Nie panuje nad emocjami. Boję się siebie

[Gość Matka12]

Witajcie! Ciężko się pisze o sobie takie słowa, ale jestem coraz gorszym człowiekiem, coraz gorsza żoną i mamą. Bardzo mnie to boli, ale niepotrafie panować nad swoimi zachowaniami. Wystarczy iskierka i ja wybucham i to tak, ze wczoraj mój syn prZeżył piekło bo powiedział ze się nie podzieli ze mną i z mężem piernikami.... On je sam zrobił... Ja nie podjęłam rozmowy. Ja wpadłam w szał.... Nigdy nie uderzylam dziecka ale ostatnio zdarza mi się ze zaczynam tracić panowanie i moge bo w końcu uderzyć....wpadam w furie. Gotuje się we mnie. Nie potrafie myśleć racjonalnie. Zawsze byłam.nerwowa ale teraz jest coraz gorzej. Brzydze się sobą i dwoim6 zachowaniem. Mój ojciec taki jest. Ja go nienawidzilam za to jak wpadał w szal to nas wzywał ponizal i bil. Przysiegalam sobie ze ja taka nie będę... Ale właśnie zaczynam zachowywać sie jak on. Brakuje jeszcze tylko przemocy fizycznej.... Bo psychiczną już stosuje. Próbuje sama to zawalczyć ale nie daje rady. Czy ktoś z was miał takie problemy i sobie z nimi poradził? Czy terapia mi pomoze? Co mam robić? Ile to kosztuje? Ja nie chce tak żyć. Nie chce zepsuć dzieciństwa mojemu dziecku i życia mojemu mężowi bo to naprawdę wspaniały człowiek... Ja wole ich zostawić niż ich zniszczyć... Pomóżcie proszę

[Gość Psychoaktyw]

To najważniejsze już za tobą, wiesz co robisz i kto też tak się zachowywał. Tzn. Wiesz co odczuwa twoje dziecko i mąż. Teraz oczywiście można pofatygować się do terapeuty to nie zaszkodzi ale fakt jest jeden duży wychowanie dziecka, odpowiedzialność, praca i poświęcenie w rodzinie Polskiej to wyczyn na miarę Supermana. Czujesz że wszystko spoczywa na tobie dlatego zachowanie dziecka podważyło twoje kompetencje jako wychowawce. Jeśli za bardzo się stresujesz to znaczy że potrzebujesz wsparcia gdzie? Zacznij od męża poproś o wsparcie w tych stresujacych sytuacjach. Na marginesie krzyk taty i twój to dwa różne krzyki tak reaguje człowiek na problem no właśnie dwa krzyki ale problem podobny jak nie ten sam.

[Gość B.b]

no nie wiem czy najważniejsze za nią.. Jeszcze kupa pracy. Ciężko wyplenić nawyki z domu nawet jak nie były twoje,to zostaje w środku. Ciężka praca przed tobą ale mam nadzieję że się jej podejmiesz powodzenia

[Gość Psychoaktyw]

A o jakiej pracy mowa przed nią?

[ka-wa]

Sama nie dasz rady, skorzystaj z psychoterapii, nie wiem na ile pomoże, być może potrzebne by były jakieś leki , ale to już psychiatra Ci powie, bo chyba lepiej najpierw się do nieg wybrać, powie co i czy pomoże.
Wg mnie są to zaburzenia osobowości, chwiejność emocjonalna, nie radzenie sobie ze stresem,
wybuchy złości nieadekwatne do sytuacji, wszystko to wynika raczej z genów.