Ataki paniki i rozpaczy

[Gość _Dawid__3]

Hej. Jestem 17-letnim chłopakiem i od jakiegoś czasu mam problem z... Sam nie wiem jak to nazwać. Mam ataki paniki i rozpaczy, czasem nachodzą mnie po prostu 'ot tak'. Nie życzę tego nawet najgorszemu wrogowi, to cholerstwo strasznie wykańcza. W sumie sam nie wiem po co tutaj piszę, może liczę na jakąś pomoc, na jakieś wsparcie bo siedzę dzisiaj sam w domu i wypłakałem już tyle łez, że jestem już tym po prostu zmęczony. Tak, dobrze przeczytaliście - jestem chłopakiem i płakałem. Może i pomyślicie sobie, że jestem żałosny, ale ja naprawdę potrzebuję pomocy. Siedzę teraz sam i nie mam się nawet do kogo przytulić. W sumie nic mi nie brakuje, mam świetną rodzinę, chodzę do świetnej szkoły, ludzie mnie akceptują, podoba im się to jak wyglądam, często dostaję komplementy i wszystko no. Tak więc o co chodzi? Czasem sam nie wiem, naprawdę. Potrafię siedzieć, oglądać telewizję i nagle pojawiają mi się łzy w oczach. Jestem strasznie wrażliwym i uczuciowym chłopakiem, pełnym współczucia dla drugiej osoby i mi wystarczy po prostu przypomnieć sobie jakąś przykrą sytuację, ogólnie coś przykrego i już oczy potrafią zrobić mi się mokre. Nie no to jest żałosne co ja tutaj piszę bo pewnie inni faceci którzy to czytają pomyślą o mnie "ciota, nie facet", ale nie mam siły dłużej trzymać tego w sobie. Często siedzę zamknięty u siebie w pokoju i biję się z myślami. Wtedy te ataki potrafią napaść mnie tak nagle - przyspiesza mi tętno, zwiększa mi się ciśnienie, jestem rozdrażniony, nie wiem co mam ze sobą zrobić, często nawet czuję przerażenie. Potem wiadomo - są łzy, okropna rozpacz, niesamowite cierpienie. Często czuję tak silne cierpienie w środku, że aż zamienia się ono w ból fizyczny. To takie chore, zaczynam płakać i nie mogę przestać, łzy płyną mi jak z fontanny. Często mam głupie powody do rozpaczy: gorzej ułożone włosy (ten powód pojawia się bardzo często), brak przytulenia gdy najbardziej tego potrzebuję lub po prostu gorszy dzień. Przez ostatnie 3 dni nie było mnie w szkole, poszedłem dopiero dzisiaj, wcześniej nie miałem na to siły. Wychodziłem do szkoły, a i tak do niej nie docierałem. Tu nie chodzi nawet o te 3 dni bo nie mam żadnych problemów w szkole, wręcz przeciwnie, gdy moi rodzice są w szkole jestem chwalony przez nauczycieli i na lekcjach też jest super bo nauczyciele mnie uwielbiają. Moja szkoła jest szkołą prywatną dlatego chodzi do niej mało ludzi, ale mimo tego czasem ciężko mi się tam odnaleźć. Niby jestem przebojowy, mam poczucie humoru, lubię się wygłupiać, ale gdy złapie mnie dół potrafię nawet zamknąć się w łazience i nie wychodzić z niej przez całą przerwę. Czasem chciałbym z kimś porozmawiać, mam w szkole cudowną panią pedagog i świetnych nauczycieli, ale nie chcę robić problemu. Jestem zbyt wrażliwy i za bardzo się wszystkim przejmuję - i to mnie niszczy. Nie wiem czy to słaba psychika, taki charakter, nerwica czy jeszcze coś innego, wiem tylko że potrzebuję pomocy. Trochę mi głupio, że będąc chłopakiem piszę tu o swojej wrażliwości i w ogóle o tym, że mam z czymś takim problem, ale też jestem człowiekiem i też czuję. Szczerze to podejrzewam u siebie nerwice, ale no... Tylko lekarz może postawić konkretną diagnozę. Jeżeli komukolwiek będzie chciało się przeczytać te moje wypociny do końca to będę szczęśliwy bo na obecną chwile gdyby ktoś zapytał mnie jak się trzymam to nie trzymam się wcale. Także no... W sumie już kończąc... Jak przestać być aż tak uczuciowym? Jak radzić sobie z własnymi emocjami i jak zacząć cieszyć się życiem? No i przede wszystkim jak pozbyć się tych depresyjnych stanów i tych ataków paniki i rozpaczy? Będę wdzięczny za każdą pomoc i każdemu kto dotrwał do samego końca tych moich wypocin życzę miłego wieczoru ;)
Pozdrawiam, Dawid

[mgr Kamila Krocz]

Drogi Dawidzie, słusznie zauważyłeś, że przez Internet nikt nie postawi diagnozy. Opisane jednak przez Ciebie objawy pozwalają z dużym prawdopodobieństwem podejrzewać, że możesz mieć nerwicę, o czym świadczy spadek nastroju, ataki lękowe i repertuar objawów somatycznych towarzyszących lękom, jak płaczliwość, wyższe ciśnienie, przyspieszony oddech itp. Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz skorzystać z pomocy pedagoga. Jeśli masz zaufanie do tej Pani, idź do jej gabinetu i porozmawiaj. Zobaczysz, że taka rozmowa przyniesie Ci ulgę. Napisałeś, że nie chcesz robić "problemu". Pedagog jest od tego, by pomóc rozwiązać problemy, z jakimi przychodzą uczniowie. Pozwól sobie pomóc i nie udawaj, że wszystko jest OK. Stwarzasz pozory, cierpiąc w środku. W taki sposób otoczenie może nawet nie zdawać sobie sprawy, że potrzebujesz wsparcia. Pozdrawiam i powodzenia!

[kikunia55]

Wychodzisz przez 3 dni do szkoły i do niej nie dochodzisz- to co porabiasz?

Chodzisz do szkoly prywatnej to raczej do takiej "pod kloszem"- czyli w domu wyczuto, ześ delikatny i za pomocą oplaty czesnego rodzice Cie troszkę chronią od życia takiego bardziej bezposredniego i brutalniejszego. A mimo to czasami sobie nie radzisz- czyli trzeba posłuchać naszej Pani Ekspert.

Z mojej strony podpowiedziałabym, ze wg mnie kazdemu chlopakowi w tym wieku potrzeba dużo zajęc sportowych- te hormony, ktore u sporej większości powodują nieraz agresję ,u Ciebie powodują płaczliwośc i rozmemłanie.

Powinienes chodzić i to dużo na zajęcia sportowe w ktorych najbardziej gustujesz. Ja bardzo jestem za karate. Duży przekroj wiekowy, nauka koncentracji, podbudowywanie własnej osoby, bo panuje się nas swoim ciałem i ma się wrażenie, ze umie się obronić słabszych. W tym sporcie uczymy się stanięcia oko w oko z przeciwnikiem ( oko w oko z problemem)- uczy nas to pewnej odwagi życiowej.

A z tą placzliwością z powodu gorzej ulożonej fryzury to mam nadzieję, ze zartowaleś a może w jakiś srodowiskach gejowskich się obracasz?