Źle się czuje

[Gość Nieznana03]

Witam.
Mam 14 lat.
Ostatnio źle się czuje. Przez około rok mam napady beznadzieji i smutku.
Nie ważne gdzie jestem... czy co robię - po chwili umieram w środku.
Często wpadam w trans, nie potrafię się na niczym skupić.
Miewam wielkie wahania nastroju i to odgrywa role na moich relacjach z rówieśnikami.
Każdy myśli, że jestem dziwna i mnie nie trawi.
Mimo wszystko miałam kilka przyjaciółek do czasu, kiedy mnie nie opuściły z powodu moich nastroi.
Wiedziałam, że sama powodowałam kłótnie, więc zawsze przepraszałam i ulegałam. Nie chciałam nigdy nikogo zranić, a jednak robiłam to.
Ostatnio jakoś na nic nie mam chęci. Wszystko co robie wydaje mi się katastrofą.
Dopiero zaczął się rok szkolny, a nauczyciele grozą mi nie zdanie z 4 przedmiotów.
Nie mam już przyjaciół, czuje, jak ludzie się ze mnie śmieją, a byłe ,,BFF" nastawiaja innych przeciwko mnie, wysyłając niestworzone historie.
Mam chęci się zabić, jednak się boje. Chciałabym po prostu się nie narodzić.

[Gość House...1]

Spokojnie... Masz dopiero 14 lat...
Idz moze do psychologa szkolnego... Porozmawiaj... Albo z rodzicami...
To co teraz czujesz wydaje Ci sie straszne... I ze juz tego nie uniesiesz.... Ale przezyjesz to... I o wiele wiecej.... daj sobie czas...

[Gość Nieznana03]

~House...1

Spokojnie... Masz dopiero 14 lat...
Idz moze do psychologa szkolnego... Porozmawiaj... Albo z rodzicami...
To co teraz czujesz wydaje Ci sie straszne... I ze juz tego nie uniesiesz.... Ale przezyjesz to... I o wiele wiecej.... daj sobie czas...

Wiedziałam, że zostanę zlekceważona. Rozmawiałam z psychologiem, nic nie daje. Byłam u psychiatry, biorę jakieś dziwne leki po których mam zgage, jednak one pomagają.

[kingak2]

Twoje problemy są ważne tu i teraz. Kiedy będziesz dorosła , będziesz miała inne i będziesz sobie z nimi radziła w sposób" dorosły". Wiele osób w Twoim wieku ma podobne przeżycia. Dochodzą do tego wahania nastroju występujące w okresie dojrzewania. Jednych dotykają bardziej innych mniej. Nie jest tak ,że ktoś Cię lekceważy. Myślę ,że osoby , które powinny Ci pomóc po prostu nie dostrzegają problemu. A jest to dziwne , bo przecież same nie dojrzewały w próżni. Zdarzają się pedagodzy świetnie porozumiewający się z młodzieżą . Jeżeli masz takich , którzy nie widzą , to może sama spróbuj do nich dotrzeć. Wybierz kogoś najbardziej przystępnego i porozmawiaj szczerze. Nie wiem , czy to dobry pomysł , to już sama ocenisz , bo znasz ich najlepiej. Podobnie postąp z koleżankami. W tym przypadku może być lepiej. Poproś psychiatrę o zmianę leków , jeżeli te nic nie dają.