chciałabym wreszcie wiedzieć co ze mną nie tak

[Gość anhedonia00000]

Od dziecka byłam dziwna, nieadekwatna. Ludzie plotkowali o mnie że jestem dziwna, dodatkową szydząc z mojej wątpliwej urody, no ale za to im się nie dziwię. Mam ogromne problemy z samooceną odkąd pamiętam, dosłownie uważam się za śmiecia. W podstawówce bylam wysmiewana, w liceum też zaliczyłam już wiele nieciekawych epizodow od osob którym nic zlego nie zrobiłam. Popadam ze skrajności w skrajność-albo jestem rozhukana, robie głupie rzeczy, wręcz zgrywam idiotkę i usiluje przyciągnąć do siebie ludzi, a za chwile pragnienie natychmiastowej śmierci, wyobrazam sobie jaki mam beznadziejny wizerunek, ze inni postrzegają mnie tak negatywnie. Nie mam własnego zdania, nie panuję nad swoim życiem. Posłuchałam koleżanek i przeniosłam się na profil na którym sobie nie radze, na polrocze miałam zagrozenie z matematyki. Codziennie płaczę w najmniej odpowiednich momentach, nawet gdy nic się nie dzieje, jestem z przyjaciółmi (chociaż wątpie czy mnie lubią). Dawniej moje nastroje depresyjne dało się ukryć. Z czasem idzie mi to coraz gorzej. Było już wiele nieprzyjemnych sytuacji z rodzicami, którzy uważają ze mój smutek jest na pokaz, w skrócie w d... mi sie poprzewracało. Mają rację, wiem, że mam wszystko czego potrzebuje, ale nie potrafie tego wykorzystać. Opuscilam się w nauce, przestalam uprawiac sporty, nic mnie nie interesuje, cale dnie spędzam na internecie, nie jestem w stanie nic zrobić. Nie panuję kompletnie nad swoimi zachowaniami- dochodzilo z mojej strony także do agresji, ale może to dlatego, ze w dzieciństwie bylam bita. Często mowie dziwnie, sama siebie nie rozumiem, palę się ze wstydu przed ludzmi którzy mają mnie za idiotke lub psychopatkę w najlepszym razie. Wiele osób mówilo mi zebym poszla do psychologa. Nie chcę. Moi rodzice tez stwierdzili ze nie jest mi potrzebny. Miałam kilka prób samobójczych, o jednej się dowiedzieli. Dostałam reprymendę i wszyscy udają, że nic się nie stało. Chciałabym zniknąć. Ciągle narzekam, zwierzam się ludziom ze swoich problemów co ich męczy, a mnie tym bardziej, zwłaszcza ze dawniej nigdy nic o sobie nie mowilam. Mysle ze tego tez nikt nie przeczyta. Nie ma to składu i ładu. Nie wiem sama po co wylewam tu swoje żale. Powiem tylko że podejrzewam u siebie depresje, schizofrenię albo chorobę dwubiegunową ale nie mam na tyle wiedzy żeby to rozpoznać. I nadal nie wiem czy to sobie tylko wmawiam. Jakiś koszmar. Jeśli ktoś byłby w stanie mi pomóc, proszę o poradę.

[mgr Kamila Krocz]

Witaj!

Proponuję, byś sama się nie diagnozowała i nie rozpoznawała u siebie chorób. Uważam, że zbyt beztrosko podchodzicie (Ty i rodzice) do Twoich problemów. Masz za sobą próby samobójcze, zatem Twoje samopoczucie jest bardzo niepokojące. Uważam, że konieczna jest wizyta u lekarza psychiatry. Do psychiatry nie potrzeba skierowania, więc nie zwlekaj z konsultacją. Pozdrawiam i powodzenia!