Co mam zrobić pomóżcie?:(

[Gość Tajemnicza62826]

Witam. Przejdę do rzeczy,
Jestem osobą bardzo wrażliwa, mam 22 lata i swoją pierwszą pracę od 9 miesięcy. Ostatnio jednak zaczęła pogarszac się tu bardzo atmosfera, ludzie są fałszywi, nie ma możliwości z kimś normalnie pogadać, zero pomocy, każdy potrafi nastawić odpowiednią osobe przeciwko drugiej, inni potrafią tak pogadać z "górą' że cię zwolnia. a jeśli już jest pomoc to z wielkim oburzeniem. Należę do osób spokojnych, jednak od miesiąca przychodząc do pracy muszę brać leki uspokajające, bo nie daje rady. Ścisk w żołądku, blada, gorąco mi, ciągły stres. Stracilam już 5 kg. Źle mi się tutaj pracuje, jest wyzysk pracowników na ile się da. Mam już problem z nogą i kręgosłupem a ile ja mam lat... zapomniałam dodać że to praca na kuchni, nie chce tu pracować, lecz boję się że nie znajdę nic innego, niedawno się przeprowadziłam mieszkam z chłopakiem, on pracuje zarabia ok 1800zł. Ciągle płaczę, nie jem, mam dosyć :(co ja mam zrobić.. nie potrafię się nie przejmować, jestem za wrażliwa :(

[dorotka19]

Ja pracowałam 14 miesięcy na produkcji. To była też moja pierwsza poważna praca. Atmosfera tam była okropna, mniej więcej podobna do tej, którą opisujesz. Też chciałam odejść z tej pracy. Aż pewnego dnia sami mnie zwolnili, gdy byłam na chorobowym. Powiem Ci, że z perspektywy czasu żałuję, że mnie zwolnili, bo do tego czasu nie mogę nic znaleźć, choć jestem po studiach i mam pewne umiejętności. A nie ukrywajmy, nawet najmniejsze pieniądze i skromna pensja są potrzebne. Myślę, że szukaj w między czasie czegoś innego, pytaj znajomych. I wiem, że łatwo to mówić, ale spróbuj się tak bardzo nie stresować tym wszystkim. Chyba, że będzie tam nie do wytrzymania, to wtedy podejmij jakieś radykalniejsze kroki.
Powodzenia, trzymam kciuki :)

[laurette]

Wiem,ze praca jest istotna rzeczą w życiu ale nie moze byc tak,że przez tę prace czlowiek jest zalamany i zdolowany. Wszystko ma pewne granice. Znajdziesz na pewno inna prace,nie mysl tak,ze juz nikt Cie nigdzie nie zatrudni. Jestes mloda i życie przed toba. Potraktuj to jako doswiadczenie a nie przejmuj sie tym az tak bardzo bo zdrowie sobie rujnujesz.Poza tym wrazliwym ludziom zawsze jest trudniej i niektorzy to wykorzystuja. Nie mozesz pokazywac innym tej wrazliwosci. Badz taka bo to piekna cecha ale nie w pracy.

[Gość Tajemnicza 2627]

To co, jednak odejść stąd? Męczę się w tej pracy, szef ze mną rozmawiał bo wiedział że chce odejść, pogadaliśmy i chce żebym została. Tylko ja się męczę tutaj... tak jak każdy, szef powiedział że mam się nie przejmować. Zrozumcie, że nie potrafię :-( plus sytuacja w życiu prywatnym mnie dobija, nie wyrabiam już psychicznie :(

[kikunia55]

Rada na przyszłośc, nigdy szefowi się nie opowiada,że chce sie opuścić m-ce pracy. Nie mówi się o tym wspólpracownikom, bo oni przekażą dalej. Tylko wtedy, gdy jest się pewnym swoich umiejętności na rynku pracy i tego,że taki fach jak Twój jest pilnie poszukiwany- wtedy takie pogłoski,że możesz odejść mogą posłużyć do tego, że szef zdecyduje się dać podwyżkę, aby zatrzymac pracownika. Nie musi tak być, ale może . Jest to jedyna sytuacja, gdy ludzie mówią o swoich zamiarach. Chyba,że pracują od wielu lat w przyjaznej atmosferze i np. z powodu przewrowadzki do innego miasta odejdą np. za pól roku i nie chcą aby ludzie, których lubią i z którymi byli zżyci nie zostali na lodzie. mieli czas na zorganizowanie zastępstwa.

Nie mówi się szefom, bo oni teraz, żeby nie było luk w obsadzie załagadzają sytuację. Nie myślą jednak o podwyżce dla Ciebie, bo wiadomo, że nie identyfikujesz się z firmą, bo myślisz jak z niej prysnąć. Gdyby byla konieczność zwolnienia pracownika, to wtedy tez mogą typować na tego, który sam oglaszal,że chce odejśc. On, szef musi zredukować zespól i ma dylemat kogo posunąc, czyli Ty mu ułatwiasz zadanie, bo sama swego czasu mówiłaś,że Ci nie zależy na tej pracy, bo myślisz o zmianie.

Albo musisz się uodpornić na ludzi wokół i ich zagrywki, albo po cichu szukać nowej pracy z nadzieją, że tam odpowiednio do Twojej psychiki będzie spokojniej.
Pamiętaj, że Twoje nerwy wynikają też z tego, że martwisz się ze w tym musisz siedzieć, bo rynek pracy trudny a Ty potrzebujesz pieniędzy. Przymus stwarza w nas też w środku bunt, niezgodę, trudność przeżycia dnia codziennego. Jak nie wyluzujesz, to sama siebie pogrążysz.Tyle ile zostało Ci chodzenia tam, musisz to robić w lżejszym stylu. Wiedzieć, że tam nie ma przyjemności, ale przykrości są do przejścia bez żadnych leków uspokajających