Nieuzasadniony lęk

[Gość czujelek]

Od dłuższego czasu odczuwam lęk przed różnymi codziennymi sprawami, jak np. przejście przez supermarket w celu wzięcia koszyka (samotnie) czy przejście obok jakiś młodych ludzi na dworze. Gdy jestem z kimś lek jest mniejszy. Utrudnia mi to życie, gdyż nie robię takich rzeczy lub zmieniam trasę. Boję się nawet zapytać kogoś o to, gdzie jest toaleta lub dany przystanek. Czym to może być spowodowane?
Wcześniej przechodziłam przez stany depresyjne i urojeniowo. Cały czas bałam się, ze ktoś za mną idzie, śledzi mnie, patrzy się i wyśmiewa.
Brałam Rispolept, Depakine Chrono i Fluanksol, które przez jakiś czas łagdziły te stany, jednak nie wszystkie. Wbrem zaleceniom psychiatry i bez jego wiedzy (dowiedział się po 4 miesiącach) przestałam je brać i od tamtego czasu (styczeń 2014) znów czuję lęk, a od sierpnia 2014 narasta we mnie uczucie smutku i beznadziejności. W szpitalu (kwiecień 2014) dostałam diagnozę zaburzeń wieku dojrzewania, jednak nie jestem niczego pewna, gdyż wypisałam się na własne żądanie czując silną potrzebę powrotu do domu.
Czy to jakiś nawrót, skutki przerwania leczenia czy co?
Obecnie nie chodzę do psychiatry, ani psychologa.

[Gość czujelek]

W szpitalu w 2013, nie 2014. Literówka.

[mgr Kamila Krocz]

Witaj czujelek!

Przez Internet nie jestem w stanie postawić diagnozy. Byłaś już jednak wcześniej leczona psychiatrycznie, hospitalizowana, brałaś leki, korzystałaś z pomocy psychologicznej, więc możliwe, że objawy powróciły - to jest tym bardziej prawdopodobne, że sama dobrowolnie, na własną rękę zdecydowałaś o przerwaniu leczenia. Uważam, że powinnaś powiedzieć komuś bliskiemu o swoim pogarszającym się samopoczuciu i powinnaś rozważyć ponowną konsultację u lekarza psychiatry, by rozważyć rodzaj pomocy dla Ciebie (farmakoterapia i/lub psychoterapia). Pozdrawiam i życzę powodzenia!