Relacje z babcią

[sabawera95]

Od lipca mieszkam z babcią (67 lat) i nie bardzo mam o czym z nią rozmawiać. W dodatku czuję się w pewnym stopniu osaczana przez jej nadopiekuńczość (jak to u babć bywa). Wiem, że się martwi ale jednak zaczyna mi to przeszkadzać. Jak mieszkałam z rodzicami to nie miałam aż tak pod względem ciągłego nadzorowania kiedy wrócę oraz jeśli o rozmowy. Zawsze wiedzieli mniej więcej o której wracam z uczelni jak chciałam przyjść z nimi porozmawiać to szłam i rozmawiałam. U babci mam tak, że zawsze musi wiedzieć o której wrócę a jak przyjadę później i jej nie uprzedzę to już jest zła za to, nie mam o czym z nią rozmawiać, bo ona książek za bardzo nie czyta, jeśli chodzi o seriale to wie tylko w dwóch co się dzieje a telewizor non stop chodzi (i oglądam mniej od niej a wiem więcej), jeśli chodzi o wiadomości to jesteśmy na tym samym poziomie jak nie tak, że ja wiem więcej, na uniwersytecie nic się nie dzieje i nie ma co opowiadać, względem promocji w sklepach to ja jestem do przodu i w większej ilości produktów. Po prostu nie mam zielonego pojęcia co mam z nią zrobić bo w pewnych momentach mnie to już przerasta. w dodatku nie wracam do domu nad ranem i nie mówię rzeczy w stylu "a co Ci do tego z kim i gdzie była i dlaczego wróciłam o tej porze". Powili zaczynam się czuć jak w więzieniu.
Co robić?

[kikunia55]

Kazde relacje interpersonalne między dwojgiem ludzi mogą męczyć. I wierzę, ze tak to odczuwasz jak nam opisujesz. Od lipca jest to nowa sytuacja dla Ciebie.

Jesli pozwolisz, to tez spróbuję Ci powiedziec, ze jest to od lipca nowa sytuacja dla babci. A z tego o piszesz oceniasz tę sytuację w wielu aspektach zero- jedynkowo i czujesz się "lepsza" od babci, tylko nie rozumiesz czego ona taka dokladna i wręcz wścibska jesli chodzi o Twój czas.

Normalnie wszystkie babcie jak pojawią się wnuki na świecie to się rozplywają, bo to sama radośc w obcowaniu z dzieciakiem a zero odpowiedzialności, bo dziecko należy do rodziców i oni się martwią o wszelkie aspekty związne czy z wychowaniem, czy z utrzymaniem dziecka.
A tu babci trafila się "gotowa" dorosła wnuczka. Skoro mieszka pod jej dachem, to ona się czuje odpowiedzialna za nią i stosuje metody obcowania z ową wnuczką, takie jak starała się miec ze swoimi dziećmi- a drzewiej człowiek starał się wiedziec co słychac u dziecka, jak mu leci czy w szkole, czy na uczelni aby rozumiec, czy mloda osoba ma jakies kłopoty, czy tez wszystko idzie względnie normalnie.
Twoi rodzice znają Cię doskonale i zawsze mimowolnie Cię obserwowali. Nawet sposób w jaki np.jadlas śniadanie informowal ich o tym czy masz stabilną ( czytaj nie zamartwiająca sie jakimś swoim problemem) psychikę. Jestes jaka jestes i jak masz, apetyt, paplasz zwyczajowo to im wydawalo się ze jest dobrze.Czyli nie ciągnęli Cię za język a po "objawach" zewnętrznych mieli jakies wrażenie czy jest dobrze, czy tez może trzeba się przyjrzec i zobaczyć w czym Ci może jakoś pomóc.
Babcia Cię tak na wylot nie zna to i swoim "wscibstwem" chce temat nadrobić i zrozumiec jaką jestes osobą, jakiego rodzaju zainteresowania Ci potrzeba, abys na nowym gruncie (zmiana kolegów, nowa uczelnia) nie czula się samotnie, niezauważona i "niedopieszczona".

