Uczucie nienawiści do siebie i świata

[Gość i...m]

Mam 16 lat i nienawidzę siebie, całego świata. Poczucie beznadziei mnie prawie nie opuszcza, moje życie to porażka, jest nudne, monotonne - takie myśli mam co kilka dni. Potem przychodzi spokój, jest dobrze. I znowu wraca. Nie panuję nad złością i łzami, jak nie chce zabić siebie to kogoś innego z całkowicie błahych powodów. Dzisiaj ludzkie cierpienie będzie mnie bawić, jutro będę chciała wszystkich zbawić. Jakby było we mnie kilka osób. Tracę rozum a rodzina mówi "inni mają gorzej, ogarnij się"

[kikunia55]

No cóż dorastasz i każdego dnia masz inny pogląd na życie i bardzo impulsywnie to przeżywasz. Trzeba trochę przeczekać i zbliżać się powoli do doroslości. Mama, tata też chętnie by się pozlościli każdego dnia na siebie nawzajem, na Ciebie , na swoich szefów i chętnie by kogo jakiegoś pięknego dnia zgladzili. A jednak musieli w sobie wypracować względny spokój typu, że już nic mnie nie zaskoczy, tylko co najwyżej lekko zdziwi.

Musisz nauczyć się rozróżniać na co masz wplyw i jak coś nie po myśli się układa, to można to przeorganizować. A po rozróznieniu, że na to wplywu niestety nie mam, nauczyć się stoickiego spokoju i spokojnej obserwacji biegu wypadków i ewentualnej analizy aby ewentualnie pewnych rzeczy jak się da, na przyszłość uniknąć.

Na tym polega dorastanie. Nie na nienawiści do calego świata. Czlowiek wogóle nigdy do niczego, ani do nikogo nie powinien w sobie pielęgnować takiego uczucia. Zle uczucia i myśli jak bumerang do nas wracają i przeszkadzają nam żyć.

Sama pewnie lubisz przebywać z ludzmi pogodnymi i akceptującymi i świat i ludzi wokół. To też taka próbuj być. Jesteś mloda, to jeszcze dużo w sobie możesz wypracować.
Czego serdecznie Ci życzę.