Wmawianie i negowanie swoich własnych myśli

[Gość gfhdbxsjf j]

Witam . Mam na imię Marta mam 23 lata. Zacznę od tego ,że początek roku był dla mnie tragedią, mianowicie w dziwnych i niejasnych do końca okolicznościach zaginął 22 grudnia mój tata , który odnaleziony przeze mnie w szpitalu niestety zmarł 2 stycznia. Myślę ,że nadal to do mnie nie dotarło. tamten okres był niesamowicie ciężki...Po śmierci taty zajęłam się organizowaniem życia mi , mamie i siostrze. Był ze mną przez cały czas mój chłopak Michał, który sprawdził się 100% ,a nasza miłość rozkwitła na nowo. jesteśmy razem ponad rok. Po trzech miesiącach od śmierci taty zaczęłam czuć się coraz gorzej... Byłam zirytowania ( rzucałam jednocześnie palenie) na wszystko , nic mnie nie cieszyło.. aż w końcu któregoś dnia siedząc przy śniadaniu z Michałem zaczęły nachodzić mnie myśli " nie kochasz go".. gdy tylko takie myśli się pojawiały od razu czułam silny lęk , drętwienie ciała , gule w gardle i mdłości.. Myśli powodowały stany depresyjne i histerie, w których zdarzało mi się głośno krzyczeć i błagać o to by oddano mi Michała. Miałam w głowie kołowrotek, mysli wciaż wracały ,a ja za każdym razem analizowałam dlaczego się pojawiły... Napisałam na pewnym forum psychologicznym moja historie i uzyskałam diagnozę " mój mózg boi się ,że straci kolejną bliską osobę " Zaczęła się walka podświadomości ze świadomością ,która ustępowała tylko czasem... W końcu przyjęłam do wiadomości ,że go kocham.. i wtedy pojawił sie kolejny problem . Miałam kiedyś kolege który się bardzo we mnie kochał ale go nie chciałam i nic z tego nie wyszło po za tym nie był w moim typie , on powiedział mi kiedyś ,że będziemy razem tak czy siak . Ja mu wtedy odpowiedziałam ,że wszystko jest możliwe... nie chciałam tracic z nim kontaktu bo był fajnym kumplem.. Te słowa przypomniały mi sie a za nimi inne jego i nasze jakies wspólne chwilę ,które kiedys były tylko przyjacielskie a teraz wydaje mi sie to wielka miłościa. Wydaje mi się ,że mam na jego punkcie fobie.. non stop myślę co by było gdyby , biorę telefon boję się ,że zadzwoni i że będziemy musieli być razem , bądź powie mi coś takiego ,że ja za nim pobiegnę i zostawię Michała. Miewałam uczucie ,że jestem jego własnością ,że jestem z nim ,a nie z Michałem . gdy już wytłumaczyłam sobie ,że wcale go nie chce i to nie ma żadnego sensu zaczęłam szukać w Michale bezsensownych wad , wyolbrzymiałam rzeczy ,które tak na prawdę mi nie przeszkadzają. Potem zaczęłam obwiniać siebie ,że wykorzystuję facetów i ,że jego tez chciałam tylko wykorzystać... a teraz jestem w stanie totalnego wymieszania.... Każda moja myśl ( KAŻDA) jest relacjonowana przez druga przeciwną. Myślę już nie nie chce z nim być ,że nie uratuje tego ,ze nie jesteśmy sobie pisani... myślę to i płaczę... bo wiem ,że nie musi tak być... a za chwilę" przecież tego nie chcesz". Boje się ,że to sie nie skończy ,że już go straciłam . trwa to już bardzo długo... Chodzę do Psychologa ,ale nie pomaga mi to.. nie umiem dać sobie rady z myślami.. jak wyobrażam sobie moje życie od kwietnia to widzę je jako czarną drogę która coraz bardziej zakręca... Wszyscy wokół mówia mi ,że mi przejdzie.. ale ja już w to nie wierze. Ciągle myślę ,że rozstanie mi może pomóc ,ale z drugiej strony wiem ,że to facet mojego życia... ,że wcale nie chce odchodzić. Sama nie wiem co jest prawdą co fikcją ,a co chorobą...

[mgr Kamila Krocz]

Witaj Marta!

Nie wiem, jaką masz diagnozę, ale z Twojego opisu wynika, że jest to prawdopodobnie nerwica natręctw z przewagą myśli natrętnych (obsesji). Podejrzewam, że nerwicę mogło zapoczątkować u Ciebie właśnie traumatyczne przeżycie, jakim było niejasne zniknięcie ojca i jego śmierć. Pojawił się lęk, który się "rozlał" i dotyczy teraz więcej osób, np. Michała, tego, czy go nie stracisz, czy to jest prawdziwa miłość itd. Czy oprócz wsparcia psychologa bierzesz jakieś leki? Czy spotkania z psychologiem mają charakter konsultacji, czy jest to psychoterapia w jakimś konkretnym nurcie terapeutycznym? Jeżeli w związku z Michałem układa Ci się dobrze i masz myśli typu: "To jest facet mojego życia, mogę na nim polegać" etc., to myślę, że pomysł z rozstaniem to konsekwencja choroby i Twoich lękowych wątpliwości. Daj sobie czas, postaraj się przepracować swoje lęki na terapii. Wierzę, że wszystko się ułoży. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[MartaU]

Chodzę do psychologa ,ale mam wrażenie ,że to mi bardziej szkodzi, bo Pani psycholog nie widzi związku w ogóle z tym co się stało w moim życiu , każe mi się znów zastanawiać. Powiedziała mi na przykład ,że mogę tłumić tęsknotę za tamtym drugim.. jak to usłyszałam wpadłam w jeszcze większą panikę i wpadłam w jeszcze większy wir myślowy... Nie dostałam żadnej konkretnej diagnozy choć chodzę już prawie dwa miesiące... Słysze tylko ,że mam obserwować uczucia ,ale w tym momencie już nie wiem czy uczucie wynika z myślenia czy myślenie z uczucia... trwa to już bardzo długo. Ta Pani stosuje terapie skróconą gdzie skupiamy się na konkretnym problemie czyli " kocham tego czy tamtego" i nad tym się zastanawiamy ,a czym dłużej się zastanawiam tym jest gorzej. Nie byłam u psychiatry choć zastanawiałam się nad tym , nie przyjmuję żadnych leków. Wcześniej miałam obawy ,że nie będę mogła mieć dzieci ,ale nie aż tak silne.