szczerze

[Gość -abb]

Dzień dobry. Ciężko jest mi pisać ten post, bo już sam nie wiem co mi jest. Mam 20 lat, jestem studentem pierwszego roku i od już dłuższego czasu miewam dziwne stany emocjonalne. W podstawówce byłem gnębiony i wiem, że to mogło się odbić na mojej psychice... miałem tam też, że tak powiem, przyjaciół, ale ostatnio utrzymujemy bardzo sporadyczny kontakt Przyznam się szczerze, że moje życie nigdy nie było jakieś kolorowe... jestem osobą która bardzo mało się odzywa, stoi na uboczu i nie nawiązuje bliższych relacji z innymi. Nie mam właściwie żadnych doświadczeń związanych z dziewczynami, ani nawet bliższą przyjaźnią. I w zasadzie w technikum mi to jakoś nie przeszkadzało, mimo że były momenty kiedy było naprawdę ciężko i samotnie, to jakoś sobie z tym radziłem, prowadziłem dziennik, pisałem wiersze, trochę rysowałem, ale też dużo czytałem książek. Jednak odkąd skończyłem te 18-19 lat psychika zaczęła mi się sypać... traciłem motywacje do wszystkiego, odkładałem wszystko na ostatnią chwilę, nie potrafiłem pozbierać myśli... czułem się jeszcze bardziej samotny niż wcześniej. Apogeum wszystkiego zaczęło się w ostatnich miesiącach, zacząłem dużo częściej płakać, myśleć o śmierci/samobójstwie, pojawiły się myśli, że jestem beznadziejny, nikt mnie nigdy już nie pokocha, że już straciłem szansę, na lepsze życie... pojawiły się próby samookaleczenia, a kilka dni temu prawie rozwaliłem rękę od walenia nią o ścianę. Jakiś miesiąc temu psychiatra przypisał mi leki, ale one nie za bardzo pomagały, spędziłem też 10 dni w zakładzie psychiatrycznym na obserwacji i rozpoznali u mnie osobowość schizoidalną. Nie wiem, czy to co napisałem ma jakikolwiek ład i skład, ale już naprawdę nie wiem co robić, mam wrażenie że żyję w paradoksie pomiędzy chęcią zmienienia swojego życia, kompletnym brakiem mocy sprawczej we własne życie, a momentami wręcz pełną niechęcią i strachem do zmiany siebie. Wstydzę się siebie... Chyba wszystko poszło na marne, nie wiem nawet, czy psycholog, do którego dostałem skierowanie, mi cokolwiek pomoże...

[Gość Gosc]

A może masz depresje? Spróbuj się udać prywatnie do psychologa (mówię prywatnie bo mam wrażenie ze tylko oni biorą pacjentów na poważnie). Dobrze jest porozmawiać z kimś kto rozumie i jest w stanie pomoc.

[Javiolla]

W dniu 26.11.2020 o 11:30, Gość -abb napisał:

Jakiś miesiąc temu psychiatra przypisał mi leki, ale one nie za bardzo pomagały, spędziłem też 10 dni w zakładzie psychiatrycznym na obserwacji i rozpoznali u mnie osobowość schizoidalną. Nie wiem, czy to co napisałem ma jakikolwiek ład i skład, ale już naprawdę nie wiem co robić, mam wrażenie że żyję w paradoksie pomiędzy chęcią zmienienia swojego życia, kompletnym brakiem mocy sprawczej we własne życie, a momentami wręcz pełną niechęcią i strachem do zmiany siebie. Wstydzę się siebie... Chyba wszystko poszło na marne, nie wiem nawet, czy psycholog, do którego dostałem skierowanie, mi cokolwiek pomoże...

Po m-cu leki antydepresyjne mogą jeszcze nie działać. Przynajmniej nie tak jakbyś tego oczekiwał. Ich działanie jest stopniowe.  Z tego co pamiętam ich działanie jest na tyle dobre, aby czuć się w miarę... dopiero po około 3 m-cach. Mam nadzieję, że nadal bierzesz leki. Terapia pomoże jeśli będziesz chciał, aby pomogła. Terapeuta to nie cudotwórca i nie usunie Ci choroby w czarodziejski sposób. On będzie Cie wspierał, podpowiadał, dawał sugestie, ale Ty sam musisz chcieć się wyleczyć i chcieć nad sobą pracować.

[Gość lexus]

słuchaj dopóki żyjesz jestes normalny a tych debili z psychiatryka pogoń w huj. kazdy z nas był gnojony w podstawowce a ja np. jeszcze mam pojebanych rodzicow. przez to kilka prob samobojczych i pare razyvw Tworkach czy innych szpitalach. problem w twoich przekonaniach o sobie, jak uwierzyles ze jestes chory to bedziesz chory, jak masz nawyki cierpienia to bedziesz cierpial. obraj tych patałachow lekarzy, sam wiesz co i jak z toba jest, no nie? Musisz stac sie mezczyzna, odciąc pempowine od mamusi i ufac tylko sobie, za e-5 lat zobaczysz jak urosniesz i ogarniesz życie. naucz sie odmawiac, osrywac ludzi, niech oni zabiegaja o twoja uwage a nie odwrotnie itd itp