zazdrość i niedocenianie siebie

[Gość sara]

mam taki problem, który ciągnie się za mną odkąd pamiętam i wiem dobrze, że jest związany z niskim poczuciem własnej wartości. całe życie mam naprawdę szczęśliwe, ciepły dom, fajne perspektywy, możliwości. ludzie wokół bardzo mnie wspierają, mam super przyjaciół. mam pasje, zajęcia, wiem że jestem w niektórych rzeczach dobra. ale odkąd miałam jakieś 10 lat mam straszne kompleksy, raz jest lepiej raz gorzej, ale generalnie poczucie bycia "niewystarczającą" towarzyszy mi od dawna. i zaznaczam, że nikt mnie nigdy szczególnie nie zranił, zawsze powtarzali mi, że jestem piękna, zdolna, mądra i fajna, a ja zawsze odpowiadałam "dziękuję". a w myślach było "mówią ci tak, bo jesteś ich rodziną/przyjaciółką/chcą być mili" ale na pewno nie mówią tego bo tak jest. o ile w ostatnim czasie czułam się naprawdę lepiej z samą sobą, m.in. dlatego że ograniczyłam kontakt z osobą która sprawiała, że czułam się jak szara mysz, to niedawno poznałam pewną koleżankę. jest prześliczna, zgrabna, mądra, dojrzała, zabawna i naprawdę bardzo ją lubię, czuję, że jest dobrą osobą i w ogóle się nie wywyższa, jest naprawdę świetną dziewczyną i naprawdę ją lubię, chodzimy razem na imprezy, mamy wspólnych znajomych. ale w myślach cały czas się do niej porównuje. bez przerwy. wczoraj byłam na super imprezie, fajnie się bawiłam, nawet czułam się ze sobą całkiem okej. i wracam do domu i myślę o tym jak bardzo jej nie dorównuję, gdzie ona też nie raz mówiła mi bardzo miłe rzeczy. to jest tak ciężko wyjaśnić, ale ja naprawdę nie wiem jak to wyleczyć i pozbyć się tego lęku, że ona jest bardziej wartościową osobą niż ja, chociaż patrząc na to, że jestem zazdrosna o osobę, która wiem, że życzy mi naprawdę dobrze (i ja jej też, żeby było jasne) nie mogę się nazwać aż tak wartościową. wiem, że nie mogę być w pełni szczęśliwą, wiedząc że jest osoba której tak blisko do ideału, a mnie cały czas daleko (chore jest to, że całe życie dążę do bycia tym ideałem, dosłownie we wszystkim co robię. i to męczy strasznie).

[Gość Duparomana]

Idź popracuj w hospicjum to ci otworzy oczy  ze masz wszystko dosłownie. Możliwości i dalszego planowania. ?

PS. Jeśli wytrzymasz tam chodź godzinę. 

[Javiolla]

W dniu 12.09.2021 o 17:36, Gość sara napisał:

ja naprawdę nie wiem jak to wyleczyć i pozbyć się tego lęku

Ale już mały krok zrobiłaś bo masz świadomość, że to wynik niskiego poczucia wartości. Skoro to już wiesz....to na co czekasz? Męczysz się strasznie i to oczywiste, a więc czas najwyższy, aby z tym coś zrobić. Tak więc albo sama codziennie, sukcesywnie i konsekwentnie będziesz pracować nad podwyższeniem poczucia wartości i polubieniem siebie, albo zapisujesz się na terapie. Nie ma innej drogi. 

 

[Gość Majka]

Zgadzam się z Javiolą. Tylko dobry terapeuta ci pomoże.