smutne zycie

[takaona94]

tyle tego że aż nie wiem od czego zacząć, studia które nie do końca mnie interesują, może zaczęłyby gdybym nauczyła się czegoś praktycznego, niestety dość trudno znaleźć praktyki nawet bezpłatne, wątpliwi przyjaciele, którzy wiąz utwierdzają mnie w przekonaniu że warto liczyć tylko na siebie, brak zainteresowań, w wszytko po jakimś czasie mnie nudzi, bezskuteczna nauka języka angielskiego którym mam ( miałam ) w szkole od 10 lat, wahania nastroju które spawiają ze teraz użalam sie nie nad sobą a za chwile bede cieszyć sie z byle powodu i najsmutniejsze to, że wciąż narzekam że nikt mnie nie zauważa, a jak już zauważy zawsze uciekam, jakbym sie czegoś bała... tyle ze jeszcze nie spotkałam kogoś dla kogo chciałabym zaryzykowac, może przyjdzie jeszcze na to pora, a może ja nie potrafie kochać...

[Gość unna]

Jest źle i będzie jeszcze gorzej. Taką postawę tu przedstawiasz. Masz rację, jak się nie zaangażujesz, jak nie dasz z siebie wszystkiego, to faktycznie tak będzie.
To jest twoje życie i twój los zależy tylko od ciebie. Ty, nikt inny, nie zmieni twego życia, tylko ty możesz to zrobić.

Popracuj nad podniesieniem samooceny,/ rady znajdziesz w internecie/ zacznij coś ćwiczyć, trenować.
Ruch, wysiłek fizyczny, jest niezbędny do prawidłowego rozwoju.
Kiedyś nie było tyle depresji, załamań, bo ludzie nie siedzieli samotnie przed komputerem, tylko spotykali się, grali w piłkę, jeździli na wycieczki , czy na zwykłe spacery.
Sam wysiłek fizyczny pozytywnie wpływa na organizm, do tego jest możliwość poznania kogoś na neutralnym gruncie.
Ruch pozwala się wyładować i pozbyć stresu.

[mgr Kamila Krocz]

takaona94, to nie Twoje życie jest smutne, tylko Ty je w taki sposób widzisz. Narzekasz, że nie możesz nauczyć się języka angielskiego, że nie interesują Cię Twoje studia. Zapisz się na kurs językowy, zastanów się nad zmianą studiów albo podjęciem nowego kierunku. Albo przynajmniej rozważ uczestnictwo w jakichś interesujących warsztatach, dzięki którym mogłabyś nabyć praktyczne umiejętności. Wspominasz, że nie masz partnera, kogoś bliskiego. Podejrzewam, że jesteś jeszcze młodą osobą i jeszcze wszystko przed Tobą. Twoja sytuacja życiowa wcale nie jest smutna. Tak naprawdę wszystko możesz - zależy tylko od Twojego nastawiania, jak do tego podejdziesz. Więcej optymizmu i pracy nad poczuciem własnej wartości. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[Gość jonka]

Twoi przyjaciele, wątpliwi, czy też nie, mają rację.
W życiu licz przede wszystkim na siebie.
Twój post jest taki mało optymistyczny, może akurat miałaś kiepski nastrój.
Jeżeli jednak ciągle jesteś skwaszona, nastawiona negatywnie do życia, to wszyscy chętni panowie uciekną, nikt nie lubi smutasów.
Chyba, że trafi Ci się jakiś desperat, który będzie widział wszystko w jeszcze czarniejszych barwach i tak będziecie sobie biadolić na dwa głosy:)
takaona94 masz 21 lat, to piękny wiek, zamiast szukać dziury w całym, zacznij żyć, zacznij działać.
Zrób licencjat, a na magisterskie zapisz się na kierunek bardziej dla Ciebie atrakcyjny.
Nie masz zainteresowań, to je znajdź, to przecież zależy tylko od Ciebie.
Szczerze mówiąc, to trochę obciach, żeby człowiek nie miał żadnych zainteresowań, zwłaszcza ten wykształcony.
"tyle ze jeszcze nie spotkałam kogoś dla kogo chciałabym zaryzykowac"
Dlaczego od razu myślisz o ryzyku?
Jeśli masz przykre doświadczenia, wyciągnij z nich wnioski, a w nowe znajomości wchodź z optymizmem lecz i z rozsądkiem.
Zmień trochę podejście do życia, bo jeśli już teraz jesteś tak apatyczna, to w przyszłości zamęczysz partnera (jeśli takowy się znajdzie), swoje dzieci i siebie samą, a gdy spojrzysz wstecz, pomyślisz - szkoda, że nie można cofnąć czasu, tyle szans zmarnowałam.