Uzależnienie od Pregabaliny

[Gość Patrycja1996]

Witajcie, zacznę od początku: od 4 lat leczę zaburzenia lękowo-depresyjne. Najbardziej dają mi w kość uogólnione zaburzenia lękowe. W maju 2018 roku trafiłam po raz pierwszy pod opiekę psychiatry. Dostałam SSRI oraz... Alprox. Po zażyciu pierwszej tabletki (Alproxu) lęki ustąpiły i stałam się innym człowiekiem. Po depresji nie było śladu, nie mówiąc o lękach. Tak było do czasu. Lek działał coraz krócej, coraz słabiej, lęki wracały ze zdwojoną siłą. Potem pierwsze zwiększenie dawki, drugie,  trzecie i czwarte. Doszłam do 2.5 mg na dobę po czym trafiłam do nowego psychiatry. Okazało się, że to uzależnienie i trzeba to odstawić. Brałam wtedy to około 3 miesięcy. Przez kolejne 6 następowała redukcja dawek aż do zera. Dostałam wtedy Pregabaline w dawkach do 600 mg na dobę, Atarax i nowe SSRI. Miesiąc temu minęły 4 lata, a ja u nowego lekarza (i psychologa) dowiaduje się, że jestem uzależniona od Pregabaliny. Lekarz kazał odstawić wszystkie leki z Pregabaliną włącznie (przy czym przepisał Nexpram). Po dwóch dniach bez pregabaliny wymiękłam. Miałam jeszcze trochę zapasów, więc pomyślałam, że sama zejdę z dawek (podobnie jak z Alproxem). Zejście do 300 mg w 2 tygodnie to był koszmar i niestety muszę to przyznać, ale jestem strzępkiem człowieka. Towarzyszą mi nudności, wymioty, biegunki, wysokie ciśnienie, bezsenność, koszmary senne, bóle głowy, nasiliły się lęki i depresja. Kolejna wizyta u lekarza utwierdziła mnie w przekonaniu, że problem jest poważniejszy niż się wydaje. Zwiększył mi dawkę do 450 mg na dobę, a objawy odstawienne jak były tak są dalej. Jedyne co jest w stanie zatrzymać nudności i wymioty (chociaż żeby coś zjeść i połknąć leki) to Aviomarin. Lęki teraz tłumię Ataraxem. Biorę jakiś lek od ciśnienia (w razie potrzeby). Nie wiem co mam z tym zrobić. Strasznie się boje tego odstawiania i śmiem twierdzić, że jeśli nie jest gorzej, to przynajmniej tak samo jak z odstawianiem Alproxu. Przechodził ktoś coś podobnego i wie co mogło by mi choć trochę pomóc? Ja po prostu cierpię i szukam tylko czegoś w rodzaju ukojenia. Dziękuję wszystkim tym co będą mieli coś do powiedzenia i poratują dobra radą.