Męczy Ciebie to, bo jest to nowa dla Ciebie relacja, osoba, ktorej nie znalas "od potrzewki" jest jakby nadopiekuńcza wręcz "wścibska". Tak to odczuwasz. Ciązy Ci to. A zastanowilas się kiedyś czy może jakas mała zmiana nawyków z powodu stałego lokatora, którego babcia ma teraz i ją to nie drażni czasem? Może czując się za Ciebie odpowiedzialna ( codziennie nie doglądają rodzice i jakby coś poszlo nie po ich myśli to uważa, ze do niej mieliby pretensje), czuje się tez zmęczona tą świeża sytuacją ?

Ty juz chwilę u babci mieszkasz i uważasz z czasem pewnie, ze inni to mają lepiej bo są na stancjach lub w akademiku i ciągle przebywają z rówiesnikami, prowadząc rozmowy o tematach ich interesujących, trochę sobie nimi donoszą co u kogo slychac i jak sobie poradzil z tym czy innym problemem. Im na dzien dobry bylo może gorzej, bo nikt o nich na miejscu się nie martwil i może bardzo tęsknili za domem i trywialne codzienne zwykle życie musieli sobie we wszystkich aspektach organizować. Twoje lądowanie w nowych warunkach było łatwiejsze, bo mialas jednak opiekę rodziny nawet jak to tylko babcia a nie rodzice.
Teraz wydaje Ci się, ze Ci jest gorzej bo musisz tę babcię znosić i ukladac sobie z nią stosunki.

Jedyne co można Ci poradzić to utrzymuj z nią życzliwe kontakty i w żartach powoli przyzwyczająj ją do tego, ze idzie Ci dobrze i nie musi tak przeżywac każdej Twojej godziny spędzonej poza domem, bo przeciez jestes jaj wnuczką i potafisz brac życie za rogi - ten dar odziedziczylas przeciez po niej.
Zawsze i fizycznie (więcej zakupów, szybciej posprzątasz i dokladniej) i mentalnie ( nie oglądając serialu, tylko od wlączonego mimochodem telewizora kojarzysz szybciej) będziesz od niej lepsza, bo ona zbliża sie powoli do swojego końca i swoje sily oddala juz swoim dzieciom i najprawdopodobniej pracodawcy. Ty się dopiero "rozkręcasz" i stabilizujesz swoją niewątpliwie duża energię i porcję sił we wlaściwych kierunkach. Ale ona ma wiedzę życiową i doświadczenie ogromne a Ty szczęsliwie dopiero swoje zbierasz.

Mysle, ze dla Was obu wspólne spędzenie chwil w których ją będziesz pytała o rozwój jej dziecka a Twojego rodzica czy tez Twoich ciotek i wujków jesli takie są, sprawi jej radośc a i Ty się czegoś o swoich bliskich dowiesz. Ponadto podpytuj ją o jej dzieciństwo i młodośc. Ona sobie powspomina a Ty dowiesz się jak żyły kiedyś w Polsce starsze pokolenia na jej przykladzie. Jak to było jak poznała Twojego dziadka, czym przy wyborze męzczyzny się kierowala?

Przeciez gadając o serialach poznajecie się tylko trochę obserwując jak na ten sam temat reaguje druga osoba. A rozmawiając o jej życiu, czy nawet o życiu jej rodziców i dziadków cos wynosisz z wiedzy o swoim rodzie.

Pamiętaj, Tobie trudno, ale i jej niełatwo. Można od przyszłego semestru zastosowac unik i do akademika, ale może można wypracować wspólne rytuały i umiejętnie prowadzić życie studenckie jak i życ trochę obok siebie i dla siebie z babcią.Jak się chce to wszystko się da.