Nadopiekuńcza mama nie pozwala mi się usamodzielnić

[Gość tamaryszek]

Witam,
mam 20 lat i od października zaczynam studia. Na co dzień mieszkam pod Poznaniem i mój pierwszy wybór padł właśnie na uczelnię w tym mieście. Studiowałabym zaocznie, ponieważ mam tutaj od ponad roku pracę. Jednak od paru miesięcy intensywnie myślałam nad wyprowadzką do Wrocławia - uwielbiam to miasto, mam tam paru zaufanych znajomych, a studia, praca i mieszkanie też się znajdą, jeśli tylko będę chciała. I chcę. Parę dni temu napisała do mnie znajoma z propozycją wspólnego wynajęcia mieszkania (ona też będzie studiować we Wrocławiu, a jest z innego miasta). Wstępnie się zgodziłam. Potrzebuję zmian. Myślałam, że jestem na tyle dorosła i samodzielna (mieszkam w osobnym mieszkaniu w domu rodzinnym, pracuję, dokładam się do rachunków), że będę mogła sama zadecydować o tym, jak ma wyglądać moja przyszłość. Jednak stanęła mi na drodze mama. Uważa, że jestem zbyt ufna, głupia i na pewno sobie nie poradzę. Od wczoraj rzuca mi tekstami, że przecież tutaj (w domu rodzinnym) mieszkam prawie za darmo (no, tego bym nie powiedziała akurat bo dokładam się sporo) i po co mi te wszystkie komplikacje. Jest i całe życie była nadopiekuńcza. Wychowywała mnie sama i już samo wyniesienie się z naszego mieszkania do odrębnego stanowiło dla niej duży problem, mimo, że mieszkam od niej - uwaga! - 15 metrów. Nie daje mi żyć. Kiedy wychodzę pyta z kim, gdzie i kiedy wrócę. Niech bym tylko spróbowała jej nie powiedzieć, że idę za znajomymi na piwo - jest obrażona przez dwa dni i wydzwania do mnie cały wieczór.
Swoją postawę uzasadnia głównie finansami - kiedy planowałam studiować w Poznaniu była niesamowicie chętna opłacać mi studia (ok. 350 zł miesięcznie), a nawet kupić samochód, żebym nie tłukła się komunikacją weekendami na uczelnię, a teraz mówi, że nie da mi ani złotówki (a ja wcale tego nie oczekuję - z dobrą pracą i oszczędnościami przecież dałabym sobie radę - dostaję też alimenty i istnieje coś takiego jak kredyt studencki). Nie wiem co mam zrobić, jak ją przekonać, żeby wypuściła mnie wreszcie z gniazda i dała mi żyć po swojemu. Ona całe życie mieszkała z mamą i myślę, że mi też chce zgotować taką przyszłość. Nie rozumie, że jestem w takim wieku, że ciągnie mnie do poznawania nowych miejsc i ludzi, do doświadczania - nie zawsze dobrych i fajnych - rzeczy i sytuacji. Muszę się przecież gdzieś nauczyć samodzielnego życia, a boję się, że zostanę społeczną i życiową kaleką. Wiem, że się o mnie boi, ja też boję się takiej zmiany ale czuję, że tego potrzebuję. Co mam robić? Proszę o pomoc.

[ka-wa]

Jeśli uważasz ,że dasz radę samodzielnie utrzymać się we Wrocławiu ,to próbuj,jak się nie uda wrócisz,
z tym,że zanim podejmiesz ostateczną decyzję,dobrze jakbyś miała tam nagraną pracę, bo ,że coś się znajdzie,to trochę za mało...,
mama raczej zdania nie zmieni,musisz liczyć tylko na siebie, dorosłość wymaga samodzielnych ale i odpowiedzialnych decyzji,
mama z czasem przywyknie,nie będzie miała wyjścia.