Najdłuższa spowiedź

[thesamwed]

Witam wszystkich. Na początku chciałem zaznaczyć, że po raz pierwszy udzielam się na jakimkolwiek forum dyskusyjnym.
Głównie miałem w zwyczaju czytać tylko wypowiedzi innych. Widząc niejednokrotnie na różnych forach stosunek użytkowników do autora i ich bezwzględne komentarze, sam rezygnowałem w obawie.
Wydaje mi się, że to forum jest jednak trochę na innym poziomie, wyższym. Mam nadzieję, że znajdę tutaj dojrzałych odbiorców i w taki też sposób
podejdą do mojego wątku.

Sam nie wiem czego oczekuję, ale chyba potrzebuję na ten czas jakiegoś uzewnętrznienia się.
Nie owijam w bawełnę już...

Jestem 19 letnim chłopakiem. I jestem gejem. Od najmłodszych lat byłem cichym i skrytym dzieckiem. Żyłem we własnym świecie, w świecie wyobraźni.
Pomimo, że w przedszkolu a później w szkole podstawowej miałem koleżanki i kolegów, to zawsze czułem się w środku wyobcowany.
Wychowywałem się z mamą i o 6 lat starszym bratem. Rodzice rozstali się za nim jeszcze coś zapamiętałem. Jedną z głównych przyczyn rozpadu ich związku
był alkholizm. Po obu stronach. Mama wyszła z nałogu i zapewniała nam godne życie. Tata pojawiał się w życiu sporadycznie, aczkolwiek w zasadzie nie posiadam przykrych
wspomnień z jego osobą. Niemniej zawsze odczuwałem niejasny wstyd względem jego osoby. Od 5 roku życia choruję także na bielactwo. Całe moje ciało pokryło
tuzin białych plam. Okropnie wstydziłem się tego. Myślę, że w dużej mierze przez tę chorobę mam niskie poczucie właśnej wartości. Wf, przebieranie w szatni, zajęcia
na basenie były dla mnie istnym horrorem w szkole podstawowej a później w gimnazjum. Od zawsze się z tym kryłem i maskowałem. W gimnazjum zacząłem spostrzegać
moje zainteresowanie tą samą płcią. Moją ucieczką przed otoczeniem stał się internet. Tam poznawałem rówieśników i przyjaciół. Tam i poznałem także pierwszych chłopaków.
Byłem naiwnym nastolatkiem. Myślałem, że można kochać przez komputer. Uwierzyłem w to i ucierpiałem na tym. Zawsze marzyłem o wielkiej miłości i łudziłem się,
że może kiedyś, gdzieś uda mi się z tym chłopakiem z którym pisałem coś stworzyć. Niestety świat realny stracił na tym. Z mamą miałem złą relację a z bratem
kontakt prawie nieistniał, pomimo, że dzieliliśmy razem pokój. Mój stosunek do samego siebie, do swojego ciała był okropny. Nie znosiłem siebie i uważałem, że do końca życie będę samotny. Brzmi trochę szczeniacko.
W pierwszej klasie szkoły średniej odważyłem się i zalogowałem na portalu dla osób lgbt. Zacząłem pisać z o 2 lata starszym chłopakiem. Wydawał się bardzo dojrzały i poukładany.
Znaleźliśmy wspólny język. Po kilku tygodniach internetowej znajomości postanowiliśmy się spotkań. Mogę to uznać za swoją pierwszą randkę w życiu.
Dużo wtedy porozmawialiśmy i on sam wywarł na mnie bardzo dobre wrażenie. Było kolejne spotkanie, które jeszcze bardziej zbliżyło mnie do niego. Po raz pierwszy
poczułem jak to jest zatopić się w czyichś ramionach. Zauroczył mnie. Poczułem wtedy pierwszy raz, że może faktycznie ktoś jest się w stanie mną zainteresować.
Było i trzecie spotkanie. Nic nie zwiastowało tego, że tak jak szybko się to zaczęło, tak i równie
szybko się skończy. Niestety z dnia na dzień. Okropnie to przeżyłem. Mimo, że nawet nie byliśmy razem, to rozpalił płomyk nadziei. Niestety jeszcze szybciej
go zdmuchnął. Nie było nocy żebym nie popłakiwał. Pomimo, że w szkole poznałem świetne koleżanki, to trzymałem je nadal na dystans. Mame również.
Imprezowy i stricte młodzieżowy tryb życia moich rówieśników jednak mi nie odpowiadał. Byłem z tym wszystim sam.
Minął rok za nim ponownie zacząłem odwiedzać owy portal. Niestety pełen obaw podchodziłem do tego. Minęło kilka miesięcy zanim spotkałem się z chłopakiem, z którym utrzymywałem internetowy kontakt.
Szybko jednak polubuliśmy się i w rzeczywistości. Rozmawialiśmy, spacerowaliśmy, odwiedzaliśmy knajpki. Po 3 miesiącach takiego randkowania zostaliśmy parą.
"Pierwszy raz w życiu jestem w związku! Czy to się dzieję naprawdę?" - myślałem. Powiedziałem nawet mamie, która całkowicie mnie zaakceptowała. Byłem szczęślliwy. Poraz pierwszy dowiedziałem się co to jest pocałunek. Jesteśmy ze sobą nadal. Prawie półtorej roku już.
Z czasem jednak dostrzega się także te ciemne strony związku i dostrzega się wady drugiej osoby. Każdy ma jakieś wady. Mojego faceta jest to, że nie dotrzymuje słów i zachowuje się niedojrzale.
Na plan pierwszy wysunęło się nagminne spóźnianie i odwoływanie spotkań. To się może wydać śmieszne, ale bardzo często byliśmy umówieni a on nie przyjeżdzał...bo spał.
Zdarzało się też, że byliśmy umówieni a on na 5 minut przed spotkaniem pisał, że coś mu wypadało. Strasznie mnie to bolało. Uważałem, że przez to nie traktuje mnie poważnie.
Mówiłem mu o swoich uczuciach i doświadczeniach z przeszłości. Zapewniał mnie, że nie robi tego umyślnie i że mnie kocha. Po czym było kilka tygodni spokoju
i sytuacje się powtarzały. Doszło także to, że nie potrafi ze mną dojrzale rozmawiać. Obraża się i nie odzywa jak małe dziecko. Często mam też żal, że
dla wszystkich znajduje czas tylko nie dla mnie. Przyznam, że mam naturę histeryka i
nieustannie się tym przejmuję, dając popalić swojemu organizmowi ciągłym stresem. Przy każdym zgrzycie myślę, że mnie zostawi, że to koniec.
Niejednokrotnie musiałem prosić o spotkania, żeby wyjaśniać sobie wszystko. Dopiero po takich długich rozmowach, moich płaczach, jego przeprosinach i zapewnieniach swoich uczuć dochodziliśmy do porozumień.
Niestety znowu nie na długo. Cały czas jest ten sam schemat, to samo błędne koło. Czuje się zaniedbyany i nietraktowany niepoważnie. Jestem już tym zmęczony.
Ciągle się muszę zastanawiać czy wszystko jest dobrze, czy może już nie; czy przyjedzie na spotkanie czy nie. Tak dużo mi mówi i zapewnia, ale jego czyny
kompletnie temu zaprzeczają... Nie wiem co mam robić. Zależy mi na nim, ale takie zachowania mnie wykańczają. Ostatnio przyznał, że często widzi tylko czubek
swojego własnego nosa i że nie chce mnie krzywdzić. Nie wiem w co już mam wierzyć.

