Wychodzenie z izolacji.. negatywne objawy

[Gość błazejopar]

Moje życie to pustynia od kilku lat. Zamknąłem się w sobie, zero kontaktu z ludzmi, rodzina sie rozpadła. Miałem depresje, brałem leki, potem znowu zawaliłem studia. W dużym skrócie przyzwyczaiłem się do tego, że jestem sam, że nie mam do kogo gęby otworzyć, że nic się nie dzieje, że monotonia, samotność itp. Zrobiła się z tego jakaś stabilność i bezpieczeństwo. Ja i moja wyobraźnia. Taki był mój "sposób" na poradzenie sobie z pewnymi sprawami. Schody zaczynają się teraz. Bo chce coś zmienić. Zapisałem się do psychologa. Rozmowa dużo mi pomaga, czuje jakby mi ktoś z ramion zdejmował ciężar..
Jedynak oprócz tego wszystko co odczuwam to negatywne uczucia. Mega poczucie winy. Wstyd. Poczucie, że już nie pasuje do normalnych ludzi. Tak starałem się "nie widzieć" niczego, że jak teraz "widze" jak wszyscy poszli do przodu a ja się zatrzymałem, schowałem i odgrodziłem od świata to zaczynam mieć myśli samobójcze. I szczerze mówiąc zacząłem myśleć, że siedzenie w izolacji jest łatwiejsze i "przyjemniejsze" niż spotkanie się z rzeczywistością. Zdaje sobie sprawę, że to głupie podejście. Ale w życiu nie pomyślałem, że "porzucanie" tego sposobu życia który prowadziłem będzie takie trudne. Czy zawsze to jest takie trudne? Czy takie objawy są normalne? Szczerze mówiąc czuję się źle. Mam wrażenie, że ja nigdy nie znałem "normalnego" życia, które ludzie prowadzą. Nie wiem co robić, boję się, że już nigdy z tego nie wyjdę. Mam same złe myśli. Jest mi ciężko.

[Gość pisarzk]

Kochanie, spójrz na życie szukając zalet w każdej sytuacji. Napewno z izolacji również są jakieś zalety. Zastanawiam się tylko czemu niby widzisz w tym taki wielki problem? Spróbuj poprostu być mniej więcej jak inni. A zbliżysz się do ludzi dopiero gdy sam poczujesz na to ochotę. No i czy nie masz innych problemów? Spróbuj zająć się czymś co Cie pochłonie tak, ze nie będziesz nawet mial czasu się zastanawiać nad sobą.

[unna-1]

A co to są ci normalni ludzie?
To nie jest jednolity tłum, każdy jest indywidualnością, każdy ma jakieś problemy i trudności do przeskoczenia.
Ty akurat masz ten problem, że przyzwyczaiłeś się do samotności i ponownie chcesz nauczyć się żyć wśród ludzi.
Każda zmiana to jest walka z samym sobą, z przekonaniem się, by nie zbaczać z wybranej ścieżki, by iść tą drogą, którą sobie wytyczyliśmy.
Piszesz o wstydzie, a powinieneś być dumny z siebie, że postanowiłeś zmienić życie.
Tu przypomniałam sobie wywiad z Pawlikowską /podróżniczka, pisarka/
Jak opowiadała, była na dnie. Narkotyki, alkohol...aż pewnego dnia postanowiła zmienić swoje życie.
I dokonała tego! Była konsekwentna, nie zrażała się przeciwnościami, a z powodu nałogów, pewnie było jej trudniej, niż tobie.
Dziś jest znaną i cenioną osobą.

Wiec nie zrażaj się trudnościami, bądź konsekwentny, a osiągniesz to, co chcesz.
Życzę ci dużo wytrwałości, wierzę, że dasz radę.

[mgr Kamila Krocz]

Każda zmiana jest wyzwaniem i niesie ze sobą konieczność wielkiej pracy. Przyzwyczaiłeś się do status quo, do swojego samotnictwa i izolacji, a teraz zauważasz, że można inaczej, że można z ludźmi. To są dwie różne rzeczywistości i nic dziwnego, że jest Ci ciężko. Nie od razu Kraków zbudowano. Powoli, małymi krokami na pewno uda Ci się osiągnąć cele, jakie sobie postawiłeś. Najważniejsze, żebyś się nie poddawał i był konsekwentny. Pozdrawiam i powodzenia!

[Gość sunnnn]

no nie do końca osobie która zawsze była sama w izolacji jest trudniej wyjść na prosta jeśli chodzi o kontakty a w ogóle sukcesem jest jak ktoś taką osobę w ogóle polubi bo nie sądze żeby ktoś zamknięty w sobie , cichy , był lubiany