Te moje wymysły, czy powinnam iść do psychologa???

[blackmeg]

Mam prawie 17 lat i zawsze byłam wzorową uczennicą, lubianą koleżanką do której przychodzono o pomoc. Panuje przekonanie, że jestem mądra (tak naprawdę jestem tępa jak blondynki z kawałów tylko nikt mi nie wierzy, a nawet kolor się zgadza) silna, twarda i jedynie powinnam zrzucić kilka nadprogramowych kilogramów(ja nie mam z tym większego problemu) i byłabym idealna.
Powinnam być szczęśliwa, nikt nie widzi, że jest mi źle. Moja rodzina widzi tylko, że dużo śpię, nie angażuje się w relacja z nimi, a wręcz ich unikam, nie lubię wychodzić z domu i obwiniają mnie o to. Mówię dużo przykrych słów ale i wiele ich słyszałam.
Wielokrotnie okazało się, że ludzie ,,przyjaźnią" się ze mną, bo mam dobrą pozycję w grupie, klasie. Wykorzystywali mnie, nie dając z siebie nic. Przyzwyczaiłam się do bycia poważną, zdystansowaną i wolę ludzi odpychać niż by mieli osłabić moją czujność i znowu zostawić.
Od długiego czasu jestem ospała, zmęczona, nie mam ochoty wychodzić z domu (mogłabym cały dnie przeleżeć lub przesiedzieć pod kocem wpatrując się w telewizor). Zaczęłam myśleć nad pracą, która nie wymaga wychodzenia z domu, a chciałam być prawnikiem (teraz to frazes, który powtarzam, bo to lepsze niż mówienie, że nie mam planów). Czuję (notoryczny) może nie ból, ale coś jakby rozpychania w głowie na który nie pomagają leki przeciwbólowe, a jest on bardzo niekomfortowy, nie istotne jest to ile śpię budzę się zmęczona, czasem zdarza się, że najdzie mnie wyjątkowa ochota na jakieś jedzenia, ale zazwyczaj zaglądam do lodówki i stwierdzam, że nic w niej nie ma, choć jest wypychana po brzegi. Straciłam zapał do nauki i odkładam ją i inne obowiązki ile mogę, nawet kupienie czegoś przez Internet, wykąpanie, pomalowanie się zdaje mi się zbyt męczące i robię to z wielkim wysiłkiem. Przestało mi zależeć na wynikach, moja ambicja wyparowała. Moje myśli są pesymistyczne i często pojawia się w nich śmierć, chciałabym umrzeć, ale boję się, że potem nie będzie szczęścia, tylko albo pustka, albo coś gorszego niż teraz. Nie widzę sensu w życiu i boję się tego co będzie. Piszę to i płaczę, a nie robię tego często (ostatnio w wakacje jak zaliczyłam wyjątkowy dół tak jak teraz). Chciałabym coś z tym zrobić, ale nie wezmą mnie na poważnie, bo przecież jestem na wszystko sposobna, samodzielna, wyszczekana. Nie umiem ubiegać się o pomoc cały czas myślę, że to moje urojenia, że mają tak wszyscy, że przejdzie. Nie chce przyznać, że może jednak jestem słaba, zacisnę więc jutro zęby i będę próbował to zbagatelizować. Nie wiem czego oczekuje, nie pojawi się teraz nikt, by mnie uspokoić i pomóc, więc może znajdzie się ktoś kto napisze, że nie mam powodu do zmartwień i powinnam wziąć się w garść, bo wszystko jest w porządku i wymyślam jakieś głupoty, usprawiedliwiam lenistwo, albo to tylko hormony...

Pamiętam jak w lipcu rok temu obudziłam się wcześnie , było jasno, wyglądałam ślicznie i czułam się dobrze, tak jak w filmach albo reklamach, wtedy nie było tak źle jak teraz, było lepiej choć nie idealnie, życie wydawało się szare, a nie czarne, miałam plany, zależało mi na szkole i na mnie. Chyba muszę się pogodzić z tym i żyć byle jak, ale żyć, bo nie dam rady się zabić.
Przeprasza, że zmarnowaliście czas na czytanie tego bełkotu.
M.

[rafik54321]

Napisałaś bo masz problem, opisałaś go, wiec to nie był czas zmarnowany - nie przepraszaj, bo nie masz za co ;) .

Czujesz się smutna, bo nie jesteś zadowolona z życia. Ale... Czego na prawdę chcesz? Osiągnęłaś całkiem sporo, jak piszesz. Ale czego potrzebujesz aby powiedzieć "jestem szczęśliwa!"? Ja tego nie wiem, a ty?
Dlaczego zwracam twoją uwagę na to? Bo pomyśl sama, co by było gdyby twoje "szczęście" stanęło przed tobą? Nie zauważyłabyś go, bo nie wiesz jak ono wygląda - nie poznałabyś własnego szczęścia.

Twój stan z tego co widzę to jeszcze nie taka pełnoprawna depresja, dotarłaś jednak do granicy między poważną depresją a tzw "przeziębieniem duszy".

Piszesz że masz porządny charakter - nie daj sobie go zepsuć! To że jesteś blondynką nie ma nic do rzeczy. "[...] , a nawet kolor się zgadza" <- czemu sobie ujmujesz takimi tekstami? Nie rób tak, bo sobie tylko krzywdę robisz. Nie mniejszą niż jakbyś się cięła żyletką :( .<br />
Na początek sobie odpowiedz na to pytanie o szczęście które ci zadałem. Następnie wyobraź to sobie wszystko, jak najwyraźniej. Zatrać się w tym marzeniu, codziennie o nim myśl. Zawsze gdy będzie smutno lub źle - zatrać się w marzeniu... Stanie się ono twoim "węglem" i humor cię nie opuści ;) . Tylko uwierz w to... Bardzo mocno!

Pozdrawiam i trzymaj się ciepło oraz trzymaj się szeeerokiego banana na ustach ;)

[mgr Kamila Krocz]

blackmeg, wtłoczyłaś się w rolę osoby idealnej. Masz sobie ze wszystkim radzić, uśmiechać się, wspierać innych i nie pokazywać, że coś Cię uwiera w życiu, bo tak chcą inni. Dlaczego realizujesz wizję innych ludzi? Przecież to Twoje życie. Masz prawo do pomyłek. Daj sobie prawo do błędów, na których mogłabyś się uczyć. Jeśli dostrzegasz, że z dnia na dzień Twoje samopoczucie się pogarsza, tracisz radość życia, motywację, masz problemy z odpoczywaniem, a dodatkowo pojawiły się myśli o śmierci, radziłabym skonsultować się z lekarzem psychiatrą, by sprawdzić, czy objawy nie świadczą o rozwijającej się depresji. Pozdrawiam!