Pragnienie prawdziwości w życiu

[Gość stonehenge]

Wszystko mi się wydaje sztuczne, nieprawdziwe w tym świecie. Przyjaciele, z którymi rozmawiałem niegdyś o każdym temacie się okazali oportunistami, ludźmi bez zasad i na dodatek niektórzy jeszcze fałszywi. Jako tako tylko dwójka ludzi coś dla mnie znaczy : mój brat i przyjaciel, z którymi jednak mam coraz słabszy kontakt. Wspominam sobie jak kiedyś żyłem prawdziwym życiem - tzn. cieszenie się z każdego dnia, radośćz powodu tego, kim się jest itp. Jak z kimś mi bliskim rozmawiałem to miałem wrażenie, że to było niepowtarzalne. Czy się nudziliśmy na ławce, czy się śmialiśmy, czy rozmawialiśmy poważnie to było prawdziwe. Z pasją uprawiałem sport, czytałem książki.. W sumie dalej uprawiam sport i czyt am książki, ale to już nie to samo .Czuję się samotny. Widzę , że inni mają przyjaciół - ja praktycznie nie mam. Praca to udręka i chcę jak najszybciej zwiać do domu. Źle się czuję w grupie - straciłem luz i to wiele lat temu przebywanai w grupie powyżej 6-7 osób. To, że mam talenty - mało kto o tym wie i nie mogę się nigdzie przebić ze względu na bardzo osłabione zdolności interpersonalne. Łatwo mnie urazić - nie mam do siebie dystansu. Czasem jestem wybuchowy, albo jak czuję si ę naprawdę słaby to chowam urazy i gniew do środka nic nie mówiąc. Sukces jest, jak się wkurzę. Pieprzę to życie i moje problemy emocjonalne - z człowieka otwartego stałem się ponurakiem pracującym w robocie, której nie lubię. A rzeczy, które kocham, wykonuję rzadko i bez zamiłowania jak dawniej. Nie mam przyjaciół, jedynie jest to grupka znajomych, z którymi nie jest źle ani dobrze, ale przynajmniej się coś pogada i wypije piwo. Patrzę na wszystkich i widzę w nich oportunistów, z którymi ciężko porozmawiać o tym co się czuje, każdy zakłada maski. W tym i ja. Choć czasem widzę ludzi, którzy są autentyczni aż do bólu i to mi im ponuje. Nie obchodzi ich jakakolwiek bezsensowna opinia, żyją tak jak chcą, robią to co lubią, i spędzają czas będąc sobą i z prawdziwymi ludźmi...Tego im zazdroszczę i też tak chciałbym.

[mgr Kamila Krocz]

stonehenge, brakuje Ci radości życia, Twoje życie jawi Ci się nijak, ponuro, szaro, bez wyrazu. Wspomniałeś, że nie czujesz się autentyczny, że brakuje Ci prawdziwych (nie powierzchownych) relacji z ludźmi, że niby masz jakieś zainteresowania, ale one już tak nie pociągają Cię jak dawniej. Może to jakaś anhedonia albo przejaw rozwijającej się depresji? Byłeś u lekarza? Bierzesz jakieś leki? Drogą wirtualną trudno cokolwiek stwierdzić.