Dołuje mnie upływ czasu

[Gość Aninana]

Mój problem zaczął się mniej więcej w marcu, niedługo przed 13 urodzinami. Płakałam, bo mijał czas. No dobra, to było do przeżycia. Ale później już nie tylko podczas pms miałam napady płaczu, bo poszła ode mnie koleżanka, teraz jestem sama, zmarnuję czas. Na osiemnastkowej imprezie kuzyna wyszłam do toalety ogarnąć napływające do oczu łzy, spowodowane tym, że jeszcze niedawno to on miał tyle lat co ja i bawiliśmy się u mnie na ogrodzie. Gdy ktoś jest u mnie (lub ja u kogoś), sama nie wiem, czy potrafię cieszyć się chwilą, bo i tak przecież zaraz będzie to odległym wspomnieniem. Od conajmniej soboty ryczę, bo zaraz lipiec. Teraz też ryczę, bo jest początek lipca, a to przecież tak "blisko" do końca wakacji. (sama tego nie rozumiem, zostały dwa miesiące! Ale czerwiec chyba dodawał mi poczucia bezpieczeñstwa, bo praktycznie calutkie wakacje były przede mną...) (dodam, że prawdopodobnie mam fobię szkolną, ale nic z tym nie zrobilam, bo mama najpierw się tym przejmowała, a jak nie poszłam do szkolnego psychologa, do ktorego nie chcialam isx, stwierdziła, że ma mnie w dupie). no i nie wiem, co robić, bo tak naprawdę smuci mnie nawet coś takiego jak napis '3 tygodnie temu' pod dodanym przeze mnie zdjęciem na instagramie...

[Gość Aninana]

Aha, mam jeszcze nawracające stany depresyjne, na przykład teraz

[mgr Kamila Krocz]

Aninana, przez Internet nie da się postawić diagnozy i stwierdzić, czy masz depresję, czy fobię szkolną, czy może zaburzenia lękowe. Twoje objawy są dość niespecyficzne, bo pojawia się płaczliwość, lęk przed upływającym czasem, lęk przed szkołą itd. Jeśli zależy Ci na trafnej diagnozie i rozpoczęciu terapii, zachęcałabym Cię razem z mamą do konsultacji u psychologa/psychoterapeuty. Nie może to być jedna konsultacja. Podejrzewam, że Twoja sytuacja wymaga systematycznej współpracy z psychoterapeutą, a tylko taka gwarantuje dobre rezultaty. Pozdrawiam i zachęcam do wizyty u specjalisty!