Podejrzewam depresje

[Gość Anonim156]

Mam 16 lat i myśle że mogę mieć depresje , nie cieszy mnie już nic a kiedy odczuwam radość to tylko przez krótki czas cały czas odczuwam przygnębienie i smutek nocą chce mi się płakać , nienawidze siebie i chciałbym umrzeć ale nie mam siły zostawić rodziny i coś sobie zrobić czy to poprostu młodzieńcza głupota czy coś poważniejszego

[Javiolla]

Młodzieńcza depresja nie jest niczym niespotykanym. Warto na ten temat porozmawiać z rodzicami. Jakie masz z nimi relacje?

[Gość Anonim156]

Mam dobre relacje z rodzicami ale wstydzę się z nimi o tym porozmawiać i niewiem czy źle zareagują .

[Javiolla]

Jeśli masz dobre relacje to nie zareagują źle. Zmartwią się pewnie, ale to naturalne, ze rodzic martwi się o dziecko. Koniecznie z nimi o tym porozmawiaj. Powiedz, ze czytałeś o młodzieńczej depresji, że potrzebujesz pomocy.
Rozumiem, że się wstydzisz, ale potraktuj to jako dbanie o swoje zdrowie psychiczne. Gdy boli Cię gardło to nie wstydzisz się powiedzieć rodzicom, prawda?
Wspieram Cie wirtualnie i dodaję otuchy.
Daj znać jak przebiegła rozmowa.

[Gość Anonim 156]

Już po rozmowie stwierdzili że im też jest trudno i mówili że wszystko jest dobrze i pewnie niemam depresji .

[Javiolla]

Przykro mi bardzo. W takim razie nie pozostaje nic innego jak udać się do szkolnego psychologa. Powiedz jak wygląda sytuacja i poproś o pomoc. Oczywiście psycholog wezwie pewnie rodziców, ale może on im przemówi, że to nie jest błahostka. A masz jakieś swoje kieszonkowe, z których mógłbyś kupować regularnie w aptece tabletki ziołowe na depresję?

[Gość Anonim 156]

Spróbuje jeszcze z nimi pogadać bo ostatnim razem nie powiedziałem dokładnie o co mi chodzi oraz może uda mi się ich namówić żebym mógł pójść do psychologa .

[Javiolla]

Jeśli jedynie powiedziałeś im, ze "odczuwam przygnębienie i smutek nocą chce mi się płakać" ale już nie powiedziałeś najistotniejszego, że "nienawidze siebie i chciałbym umrzeć", to mogli faktycznie tak Cię odebrać. Zacznij od tego co najistotniejsze. Poproś też konkretnie o pójście z Toba do psychologa, bo jako niepełnoletni musisz iść z rodzicem. Za 2 lata już zadecydujesz o sobie sam, ale teraz nie masz wyjścia i musisz prosić rodziców.
Powodzenia życzę.

[laurette]

Tak możesz mieć pierwsze objawy. Warto tego nie zostawiać samego sobie. Jeśli jeszcze masz cichy charakter to już w ogóle. Faktycznie jakaś pomoc fachowa by się przydała nie ma co zwlekać.

[Gość Anonim 156]

W zasadzie to ja nawet już nie podejrzewam depresji ale jestem jej pewien ale nadal wstydze się i boję powiedzieć rodzicom o tym z pewnych powodów które sprawiły by że potraktowali by mnie jak wariata

[Javiolla]

A chcesz nam napisać jakie to powody?
Może udaj się do psychologa szkolnego? On zaprosi rodziców do siebie i wytłumaczy im na czym polega młodzieńcza depresja i że należy ją leczyć. Nie możesz siebie zostawić w takim stanie. Jeśli nie drzwiami to oknem.... ale walcz o siebie.

[Gość Anonim 156]

chodzi o to że nawet nie wiem kim jestem to brzmi jak żart ale wole zwierzeta i nielubie ludzi a z jednym gatunkiem się nawet identyfikowałem i pomimo że wiem że jestem w 100% człowiekiem nadal wydaje mi się że to nie ja ,oprócz tego dochodzą problemy z naukom i fakt że niemam przyjaciół oraz inne rzeczy które sprawiają że czuję się jak śmieć . Nietrudno stwierdzić że wzasadzie jestem chodzącym cyrkiem i że zasługuje na najgorsze .

[Gość gerimne]

NIKT NIE ZASŁUGUJE NA NAJGORSZE! Jesteś wartościowym człowiekiem, ale jeszcze tego w sobie nie odkryłeś. Problemami z nauka się nie przejmuj - nie musisz być genialny i ze wszystkiego mieć piątki. Ucz się dla siebie, nie dla szkoły. Ucz się tego, co sprawia Ci przyjemność - na pewno jest taki przedmiot. Resztę ogarniaj na tyle, na ile zdołasz, byle by nie mieć kosy. Co do Twoich stanów depresyjnych - uważam, że potrzeba Ci porada zarówno psychologa, jak i psychiatry. Nie stosuj tabletek na własną rękę - nawet tych ziołowych, bo nie wiesz jak na Ciebie zadziałają, a musisz być skupiony w szkole. Nie powiem Ci, że "będzie dobrze", bo nie wiem jak będzie. Mam tylko nadzieję, że odważysz się porozmaawiać szczerze z rodzicami - oprócz określenia swoich emocji, kategorycznie powiedz, że chcesz do psychiatry/psychologa; powiedz, że tego potrzebujesz. Nie wstydź się mówić o swoich potrzebach emocjonalnych - to równie ważne jak nowa para butów. Trzymam za Ciebie kciuki. Daj znać jak się czujesz, jak Ci poszło. Coś też zależy od Ciebie, nawet jeśli nie czujesz się w pełni homo sapiens sapiens.

[Javiolla]

Zasługujesz na wszystko co najlepsze, ale nikt Ci tego nie mówił i dlatego sam w to nie wierzysz.
Wcześniej pisałeś, że masz dobre relacje z rodzicami, ale czuję, ze nie jest tak dobrze jak powinno.
Jeśli wstydzisz się z jakiegoś powodu to może napisz to wszystko rodzicom. Napisz do nich list i wszystko opisz tak jak nam tutaj, ale szczerze. Poproś o pomoc, a jeśli rodzice nadal to zignorują to udaj się do szkolnego psychologa.
Rodzice widzą Twoje pogorszenie w nauce?

[Gość Anonim 156]

Myśle że mógłbym spróbować z listem ale nadal niewiem jaka będzie ich reakcja .

[Gość Anonim 156]

Kłóciłem się ostatnio z rodzicami i mimo że się pogodziliśmy jestem po tym pewien że napewno źle zareagują .

Już mi nawet nie zalerzy na mówieniu im o tym jak się czuje i jedyne czego chce to skończyć z sobą.