Nieodwzajemniona miłość

[Gość Ghibili]

Muszę się komuś wyżalić i zapytać o rade. W czerwcu 2011 roku zakochałem się w pewnej dziewczynie. We wrześniu już wiedziałem, że nic z tego nie będzie. Mówiła o mnie, że jestem dla niej jak brat. Bałem się wyznać jej miłość w obawie przed odrzuceniem, stratą i chciałem żyć nadzieją, że może kiedyś coś z tego będzie. Od września zaczęły się moje problemy. Zawsze byłem silny psichicznie nic mnie nie ruszało, ale wtedy poprostu posypałem się z dnia na dzień. Zaczęły się nieustanne myśli samobójcze, nie wyobrażalny ból taki jak by zmarł mi ktoś bliski. Opuściłem się w nauce, zaniedbałem znajomych, swoją pasje. Straciłem swojego najlepszego przyjaciela tylko dlatego, że on jej się podobał. Znienawidziłem go z całego serca i życzyłem mu jak najgorzej. Zacząłem się notorycznie upijać, żeby tylko choć na chwile odczuć ulgę i o tym zapomnieć. Nic się dla mnie nie liczyło. Cierpiałem na bezsenność, nie mogłem nic jeść. Zacząłem żyć w samotności i nie miałem żadnego kolegi. Czułem się jak jakiś nic nie warty, nikomu nie potrzebny śmieć i znienawidziłem siebie samego. Mimo to czekałem, aż będę się mógł z nią spotkać, lub chociaż przelotnie zobaczyć. Wszystko to trwało aż do czerwca. W między czasie w kwietniu wyznałem jej miłość i mimo odrzucenia nie chciałem zerwać z nią kontaktów. Jakoś to z czasem to minęło i nie było tak bolesne. Czasem miałem takie dni, że wszystko do mnie wracało ze zdwojoną siłą. Na cały dzień, na pare godzin. Z czasem było to coraz rzadziej. Aż w końcu zanikło. Tylko czasem pewne rzeczy czy sytuacje wszystko mi przypominały ale nie było to uciążliwe. W wakacje 2014 roku całkiem zerwałem z nią kontakt, ponieważ zaszła w ciąże i przeprowadziła się do chłopaka. Wzieli ślub i niedługo będzie rodzić. Ostatnio znów jest mi ciężko dużo o niej myśle, nie mogę spać. Urządzam sobie samotne spacery w środku nocy. Zastanawiam się co u niej i czy jest z nim szczęśliwa. I znowu czuję taką puste i uczucie beznadziejności. Wspominam wszystkie chwile które z nią spędziłem i mimowolnie czasem uronię łze. Boje się, że jak ją gdzieś spotkam to wszystko wróci. I nie dam sobie z tym rady. Mam bardzo słaby kontakt z dziewczynami, co jeszcze bardziej potęguje uczucie beznadziejności. Ona była jedyną, z którą tak łatwo rozmawiałem na wszystkie tematy, wygupialiśmy się, żartowaliśmy. Nie czułem przy niej żadnego skrępowania. Każde spotkanie z inną było beznadziejne, zapadała grobowa cisza a ja zaczynałem o niej myśleć i mimowolnie porównywać. Z żadną nie chciałbym na dłuższą metę stworzyć związku, bo coś mi nie pasuje. Żeby było ciekawiej ona miała multum wad, ale żadna mi nie przeszkadzała. Przepraszam że tak długo i że zawracam wam głowę ale musiałem się wygadać.

[Gość unna]

To nie miłość, tylko jakaś obsesja. Koniecznie idź do psychologa, psychiatry, bo to musisz leczyć i to jak najszybciej.
Miałbyś szansę ułożyć sobie życie, ale jak sam piszesz, odsunąłeś się od wszystkich, wpadłeś w alkoholizm.
Staczasz się w dół i nie wiem, czy ty w ogóle masz chęć na odzyskanie normalnego życia, a bez tego nic nie zmienisz.
Może warto jednak odzyskać rozum i zadbać o siebie?

[Gość Karolina]

Tak samo bywałam zakochana ale bez wzajemności odrzucenie. Mogłam w ogóle nie angażować się w relacje i tak wiedziałam że nic z tego nie będzie