Blokada przed byciem sobą

[Gość sanjuan]

Mianowicie - nie potrafię być tym kiedyś byłem. Chociaż się czuję nadal taki w środku. Nie potrafię już być roześmiany, spontaniczny, kreatywny, podążający za swoimi pasjami i starający się życ tak jakby życie było cudem i również napotkani w nim ludzie. Nie - i to nie jest depresja. Po prostu moja osobowość legła w gruzach - przez szkołę, którą traktowałem jako walkę z wszelkimi przeciwnościami losu i tam się wszystko zaczęło psuć. Dotyczy to zwłaszcza liceum. Jestem w środku dość ekstrawertyczną i umiarkowanie choleryczną osobowością, ale co z tego, gdy jak z kimś porozmawiać przez telefon czy w sklepie a nawet z jakimiś znajomymi to wydaję z siebie bełkot. Jak gdzieś jestem w grupie - czy to jakiś kurs czy studia to od razu przyjmuję pozycję obronną i się blokuję. Z nikim nie rozmawiam, a jak już to robię, to wolałbym i tak tego nie robić bo się cholernie źle czuję. Najwyżej jak się trafi to poznam jedną osobę, z którą jako tako mogę jeszcze porozmawiać, ale też nic specjalnego. Boli mnie to bo kiedyś potrafiłem być tak roześmiany i z masą ciekawych pomysłów : turystycznych, humorystycznych, sportowych ( organizowałem np jakieś turnieje w gronie znajomych ). I wiem, że to nadal jest we mnie! Tylko, że głęboko zakopane, a ja się czuję nieszczęśliwy, pełen cierpienia jak nigdy. Mam wrażenie, ze nie jestem autentyczny z samym sobą jak i w relacji z innymi ludźmi. Potrafiłem być kiedyś dowcipny, robić jakieś wkręty - teraz prawie, że nic. Nie wiem co się stało, ale mam wrażęnie, że z roku na rok jest coraz gorzej i pokrywa mnie coraz większa skorupa. Nie jestem człowiekiem wolny, więc nie mogę być sobą co najważniejsze, następnie poznawać i utrzymywać relacje z ludźmi ze starych lat czy też poznawać całkiem nowych i na końcu co jest dla mnie bardzo ważne, nie realizuję się zawodowo ani nie rozwijam swoich talentów, pasji. Pozdrawiam. Życie dla mnie straciło sens i jest jednym wielkim koszmarem.

[Komercha]

ale czego się boisz? wyśmiania? braku akceptacji?