz jego czas.
Przejawiasz poważne zaburzenia zachowania i chyba twoi rodzice muszą być ślepi ,jeśli tego nie widzą. Pilnie potrzebujesz pomocy i powinnas, o tym powiedzieć rodzicom,bo tylko z nimi możesz udać się do lekarza.
Pomoc psychologiczna, też jest ci bardzo potrzebna,ale dobrze ,że masz tego świadomość. Pamiętaj ,że najgorszy okres ,kiedyś mija,więc i dla ciebie przyjdą lepsze czasy. Będzie dobrze,tylko szukaj wsparcia i pomocy.

[kikunia55]

Jest taka forma psychiczna pomocy sobie- nazywa sie wizualizacja. Ludzie, jak chcą być w czymś dobrzy to wizualizuja sobie dzień swojego sukcesu. Marza o czymś długo, pracują aby to osiagnąc i ciągle sobie wyobrazają ten dzień swojego tryumfu, prawie go smakuja jakby on sie odbywał już naprawdę. I to daje im siłe, aby się nie załamac, ze cel jest odległy w czasie, ze sukcesy do niego wiodące są czasem mikre, ze ludzie wokól gdy wspominają o swoim celu może się z nich śmieją. Niemniej ta wizualizacja pomaga im ,życ i podtrzymuje na duchu w chwilach zwatpienia.

" Mam od dawna wyobrażenia swojej śmierci. Na lekcji gdy patrzę przez okno widzę postać podobną do mnie, która skacze i łamie sobie kark. " I można powiedzieć, że Ty tez sobie coś wizualizujesz. Tyle,że cel jaki chcesz osiągnąć wydaje się niewlaściwy. Dążysz do samounicestwienia w tej wizualizacji.Czyli chcesz sama na sobie popełnić największy możliwy grzech- odebrac sobie życie. Czyli nic w Tobie nie ma, tylko przeogromny pesymizm. Większośc ludzi nawet jak im jest zle i może już już by pomysleli tak jak Ty, mają takie zdrowe zatrzymanie się. Halo, ale przecież ja nie wiem co jest po drugiej stronie. A może tam już nic nie ma? Tutaj żyję i cierpię, ale JESTEM a tam Mnie nie bedzie. Przecież teraz jest mi żle, a nawet porzekadła mówią o 7 latach chudych i 7 latach tlustych. Czyli muszę poczekać, może zaraz zacznie sie te 7 tłustych.

Spokojnie postaraj się dogadać z rodzicami aby poszli z Tobą do lekarza- potrzebujesz wielu rozmów, aby rozjaśnić swój umysł. To nie będzie zawracanie komuś glowy po próżnicy.Tego akurat nie musisz się obawiać.

[Gość Olanik]

Rozmowa z rodzicami nie jest prosta, jak im mam to powiedzieć?! Przechodzę to piekło 4 lata... Grzech? Przepraszam ale jestem ateistką... Mnie już nie interesuje co będzie po drugiej stronie, już tutaj czuje się jak w "piekle", którego nie wierzę.

[Gość Dva]

Widzę dwa sposoby: do rodziców możesz napisać list - nawet to, co tu napisałaś. Np. do mamy. Zostaw w domu i albo czekaj w pokoju, albo idź na spacer czy do koleżanki. W liście poproś o telefon, jeśli chcą ci pomóc - a na pewno chcą, tylko nie wiedzą, co się dzieje w twoim wnętrzu. Psychiatra, psycholog zawsze podchodzą do pacjentów poważnie i delikatnie - podadzą ci pomocną dłoń, są fachowcami od takich właśnie problemów. Doradzą też rodzicom, jak się opiekować osobą w depresji. Dobrze, że wreszcie odważyłaś się o tym napisać! Drugi sposób - szkolny psycholog, ewentualnie wychowawca. Może do nich masz więcej odwagi? Powodzenia! Próbuj, trzymam kciuki.

[Gość Mm111]

Jestem mama i mam 11 letnia córeczkę.
Nie znam Twoich rodziców i nie moge sie wypowiadać w ich imieniu, moze sa rzeczywiście straszni. Moze nie dbają o Ciebie, nie interesują sie co robisz, jak sie uczysz, ci chcesz robić w życiu, chodzisz codziennie głodna, moze Cie molestują albo robią inne okropne rzeczy. Moze sie znęcają psychicznie nad Tobą... Tylko Ty możesz odpowiedzieć ma te pytania.
Tak jak powiedziałam jestem mama i moja Coreczka tez jest nieszczęśliwa. Chodzę z nią do psychologa, staram sie jej zapewnić wszystko jak potrafię, a ona tez mi mówi ze nie chce żyć.
Spróbuj sie postawić w położeniu rodziców czy faktycznie sa tacy źli czy po prostu sie nie rozumiecie? Jesli oni nie chcą z Tobą iść do poradni- idź sama! Albo zadzwoń na info linie zaufania. Tam naprawdę sa mądrzy ludzie! Na pewno Cie nie zlekceważą! Piszesz ze masz 13 lat. Hormony w tym wieku sa bezlitosne.
Maja ogromny wpływ na to ci robisz, jak sie czujesz i co myślisz. Ale nad nimi tez mozna zapanować, mozna ten okres dojrzewania przetrwać.
Skoro o tym piszesz to krzyczysz o ta pomoc! Skoro o tym piszesz to jestes bardzo mądra i wrażliwa osoba!
Pomysł z listem do rodziców jest świetny. Pytanie czy chcesz dać im szanse...
Jestem przekonana ze jeszcze wiele cudownych dni przed Tobą, nie zmarnuj ich!
Mama

[mgr Kamila Krocz]

Myślę, że hormony w Twoim wieku odgrywają dużą rolę i mają wpływ na to, jak się czujesz. Nie chcę usprawiedliwiać Twoich rodziców, bo nie wiem, jakie są relacje między Wami. Możliwe, że rzeczywiście źle Cię traktują i są mało wrażliwi na to, co mówisz, myślisz i czujesz. Daj im jednak szansę. Możesz napisać do nich list, o którym już wcześniej wspomniano w wątku. Możesz też porozmawiać szczerze z mamą, jeśli to przyniesie Ci ulgę. Jeśli nie masz odwagi i siły na bezpośrednią rozmowę, rozważ skorzystanie z anonimowego darmowego telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży nr 116 111. Nie bagatelizuj swoich objawów. Autoagresja, myśli o śmierci utrata radości z życia to poważne symptomy, które mogą zwiastować depresję młodzieńczą. Uważam, że powinnaś skonsultować się z lekarzem psychiatrą albo przynajmniej psychologiem. Na pewno nikt nie wyśmieje Twoich problemów, ale postara się udzielić rzetelnego wsparcia. Pozdrawiam i powodzenia!