Uczucie pustki

[Gość emptyemptyempty]

Mam problem ze sobą.. Problem w tym, że jestem pusta w środku. Mało co czuję. Mało co mnie obchodzi. W październiku zaczęłam studia.. .. Ostatnie lata były raczej trudne dla mnie. Miałam depresje, brałam leki, miałam fobie szkolną w liceum.. Matura była dla mnie czymś kompletnie nieosiągalnym,w ogóle jakimś etapem, którego nie przeskoczę.. ale zdałam. Skonczyłam liceum, dostałam się na studia.. I niby było dobrze przez całe wakacje.. Na początku października był ogromny stres, który sprawiał, że wymiotowałam, nie jadłam,mało spałam.. Stres przed tym, że mnie wyrzucą po jednej czy dwóch nieobecnościach.. Teraz mam trochę więcej i w sumie już mi wszystko jedno.. W te najdłuższe wakacje miałam dużo planów, myślałam, że może studia będą jakąś zmianą, że wreszcie się wyprowadze, może kogoś poznam, może "znormalnieje". Byłam nastawiona raczej pozytywnie.. Ale wszystko okazało się być inne. Chęci do przeprowadzki minęły wraz w poczatkiem października. Płakałam i ogólnie dalej w sumie się jako tako nie przeprowadziłam, spędziłam tam może jakieś 7 nocy od początku studiów.. Jak już zaczęłam chodzić na studia - plan poznania ludzi też poszedł w odstawkę, bo okazało się, że nie czuje potrzeby gadania z ludzmi.. że w sumie nie mam siły nikogo poznawać,nawet nie chodziło już o to, że nie jestem nikogo warta, ale że nie mam siły nawet otwierać buzi by cokolwiek powiedzieć.. I nawet jeśli poznałam dziewczyne z którą myslałam, że się zakoleguje to póxniej zaczęłam jej unikać , bo męczyło mnie rozmawianie, męczyło mnie pytanie " dlaczego jesteś smutna" "stres" - odpowiadałam.. I z każdym dniem robi się coraz gorzej. Z każdym dniem trudniej jest to wszystko znieść, chociaż nie mam już nawet czego znosić.. Patrzę na tych wszystkich ludzi, tego jacy oni roześmiani, jacy zainteresowani, jacy towarzyscy .. A ja? Czuję się martwa w środku. Odechciało mi się wszystkiego. Powiecie, że jestem leniwa.. Ale czy niechęc do życia to ciągle lenistwo? Ja bym chciała chcieć.. Ale nie chce. Nie chce niczego. Nie chodzi już nawet o to, że "wszystko jest do bani" tak jak kiedyś mówiłam, tak jak kiedyś narzekałam.. Może moje narzekanie nie było takie złe, może wtedy jeszcze cokolwiek miało dla mnie znaczenie.. Teraz wszystko jest mi jedno. Czy mnie wyrzucą czy nie.. Jestem zmęczona, chociaż nie wiem czym ,mam ochotę zasnąć i się nie obudzić. Często łapię się na tym, że myśle o "niczym". Pustka. Męczy mnie to jaka jestem teraz. Wszystko jest "nieważne".. Męczy mnie moja obojętność. Chociaż jednocześnie jak opuszczam zajęcia i znowu olewam to mam ochotę zrobić sobie krzywdę. Zedrzeć z siebie skóre, wyrwać sobie włosy. Nienawidzę siebie. Już nawet nie płaczę.. Powinnam się wziąć w garść, powinnam być obowiązkowa, powinnam zachowywać się jak dorosła, normalna osoba.. a zachowuje się jak niemyślące, puste dziecko. Czy jest możliwe jakoś mnie naprawić, wskrzesić do życia...? Czy coś jest ze mną nie tak, czy to po prostu objawy tego, że jestem zbyt pusta by żyć?

[Gość Martitta.89]

Witaj emptyemptyempty

Nie jesteś pusta by żyć. Moim zdaniem dopadła Cię depresja - i to właśnie przez nią czujesz pustkę, oraz pozostałe objawy, które wymieniłaś.

Jeśli chcesz sobie pomóc, oraz naprawić swoje życie - aby znów stało się kolorowe, to moim zdaniem powinnaś zaczerpnąć opinii specjalisty - może będzie potrzebna terapia, bądź farmakoterapia, które z pewnością pomogą Ci zapełnić wnętrze na nowo radością, oraz motywacją.

Pozdrawiam i nie zwlekają z walką o swoje zdrowie psychiczne..

[Gość emptyemptyempty]

:(

[mgr Kamila Krocz]

emptyemptyempty, podejrzewam, że cierpisz na depresję, choć diagnozy przez Internet nie postawię. Odsyłam Cię do lekarza psychiatry. Napisałaś, że nie chce Ci się chcieć, że wszystko wyblakło, przestało być ważne, że wszystko jest Ci obojętne. To znamienne dla depresji. Pozwól sobie pomóc i skorzystaj ze wsparcia specjalisty. Pozdrawiam i życzę powodzenia!