Choleryk a stres, nie radzę sobie sam ze sobą.

[mariuszp]

Dobry wieczór, postaram się krótko a treściwie opisać o co mi chodzi.

Mam 23 lata, mężczyzna, z wykształcenia technik o profilu rolniczym, pracujący a raczej pomagający ojcu w jego rodzimym rolniczym interesie, jestem jedynakiem, charakter skłaniający się w kierunku choleryka- dosłownie.
W tym co robię, jeśli nie idzie po mojej myśli (praca fizyczna i siedząca) szybko się denerwuje bywam impulsywny i mogący niektórymi słowami zranić osoby będące w pobliżu taki ''uśpiony ale aktywny wulkan''.
Pracuje u siebie odkąd pamiętam, po szkole już na ''poważniej''.
Jest okres w pracy gdzie jest jej nawał, jest okres gdzie są aby obrządki dzienne później przestój(podczas przestoju najczęściej załatwiam sprawy bieżące dla siebie albo śpię), godziny pracy nie elastyczne, bywa i tak że nie umiem sobie wyszukać pracy- albo mi się nie chce albo szukam innej wymówki.
Robię po prostu to co do mnie należy nie myśląc o tym w perspektywie przyszłości. Zacząłem ostatnio oglądać się za pracą inną by spróbować jak tu jest u ''kogoś'' z samą pracą sobie poradziłem ale była to harówka po 13 godzin na dobę ze szczególnym uwzględnieniem że oczy trzeba mieć dookoła głowy- robiłem w transporcie (operator ciągniczka).
Ale po dwóch dniach zrezygnowałem ( pierwotnie miały być 4) z powodu już nawet sam nie wiem dokładnie jakiego...
Często zdarza mi się w pracy narzekać jak mam źle itd(kończę prace o przyzwoitej godzinie, kiedy mam mieć wolne i go potrzebuje to mam, wakacje raz w roku też są), rzecz biorąc sama praca nie jest zła- ale relacje z rodzicami blokują u mnie możność usamodzielnienia się, tak już parę dobrych miesięcy toczę to walkę z miernym skutkiem, chciałem odejść i pracować u kogoś- ale werdykt był jeden, nie dałem rady od razu pojechałem na delegacje i włączony w pracę bez żadnego doświadczenia-tam byłem pewny siebie, nie dałem sobie kaszę dmuchać, poradziłem sobie.

Za dużo rozmyślam, analizuje co by było gdyby zamiast skupić się w 100% na samej pracy uciekam myślami gdzie indziej- nie potrafię tego zwalczyć tak samo jak nie potrafię powstrzymać napadów złości.
Z rodzicami mam kontakt jaki mam, raczej nie zacieśniony, ciężko się nam dogadać, mam obawy że nie poradzę sobie w przyszłości nie utrzymam rodziny, coś zrobię co pociągnie za sobą pasmo porażek, tego się boje najbardziej.

Mam dziewczynę która mnie wspiera, rozumie powagę sytuacji... ale mieszka w mieście studenckim i niestety nie zawsze jesteśmy na wyłączność, od zakończenia tamtej pracy w transporcie - dostałem już naprawdę czarnych scenariuszy nt. wizji mej przyszłości- bardzo czarnych, nie umiem z tym walczyć, nie umiem walczyć także ze swoimi nerwami- biorą one górę co destruktywnie wpływa na relacje z najbliższymi. Chyba już wszyscy przestali we mnie wierzyć, nie mam nawet pomysłu na swoje życie- stoję w miejscu, Stąd rodzi się pytanie czy jest coś co może mi pomóc przegnać takie wizje czarnych scenariuszy i pochodne, po prostu zmienić postrzeganie świata w bardziej świetlanych barwach, nie cieszą mnie małe rzeczy, jeśli z kimś rozmawiam to jestem strasznie wyczulony na niektóre słowa- nawet jeśli są one przaśnym żartem, no jednym słowem za dużo analizy i co by było gdybym...

Przepraszam za pogmatwanie i nie zwięzłość, prosiłbym o jakiś wpis który naprawdę kopnął i zmusił mnie do myślenia oraz działania, bo już totalnie nie mam pomysłu na swój żywot...

Dziękuje i życzę spokojnej nocy.. :)

[ka-wa]

Masz problem z emocjami, można to raczej nazwać emocjonalnym zaburzeniem osobowości ,bo cech choleryka raczej nie wykazujesz ,oprócz irytacji i reagowania impulsywnego.
Nie radzisz sobie nie tylko ze stresem i oprócz pracy nas sobą , ja bym widziała potrzebę psychoterapii, nie ma cudownej recepty na Twoje problemy.

[Lusy]

Masz dwa wyjścia,albo zostać z rodzicami i na poważnie zaangażować się w rodzinny interes i z nim wiązać swoją przyszłość,albo pójśc swoją drogą. Skoro wybrales szkole rolniczą,to raczej,nie miałeś jednak, jakiegoś innego pomysłu na siebie. Chyba z tego wynika twoja frustracja,bo jesteś rozdarty. Z jednej strony,chcesz być samodzielny i uwolnić sie od zależności od rodziców,z drugiej jednak ,nie bardzo cię na to stac. Frustracja wyzwala tłumione emocji, które można rozładować w inny sposób. Zacznij może inwestować w siebie i nowe umiejętności. , może studia,może jakiś kurs.
Zastanów się co by ciebie interesowało i realizuj to wtedy emocji się uspokaja.