[Weronika_1995]

Hej :)
Jestem w twoim wieku i spróbuję Ci pomóc jak będę potrafiła .
Przeczytałam twój wpis , nieco długi ,ale dzięki temu wiem dokładniej co czujesz .
To bardzo przykre ,że bliska osoba tak Cię traktuje . Tworzycie razem związek , który powinien opierać się na zrozumieniu,bliskości a przedewszystkim szacunku do drugiej osoby . Takie zachowanie nie świadczy o jego szacunku do Ciebie , ale może powód jego zachowania jest inny . Może on czuje się jak ty , niepewnie , czuje się wyobcowany . W dzisiejszym świecie osoby homoseksualne nie są rozumiane przez większość społeczeństwa . Może boi się ,że ktoś zauważy że się spotykacie . Może jego otoczenie nie wie o jego orientacji i on próbuje to ukryć . Jesteśmy młodzi , wiadomo hormony buzują , ale nie powinieneś aż tak się tym denerwować . Stres jest bardzo szkodliwy dla zdrowia .. właśnie odczuwam jego skutki , przez miesiąc straciłam połowę włosów na głowie , ponieważ jestem przewrażliwiona . Sądzę ,że bardzo szczera rozmowa powinna troszkę pomóc . Twój partner widzi , że rani Cię swoim postępowaniem . Spróbujcie razem temu zaradzić , może na początek zróbcie sobie krótką przerwę co do spotykania .Każdy z was będzie miał czas dla siebie ,żeby to wszystko przemyśleć tak na spokojnie , na chłodno . Bardzo się cieszę ,że masz tak duże wsparcie ze strony mamy , to pomaga w takich sytuacjach . Trzymam za ciebie kciuki , zobaczysz wszystko się ułoży . Całe życie przed tobą :)

[kikunia55]

Słabo znam sie na związkach mesko-męskich, ale z tego co piszesz, to w trakcie trwania związku ustawiłes się na pozycji slabej osoby grzecznie czekającej na okruchy z pańskiego stołu. Może ten związek się już wypala i trzeba go powoli zakończyć, odchorowac tę znajomość i czystą głową i sercem czekać co nowego Ci los przyniesie?