Myślę o samobójstwie

[Mell999]

Witam już nie daję rady myślę o odebraniu życia sobie co raz czesciej ww tym roku miałam prawie udaną taką próbę w ostatniej chwili mnie odratowali i trafiłam do szpitala psychiatrycznego ale wcale mi nie pomogli w końcu brat mnie z tamtą zabrał od pobytu tam i tam też mam straszne koszmary senne nic mi nie dawali żadnych leków żadnej porady psychologa nic jestem od prawie trzech tygodni w domu i nie widzę poprawy nikomu nie mówię o tym wszystkim bo boję się że znowu tam mnie wyślą a tego już drugi raz nie wytrzymam jestem chora ne schizofrenię i do tego też mam stany depresyjne wogole życie mnie nie rozpieszczało ojciec alkoholik jak byłam dzieckiem to molestował mnie potem kuzyn, związki w których byłam też nie napawały optymizmem bo po dzieciństwie miałam wstręt do mężczyzn nie wiem jak to dalej będzie ale każde wyjście z domu to jest męka u mnie schizofrenia jest na tle ludzi że mnie obserwują i donoszą komuś co i jak robię kiedy i gdzie jestem taki Matrix życie dla mnie jest nierealne odczucie jest takie że ja sama jestem na tym świecie a inni to osoby podstawione nie wiem co zrobię nie mam siły już

[Gość ddkfkjg]

Ja jestem studentem i u mnie też zdiagnozowali rzekomą schizofrenię. Oni każdemu przypisują tą chorobę. U ciebie jest raczej niegroźna paranoja albo nawet PTSD który może utrzymywać się przez wiele lat. Ja dziewczyny lubię ale nie chce mieć seksu więc to nie jest nic dziwnego. Przyjacielska relacja z chłopakiem może ci bardzo pomóc.

[Mell999]

Zdaję sobie sprawę z tego że ta choroba mnie ogranicza ale do tej pory sobie jakoś radziłam ale uwierz mi że nigdy nie było łatwo a teraz jest gorzej, co do relacji z mężczyznami nawet na stopie przyjacielskiej jest mi trudno mam strasznie niską samoocenę nie wiem jak to opisać ale dużo mnie kosztuje udawanie że wszystko jest w porządku tak zwana dobra mina do złej gry przyjaciół mam bardzo mało bo jak ktoś usłyszy że mam tyle chorób to jakoś samo się te znajomości po kościach rozchodzą staram się nie mówić o tym ale i tak jakoś się dowiadują najgorsze w tym wszystkim jest to że mam małe wsparcie u rodziny moja mama powiedziała mi niedawno że ja się faszeruje lekami co najmniej jak bym miała na to jakiś wpływ u mnie zamiast ubywać leków to coraz więcej ich jest (niestety coraz więcej chorób, to w zeszłym roku miałam zawał potem hipoglikemia, dna moczanowa, chory kręgosłup, chondromalacja rzepki, alergia już coraz to na więcej rzeczy) czasem mam wrażenie że naprawdę ktoś czeka ile jeszcze wytrzymam a już coraz mniej sił mam i dlatego nie mam siły już walczyć najlepszym rozwiązaniem będzie jak umrę ale dzięki że napisałeś ja Tobie życzę dużo siły i zdrowia jak będziesz chciał to napisz jak nie to zrozumie

[Złotarączka]

Zawsze możesz poszukiwać wsparcia na podobnym forum, ale w obliczu zdiagnozowanej choroby nic Ci nie zastąpi regularnego kontaktu z wybranym psychiatrą oraz z psychologiem choćby w ramach jednej i tej samej Poradni Zdrowia Psychicznego. Pracuję na tym odcinku i wiem jak rozległe możliwości pomocy posiada tam taki zgrany zespół. A to wszystko w ramach ubezpieczenia zdrowotnego i NFZ. Trzeba tam tylko zwrócić się po potrzebną pomoc.

[Mell999]

Ja cały czas chodzę do lekarzy to nie jest tak że nie chce walczyć ale po ostatnim pobycie w szpitalu pdych. zrobiło się odwrotnie zamiast lepiej to jest gorzej ale spróbuję jeszcze raz zawalczyć ot wtorku idę na oddział dzienny u siebie i zobaczę. Bo ten szpital gdzie byłam po ostatniej próbie S to była masakra nie wiem do dziś o co tam chodzi jeśli chodzi o leczenie bo ja w 99,99% nie miałam żadnego, powiem tylko że jest mi już strasznie ciężko i tracę po mału nadzieję że będzie dobrze