Niechęć do nauki

[Gość Rare]

Przychodzę z wydać się może blahym problemem, jednak dla mnie ma dość dużą wagę. Aktualnie kończę 1 klasę w liceum. W czasach podstawówki i gimnazjum byłam bardzo dobrą, ambitną uczennicą. W gimnazjum, w którym czułam się jak ryba w wodzie i poznałam moich najlepszych znajomych i inspirujących nauczycieli, wygrałam dwa konkursy przedmiotowe, chodziłam na gale laureatów i inne imprezy dla 'wybitnych uczniów'. Wszyscy mnie podziwiali, znali. Moja była szkoła była placówką bardzo rozwijającą uczniów i pomagającą w różnych konkursach i przedsięwzęciach. Po zakończeniu trzeciej klasy plakalam przez całe wakacje, idąc do liceum również. Początkowo chodziłam do szkoły z moim ulubionym językiem wykładowym do innego miasta, jednak nie potrafiłam się zaklimatyzowac i odnaleźć w klasie, w której większość ludzi znała się z gimnazjum. Podjęłam decyzję o zmianie szkoły. Przepisałam się do teoretycznie prestiżowego liceum w moim mieście, z 1 setki w Polsce i z 5 piątki w województwie. Od tamtej pory zupełnie nie mam chęci do nauki. Nie potrafię zebrać się, żeby nauczyć się czegoś porządnie, nie mam zadnej motywacji. Chociaż w mojej głowie rodzi się postanowienie, że dziś się gruntownie czegoś nauczę,kończy się to zamykaniem w swoim świecie ze słuchawkami na uszach i leżenieniem na kanapie. Tu nie chodzi o lenistwo, bo nigdy nie bylam leniwa jeśli chodzi o naukę, uczenie się sprawiało mi raczej przyjemność. Teraz na słowo nauka reaguje odruchem wymiotnym. Szkola ta jest bardzo wymagająca, ciągle narasta ilość zadanych materiałow do domu, z dnia na dzień dochodzi naław testów, co mnie jeszcze bardziej przerasta i nie mam pojęcia, za co zabrać się w pierwszej kolejności, co skutkuje całkowitym odpuszczaniem sobie różnych testów. Tutaj zamyka się koło, bo kiedy nie nauczę się na test, rodzi się lęk o z z zła ocenę, przez co często opuszczam lekcje. Moje liceum stawia nacisk na wszystkie przedmioty, a ja wolałabym skupić się tylko na przedmiotach, które mnie bądź po prostu muszę je zdać na maturze. Niestety nawet przedmioty, z których kiedys byłam olimpijką przestały sprawiać mi przyjemność. Często odpowiedzam moje nauczycieli z gimnazjum, które namawiają mnie do dalszej pracy i starają się zmotywować, oferując pomoc w olimpiadach licealnych, jednak ja czuję, że mam blokadę, która nie pozwala mi ruszyć dalej i zacząć działać. Zaczynam czuć, że coraz mniej mi zależy, a przecież to co dzieje się teraz rzutuje na mojej przyszłości. Oprócz tego surowa forma szkoły sprawia, że jestem wiecznie zesresowana, nerwowa i niewyspana. Smutno mi, kiedy przypomnę sobie siebie jako ambitną, kreatywną osobę, a zobaczę w lustrze zmeczoną, obojętną twarz, która tylko modli się o wolne albo o ucieczkę że szkoły i brak przymusu do nauki. Proszę o jakąś sensowną poradę

[kikunia55]

"Smutno mi, kiedy przypomnę sobie siebie jako ambitną, kreatywną osobę,"- za szybko w życiu miałas sukcesy i uwierzylas, ze jestes wyjątkowa.Nikt Ci nie umiał wytłumaczyć, ze takich wyjątkowych jak Ty dużo się spotka w renomowanym liceum. Ponadto nie umialas się znalesc w poprzednim liceum, było daleko od domu i tez było ono dla "gwiazd" nauki- nie zabłysnęłas tam, podjęłas decyzję o zmianie szkoly. W tej szkole, z racji tego, ze byłas na początku w tamtej, stracilas czas, który inni mieli na rozpoznawanie siebie i może tez czujesz się taka "nowa" gdy inni może jeszcze nie dośc pewni siebie mają juz jednak jakies oparcie w kolegach czy koleżankach.

Owszem, jak wspomnę moje dzieciaki- liceum to czas bardzo intensywnej nauki i tzw dobre licea starają się trzymac poziom na wszystkich frontach i nauczyciel żadnego przedmiotu nie opuszcza poziomu. Moja , tez bardzo ambitna córka, czasem nie wyrabiała z tempem przygotowania się do klasówki, testu czy innego sprawdzania wiedzy. Ponieważ duzo pracowała a czasem czegos nie ogarniała, to czasem świadomie opuszczała, te lekcje, ktore coś sprawdzały a ona jeszcze tego opanowała a ja spokojnie jej pisałam jakies usprawiedliwienie na tę okazję. W tej szkole był system, ze nawet jak byłas nieobecna to i tak na następnej lekcji lub innej ustalonej ,jednak tą wiedzą trzeba było błysnąc. Tymi "lewymi" usprawiedliwieniami dawałam jej czas na nadgonienie- ja byłam spokojna, bo znałam jej rzetelnośc i wiedziałam, ze i tak w swoim czasie nadgoni to z czym nie dała rady na wymaganay wcześniej czas.

Syn poszedł do swojego ogólniaka i bardzo mu się tam spodobało życie towarzyskie. Był ogólnie lubiany i przez nauczycieli i kolegów. Tyle, ze nadmiernie oddawał się temu życiu lacznie z działaniem w samorządach itp. Czestokroć mial problemy z nauką i niestety czasem miewał korepetycje. Uczyl sie, bo musial. Mial wzloty i upadki, ale zawsze wierzyl, ze sie wygrzebie. Szkoły raczej nie opuszczał, czasem może jakies poszczególne przedmioty (uniki dyplomatyczne).W maturalnej klasie przylożyl sie do przedmiotów, ktore mu były potrzebne na mature a zarazem na studia.

Można zrozumiec, ze czujesz niechęc, ze nie ogarniasz wszystkiego tak jakbys pragnęła, bo pewnie większośc z Was jest w tej sytuacji, Czas się przyzwyczaić, ze kiedyś byłam świetna, teraz bywam tylko dobra. Ale uparcie trzeba iśc do przodu. A zaniedbywanie szkoly tak z zasady jest karygodne, bo naprawdę więcej czyni spustoszenia i nie zdolasz w przeciętnym czasie tego naprawić.