Brak kontroli nad emocjami, wspomnienia

[Delside]

Mam pewien problem. Jak większość nastolatków jestem wybuchowy, jednak czasem tracę kontrolę nad sobą. Ostatnio pod wpływem zdenerwowania uderzyłem rękoma w szybę, uspokoiłem się dopiero gdy byłem u lekarza przy opatrzeniu ran. Nie panowałem wtedy nad sobą, czułem, że nie mam wpływu na zachowanie mojego ciała.
Kolejnym problemem są wspomnienia. Pamiętam każde złe wspomnienie, nawet te sprzed paru lat, czasem mnie napastują. Rozważam bezsensownie wszystkie pozytywne wersje. Wszystko wraca jak bumerang.
Czy jest to normalne u ludzi w moim wieku? Jeśli nie to czy jestem w stanie sam się uporać z tym problemem? Z góry dziękuję za pomoc.

[Delside]

Dodam jeszcze że były myśli samobójcze. Jednak teraz uważam, że to tylko szczeniackie próby zwrócenia na siebie uwagi. Nie miałbym odwagi by to zrobić, rodzina. Wierzę w Boga, rozmawiam z nim, pomagał często, jednak ile można go prosić o pomoc skoro ludzie też umieją pomagać.

[Delside]

Dziękuję wszystkim za pomoc.

[Lena V.]

Hej.
Bez nerwa, czasem trzeba poczekać, aż ktoś weźmie się za wątek. Zapewne Pani Kamila wkrótce Ci odpowie.
Cóż można napisać, gdy się wie tak niewiele. Napisałeś o agresji, nerwach, rozpamiętywaniu negatywnych wspomnień z przeszłości i myślach samobójczych. Niewykluczone, że to jakieś zaburzenie osobowości - być może osobowość psychoneurotyczna, może nerwica. Ciężko postawić diagnozę przez internet.
Oprócz tego coś jeszcze Cię trapi? Jak tam interakcje społeczne...szkoła, dom?

"Osobowość psychoneurotyczną cechuje przede wszystkim nieadekwatność mechanizmów obronnych („słabe ego”), brak odporności i elastyczności, wrażliwość emocjonalna i skłonność do fantazjowania (jak u osób niedojrzałych), skłonność do przeżywania poczucia winy, słaba kontrola emocjonalna (często nie panują nad emocjami), ekscentryczność, naiwność, czynnościowe obniżenie sprawności intelektualnej (tzw. „ogłupienie nerwicowe”, czyli osoby te funkcjonują poniżej swoich możliwości intelektualnych, osłabienie pamięci, koncentracji uwagi) i inne"

[Gość anonimowa000000]

Hej! Jestem tutaj gościem - zaglądam od czasu do czasu, kiedy szukam pomocy lub odpowiedzi na jakiś problem. To co opisujesz, to nieumiejętność zapanowanie nad emocjami. Uważam, że najlepiej porozmawiać na ten z psychologiem.
Znalazłam w necie: "Osobowość chwiejna emocjonalnie typ impulsywny – zaburzenie osobowości, w którym występuje wzorzec zachowań gwałtownych, przy braku przewidywania ich konsekwencji." Sam widzisz, co się stało - poprzez zachowanie impulsywne uszkodziłeś sobie ciało.
Nie wiem ile masz lat ale może być to związane z wiekiem, kiedy byłam młoda byłam zdecydowanie bardziej impulsywna niż teraz, nie zastanawiałam się nad konsekwencjami swoich czynów. Jedyne co mogę doradzić: kiedy się zdenerwuję, to policzę do 10-ciu zanim coś powiem albo np. idę na spacer (żeby ochłonąć), słucham muzyki (żeby ciśnienie spadło), ćwiczę (wysiłek też pomaga). Potem na spokojnie do rozmowy wracam. To są moje strategie na wyciszenie emocji a powrót do rozmowy z osobą na którą się zdenerwowałam pozwala sprawy zamknąć.
Jeżeli ciązy Ci przeszłość, to psycholog może pomóc sprawy podomykać. Pr

[Delside]

Rozładowuje gniew przez ćwiczenia, czuję, że brakuje mi worka albo kogoś, kogo mógłbym sprać. Te wspomnienia dotyczą właśnie konfliktów z udziałem przemocy.
Nigdy nie lubiłem się bić. Unikałem tego jak ognia. Teraz przy takich sytuacjach "podbramkowych" potrafię dostać paraliżu. Ktoś mnie złapie za gardło, przyciśnie do ściany a ja nie ruszę się. Okazuję swoją słabość no a jak wiadomo wśród kogucików co dopiero z gimbazy wyszły jesteś słabym jesteś nikim. Co z tego że dominujesz intelektualnie jak dłoni nie zaciśniesz w pięść. Myślałem nad zajęciami kickboxingu itp i myślę dalej.

[Delside]

Poczytałem nieco o chwiejności emocjonalnej na Wikipedii oraz w publikacji Pani mgr Krocz. Typ impulsywny doskonale opisuje część mojej osobowości. Zauważam też sporo elementów z typu pogranicza.

[Gość anonimowa000000]

Czyli wygląda to tak, że w sytuacji zagrożenia, kiedy nie czujesz się bezpiecznie, pojawia się paraliżujący lęk, który nie pozwala Ci się bronić.
Wydaje mi się, że to może mieć związek właśnie z przeszłością. Jakiś taki schemat zachowania, który przenosisz w życie obecne.
Sporty związane z samoobroną np. krav maga czy coś w tym stylu mogą Ci pomóc się odblokować. Jest wiele sportów związanych ze sztuką walki, kick boxing jest chyba bardziej kontuzyjny... Wybór należy do Ciebie.