Utrata sensu życia

[Gość jjjjj]

Witam. Mam 16 lat i wiem, że każdy sobie myśli że dużo życia przede mną i sobie poradzę bo jestem młoda i głupia ( wiele nie wiem ), ale nie o to mi chodzi. Moim problemem jest to że na dłuższą metę nie umiem poradzić sobie z otaczającym mnie światem. Przed ludźmi udaję silną psychicznie, twardą, lecz w głębi duszy jestem wrażliwa. Udaję żeby chyba ukryć swoje niedoskonałości. Mam sporo kompleksów. Między innymi mój wygląd, który sama wiem że nie jest tragiczny ale dla mnie mogłoby być lepiej.Wiem..sama sobie przeczę, ale staram się na siłe być ideałem. Chyba za dużo od siebie wymagam bo nie jestem zadowolona z żadnej mojej pracy lub osiągnięcia. Często powracają do mnie myśli samobójcze, bo nie mam z kim porozmawiać o swoich kłopotach. Poprostu się wstydzę. W szkole nie idzie mi świetnie, przeciętnie ( to dlatego że mało poświęcam czasu nauce, polegając tylko na słuchaniu z lekcji) Na pozór moje życie jest poukładane. Nie dla mnie. Chciałam się zabić już wiele razy, ale odwlekałam to bo chyba bałam się śmierci...no i bałam się że zawiodę innych bliskich mi ludzi, bałam się że moja babcia się załamie i tym sposobem sama wpędzę ją do grobu. No własnie...myślę o innych nie o sobie. Jak byłam na badaniach ( zdrowotnych ) to tam obowiązkowo było porozmawiać z psychologiem i tam własnie w szpitalu się wygadałam, było mi lżej lecz psycholog nie rozwiąże za mnie kłopotów. Wiele razy próbowałam się pozbierać. Wiele razy myślałam nad sensem życia i nawet jeśli jest dobrze to wystarczy jakieś wspomnienie lub zranienie uczuć...i choćby smutna piosenka to już powraca moj zły nastrój. Jestem coraz bardziej poddenerwowana, dla bliskich nie potrafie być miła. Pyskuję i w głębi duszy żałuję tego, bo wiem że nie ma nikt nic złego np. na myśli, ale juz nie potrafie sobie poradzić. Jestem zmęczona życiem. Próbuję się podnosić, żyć lepiej, ale cały czas powraca strach przed porażką. Czasem izoluję się od ludzi, chcę być sama i wypłakać się. Nie pokazuję po sobie słabości bo boję się odrzucenia. Ludziom też już nie umiem ufać. Chcę prosić o poradę jak już skończyć te stare rozdziały i zacząć nowe, jak uporać się sama ze sobą. I przede wszystkim jak porzucić myśli samobójcze, bo ja chcę żyć...mam plany...ale to dla mnie nie ma sensu bo gdy wpadam w taki nastrój to śmierć staje się jedynym wyjściem. Nie zrobiłam tego jeszcze bo nie chcę ab moi bliscy cierpieli. Zazdroszczę innym że świetnie sie bawią na imprezach na które sama zostałam zaproszona, nie idę ,bo wstydzę się że mogliby źle sobie o mnie pomyśleć nie polubić mnie. Proszę o porady. Z góry dziękuję.

[ktoś dla kogoś]

jjjjj brakuje Ci wiary w siebie, ale spokojnie jeszcze masz szanse ją w sobie odnaleźć ze względu na swój młody wiek. Najlepiej gdybyś znalazła kogoś kto obdarzy Cię ciepłym uczuciem, ale jeśli nie - pisz tutaj. Jesteśmy i postaramy się wesprzeć w trudnej sytuacji życiowej. Uszka do góry ;).

[Gość jjjjj]

Chyba masz rację. Brakuje mi wiary w siebie i nie dopuszczam myśli że mi też może się coś nie udać. Mam niskie poczucie własnej wartości. Dzięki za wsparcie

[Gość halinka5000a]

A próbowałaś się na czymś konkretnym skupić? Znaleźć sobie jakieś hobby? Mogłabyś pójść na lekcje gitary, zacząć chodzić na basen, nauczyć się jakiegoś języka, piec ciasta, albo iść na kurs tańca. Jak znajdziesz jakąś pasję to od razu będzie CI lepiej w życiu. Poznasz przy okazji nowych ludzi, oderwiesz się od smutków. Jest tyle rzeczy, które można robić. Spróbuj:)

[Gość jjjjj]

Nie próbowałam :) kiedyś interesowały mnie psy, rasy, zdrowie, ich pielęgnacja. Może warto to odnowić. Nad szlifowaniem języka w sumie też mogę popracować. Dziękuję

[Krzysztof.W]

Warto byłoby wzmacniać te pozytywne, rzeczy i je rozbudowywać lub dodawać nowe elementy, do nich bardziej je urozmaicając. Pozytywne myślenie nie jest łatwe, jednak w przeciwnościach dużo pomaga gdy się ciągle sobie powtarza, że się próbuje, łapiąc te odrobiny, starając się je wyolbrzymiać, na początku robi się to na siłę później jest lżej. Zaczynając biegać nie zrażałem się krótkimi dystansami lecz cieszyłem się z tego, że zacząłem, chociażby truchtając. Takich odnośników w życiu jest wiele, często się zapomina do nich odnosić gdy się liczy tylko na wielkie sukcesy. To te małe osiągnięcia kształtują pozytywne myślenie i to one są motorem napędowym do coraz większych sukcesów.