Czy uważacie, że płacz jest terapeutyczny, czy może zaszkodzić?

[Gość Paulina]

Czy uważacie ze płacz oczyszcza? W moim przypadku płacz stał się pewnego rodzaju mechanizmem obronnym. Gdy stanie się coś przykrego albo z kimś się pokłócę od razu zaczynam płakać. Próbuję czasem powstrzymać, bo się wstydzę, ale nie daje rady, to jest silniejsze ode mnie. Często płaczę z byle powodu i wydaje mi się że jestem odbierana przez społeczeństwo w zły sposób. Uważacie ze płacz pomaga, czy że to zwykły objaw histerii? 

[Javiolla]

Nie dziwie się, że ludzie źle to odbierają, ale nie wynika to z ich bezduszności, ale skrępowania, zawstydzenia, niezręczności. Pracowałam kiedyś z taką  "płaczką". Potrafiła rozpłakać się kilka razy w ciągu dnia. Z początku było to dla mnie nieco irytujące, bo nie umiałam jej pomóc, czułam się nieswojo, rozpraszało mnie to (w końcu byłam w pracy). Potem do niej przywykłam i nie zwracałam uwagi. Ona się wypłakała i jak nowo narodzona wracała do pracy. W jej przypadku to było typowe oczyszczenie z emocji. Tak mają osoby nadwrażliwe emocjonalnie lub/i nadwydajne mentalnie.

Kiedy płacz jest w celu otrzymania czegoś, czyli typowy dla manipulacji to już jest źle. Objaw histerii to może być, ale w pewnych sytuacjach i wygląda jednak inaczej. Histeria to głośny, dziki płacz niemal bez powodu... takie przejście z euforii do ryku i wycia. Histeria to takie demonstracyjne płakanie.

[Gość Paulina]

Ja ogólnie wolę popłakać w samotności. Nie chcę, żeby ktoś mnie taka oglądał, ale się tego wstydzę. Jestem nadwrażliwa emocjonalnie. Chodzę na terapię i niestety nie pomaga. Piszę to teraz płacząc. Boję się, że jest ze mną coś nie tak. 

[Javiolla]

Jesteś nadwrażliwa emocjonalnie, a więc taka się urodziłaś i to nie zniknie pod wpływem terapii. Na terapii możesz pomóc sobie z tym radzić i tyle. Wstydzisz się, bo czujesz się inna niż wszyscy i wydaje Ci się to nienormalne. Jesteś osobą z większą wrażliwością, ale nie możesz się tego wstydzić, bo to nie Twoja wina... taka jesteś. Wiele jest takich osób.  A z jakiego powodu chodzisz na terapię? Jakie masz w domu relacje z innymi domownikami?

[laurette]

Dokładnie. Masz większą emocjonalność od innych i większą wrażliwość. Ja mam to samo. Jakieś większe emocje i trudniejsze momenty mogą z łatwością prowadzić do płaczu. Jest to reakcja odruchowa i ciężko z tym walczyć.

Uważam ,że płacz może i pomoc i zaszkodzić. Zależy w jakiej sytuacji. Czasem dobrze jest się wypłakać.

Nie wolno mieszać do tego histerii. To inna sprawa. 

[Gość Paulina]

Godzinę temu, Javiolla napisał:

Jesteś nadwrażliwa emocjonalnie, a więc taka się urodziłaś i to nie zniknie pod wpływem terapii. Na terapii możesz pomóc sobie z tym radzić i tyle. Wstydzisz się, bo czujesz się inna niż wszyscy i wydaje Ci się to nienormalne. Jesteś osobą z większą wrażliwością, ale nie możesz się tego wstydzić, bo to nie Twoja wina... taka jesteś. Wiele jest takich osób.  A z jakiego powodu chodzisz na terapię? Jakie masz w domu relacje z innymi domownikami?

Mam tylko mamę i Mam z nią bardzo dobre, wręcz przyjacielskie relacje, ale nie zawsze tak było. Kiedyś bardzo często się kłóciłyśmy. Trudno powiedzieć czy przyczyna leżała w tym, że doświadczałam nastoletniego buntu, czy wynikało to z czego innego. Ogólnie jest lepiej odkąd zamieszkałyśmy osobno. Na terapię chodziłam, ponieważ od kilku lat miewam stany przygnębienia i mało co mnie cieszy. Bałam się też ludzi i zamykałam się w sobie. W pewnym momencie utknęłam w pewnym miejscu. Miałam wrażenie, że jestem w jakiejś czarnej dziurze, z której nigdy się nie wydostanę, i z której nikt mnie nie słyszy, jakbym była w innej rzeczywistości. Przestałam o siebie dbać i zmuszałam się do wyjścia z domu. Nie miałam myśli i prób samobójczych, ale wszystko zrobiło mi się obojętne i ciągle płakałam bez powodu i dlatego zdecydowałam się pójść po pomoc do psychoterapeuty, a potem do psychiatry. Ogólnie brałam leki, po których czuję się lepiej, ale to wygląda tak, że jestem w miarę w dobrym nastroju, a wystarczy mała drobnostka, która mnie zestresuje albo zdenerwuje, albo mała sprzeczka z kimś i od razu do oczu napływają mi łzy i czuję ból emocjonalny jak sprzed czasów terapii, i tak w kółko. Bardzo łatwo doprowadzić mnie do płaczu i dlatego mnie to niepokoi. W prscy wystarczy, że mnie coś zestreuje i choćbym bardzo chciała, to nie powstrzymam płaczu i siedzę w pracy cały dzień zapuchnięta i jest mi z tego powodu bardzo źle. 

[Gość Loraine]

Ja uważam że płacz może być terapeutyczny. W zależności od tego jak ktoś reaguje, od emocjonalności, od tego jak chce wypłakać problemy i stres. Jedni reagują płaczem, a inni np potrafią rzucać naczyniami czy garnkami lub tym co mają pod ręką. Kazdy reaguje inaczej na stres. Jest to ok o ile nie mają wzbudzić w innej osobie za każdym razem poczucia żalu wobec ciebie. Jeżeli jesteś tak bardzo emocjonalna, wystarczy drobnostka do zdenerwowania ciebie to może nadal potrzebujesz popracować nad sobą. Pzdr.

[Javiolla]

Paulino> jeśli jesteś emocjonalna to taka już jesteś i nic nie zmienisz, warto to zaakceptować. Jedyne co moim zdaniem powinnaś zmienić to polubić siebie. Znam osoby nadwrażliwe emocjonalnie i wiem, że nie lubią siebie takimi, czują się gorsze przez takie właśnie odczuwanie, przez niepanowanie nad emocjami. Działa to mniej więcej tak: nie lubisz siebie, a więc w momencie gdy coś Cię dotyka i napływają emocje, to zamiast sobie z nimi poradzić... masz w głowie schemat w stylu "no tak, teraz się rozryczę, zrobię z siebie pośmiewisko, jaka jestem beznadziejna" ?  Jest tak?  Najważniejsze to uświadomić sobie, że jesteś jedynie wrażliwsza, bardziej emocjonalna, ale tak samo wartościowa jak inni. Utwierdzaj się w tym przekonaniu, polub siebie taką jaka jesteś, a uwierz, że łatwiej będzie Ci zapanować nad płaczem. W tej chwili skupiając się na negatywach własnej osoby, nie jesteś na tyle silna, aby nad sobą zapanować, gdyż negatywne rzeczy dołują, a nie umacniają.

Edytowane 11 Maja 2020 przez Javiolla