mama mnie kontroluje w wieku 22 lat i traktuje jak własność

[Magdaa94]

Witam Serdecznie , mam wielki problem.. mianowicie moja mama cały czas ingeruje i kontroluje moje zycie mimo że mam 22 lata , mam godzine policyjna , nie moge wrocić pozniej niż o 19 do domu bo musi ktoś wyjsc z psem , jak gdzies wyjdę to pyta na jak długo po co gdzie i na co , do kogo itp, pyta o ktorej wroce , czasem wyjść nie mogę bo moje zycie opiera sie tylko na obowiązkach i na pracy i na nauce . Zycie towarzyskie ? a po co . A pozniej pyta mnie ' a dlaczego ty nie masz chłopaka? starą panną bedziesz! ' ja mowie że żaden ci sie nie podoba. To mówi ' a bo tobie się podobają tacy co mnie nie odpowiadają ' powiedziałam aha. to mi ma się chłopak podobac i to ja mam z nim spedzić zycie czy ty?? ' to powiedziała że jej tez ma sie podobac bo by chciała sobie z zięciem pogadac itp ... jej zachowanie jest okropne .. mieszkam z nią jeszcze tylko do czasów studiów bo chciałam studiowac w innym mieście , ale jeśli sie nie uda to na pewno wynajme gdzieś kawalerke , czuje sie przez nią strasznie ograniczona i zdziecinniała ... nie widzi tego ze robi mi krzywde i jeszcze sie pyta czemu jestem smutna... a ktoby sie cieszył gdyby nie mógł gdzieś wyjść tylko miałby ciągłe obowiazki , a jak nie mam to też nie pójdę bo mnie zgwałcą , zabiją i porwą. płacze muszę sie komus wygadać bo ona twierdzi ze póki mieszkam z nią to musze robisz co ona mi każe ,co z tego że dawno skonczylam 18 lat ... szczerze pogodziłam sie ze pewnie bede starą panną . Próbowałam z nią chyba ze 100 razy pogadac powaznie nie dało się, zawsze kończyło się awantura i kłotnią . Gdybym miała pieniądze na start w życiu to dawno bym się wyprowadziła... ale z pracą jest ciężko , czasem sobie dorobie jako hostessa , bo w weekendy się ucze i te pieniadze na przyszlosc odkladam , mam dość takiego toksycznego domu... moja mama mieszka ze swoim męzem który non stop mnie gnoi i wyzywa powiedział że gdybym nie była dziewczyną to dawno bym latała po scianach bo by mnie bił żebym się słuchała . Przez nich przez rok czasu miałam depresje i myśli samobójcze , ojciec mnie zostawil w wieku 3 lat wiec od niego nie uzyskam zadnej pomocy bo tez prubowalam sie z nim kontaktowac. Proszę o pomoc , jak się usamodzielnić mając taką sytuację??? czy wyjazd na studia to jedyne wyjscie? co jesli mi się nie uda? jaką drogę wybrac??

[Gość jonka]

Czegoś nie zrozumiałam, piszesz, że uczysz się w weekendy, tzn studiujesz?
Następnie zastanawiasz się - "Proszę o pomoc , jak się usamodzielnić mając taką sytuację??? czy wyjazd na studia to jedyne wyjscie? co jesli mi się nie uda? jaką drogę wybrac??"

Rozumiem, że nie mieszkasz w dużym mieście akademickim, więc w Twojej sytuacji najlepszym wyjściem będzie właśnie pomysł na wyjazd z domu, studia i usamodzielnienie się.
Nie bój się, to dla Ciebie jedyna szansa żeby odseparować się nieco od matki i stanąć na nogi.
Mnóstwo studentów pracuje i uczy się jednocześnie. Wszystkie galerie handlowe zatrudniają w dużych ilościach własnie studentów; sklepy z odzieżą, z kosmetykami, restauracje typu KFC, McDonald itd. Już w tej chwili powinnaś zacząć działać. Zdecydować gdzie chcesz studiować, zacząć szukać mieszkania (pokój we wspólnym mieszkaniu) i pracy. Najlepiej poradź się znajomych.
Jeśli zostaniesz w domu, zaszczują Cię, poczytaj sobie wątek "rodzice niszczą mnie i moje dzieci".
Chcesz takiej przyszłości?
Bezczynność i biadolenie w niczym nie zmienią Twojego życia.
Jednak, jeśli uczysz się teraz tylko w weekendy, to jednak powinnaś mieć w domu jakieś obowiązki, jesteś już dorosła.
Niemniej jednak nie musisz godzić się na ograniczanie wolności. Nie pytaj o zgodę na wyjście, po prostu informuj, że wychodzisz ze znajomymi i wrócisz np. przed północą. Zapewnij mamę, żeby się nie martwiła, bo np. ktoś Cię odprowadzi, czy wrócisz taksówką.
Nie wykłócaj się, ale bądź stanowcza.
Jeśli chodzi o chłopaków, to przecież nie musisz się zwierzać, pytać o zgodę, a w ostateczności przyprowadzać chłopaka do domu, wiedząc jak zachowuje się matka. To Twoja prywatna sprawa.
Czy Twoja mama wie w jaki sposób ojczym odnosi się do Ciebie, czy on Cię utrzymuje? Może on wychowuje Cię od małego i traktuje jak córkę, nie wiesz jak traktowałby Cię ojciec biologiczny.
Nie usprawiedliwiam go. Jeśli jednak nie czujesz z nim więzi, to nie wdawaj się z nim w dyskusje, Powiedz mu krótko, żeby Ci nie groził.
Rozmawiaj na ten temat z mamą, ale nie w formie kłótni i pretensji, tylko powiedz jej jak się czujesz, że jest Ci przykro, że nie staje w Twojej obronie, że czujesz się samotna i sponiewierana.
Jesteś dorosła, więc tak się zachowuj, masz prawa, ale także obowiązki.