Depresja i aspołeczność u nastolatka

[Gość Yukki]

Witam. Mam 17 lat. Od mniej więcej pół roku mam problem z aspołecznością. W sensie, że bardzo źle się czuję w grupie większej ilości osób, jak szkoła, wesela i inne imprezy rodzinne. Ostatnio nawet źle mi, jak widzę ludzi na ulicy. Mam wtedy ochotę uciec gdzieś, gdzie nikt by mnie nie widział, i cały się trzęsę. Wyjątkiem są koncerty, gdzie po dłuższej chwili walki ze sobą potrafię wejść w tłum i dobrze się bawić. Drugim moim problemem jest depresja, a co za tym idzie, samoocena równa zeru, oraz huśtawki nastrojów. Znaczy nie wiem, czy to depresja, bo matka nie widzi potrzeby żeby iść ze mną do psychiatry na rozmowę, ale przeczytałem dużo definicji w encyklopediach, książkach o psychologii i w sieci, i wychodzi na to, że problem z samookaleczaniem się (który na szczęście mam już za sobą), częste nie przespane noce, stany lękowe, wahania nastrojów czy obniżenie własnej samooceny jest spowodowane tym, że mogę mieć depresję. Piszę to, bo mam nadzieję, że ktoś mógłby mi coś poradzić (i nie mam na myśli stryczka, bo żyć jeszcze mam po co). Z góry dziękuję za pomoc
Pozdrawiam. Yuki

[hesor]

Z problemem niskiej samooceny borykam się na okrągło. Mam nie odpartą chęć zmiany swojej sylwetki. Sądzę, że na poprawę twojej samo oceny dobrze wpłynie pójście na siłownie. Dieta i trening nie tylko zmienia twoje ciało, lecz wzmacnia twoją psychikę, po przez ciągłe dążenie do celów. Ja już ćwiczę około rok, i w ciągu tego roku nabrałem pewności siebie i zacząłem być bardziej otwarty w otoczeniu. Spróbuj znaleźć może sobie jakieś hobby, które przyciągnie do ciebie innych ludzi. Będziesz miał o czym porozmawiać wśród innych ludzi.

[mgr Kamila Krocz]

Yukki, niestety drogą wirtualną nie da się postawić diagnozy, a Ty sygnalizujesz wiele różnych objawów, które mogą wskazywać nie tylko na depresję, ale też np. na zaburzenia osobowości. Z kolei lęk przed ludźmi, uniknie towarzystwa, kiepski nastrój w większej grupie osób może świadczyć o lęku społecznym czy chociażby nieśmiałości. Uważam, że powinieneś porozmawiać o swoich problemach z bliskimi i rozważyć wizytę u lekarza psychiatry, który mógłby Cię trafnie zdiagnozować. Sam możesz skonsultować się przynajmniej z psychologiem szkolnym. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[Gość Yukki]

Dziękuję. Tylko czy jest możliwość, żeby rodzic nie musiał wiedzieć o tym, że chodzę do psychiatry, bo moja matka nie widzi takowej potrzeby, żebym się leczył chociaż wie o moich problemach.