Dieta i ćwiczenia dla 15-latki

[Gość a...l]

Jakiś rok temu w wieku 15 lat postanowiłam schudnąć. Byłam wtedy w 2 klasie gimnazjum i zauważyłam że przytyłam. Zaczęłam porostu mniej jeść i ćwiczyć. Powoli przeradzało się to w obsesję ale nie trwało zbyt długo bo zauważył to mój przyjaciel, który się zaniepokoił i mnie od tego odsunął. Gdy zaczęły się wakacje jak każda dziewczyna chciałam dobrze wyglądać a gdy patrzyłam w lustro strasznie źle się czułam w swoim ciele. Może nie byłam jakaś gruba (55 kg/165 wzrostu) ale nie miałam pięknego brzucha. Zamiast tego duże piersi i grube biodra. Nienawidziłam tego. Wiec znów starałam się schudnąć. Jadłam mniej i ciągle o tym myślałam. Nawet gdy z kimś spędzałam czas ciągle myślałam o tym ile zjadlam ile jeszcze mogę zjeść. Pod koniec wakacji było gorzej bo starałam się zjeść jeden mały posiłek w ciągu dnia. I choć moja przyjaciółka mówiła ze moja figura jest świetna to mi się nie podobała. Unikalam zdjęć. Nie czułam się źle fizycznie. Wiem że to dziwne ale gdy czułam głód sprawiało mi to przyjemność. Czułam się wtedy szczupła i dumna z siebie. Lecz nie radziłam sobie z psychiką. To było najgorsze. Jak pułapka własnego umysłu. Gdy tylko coś zjadlam męczyły mnie wyrzuty sumienia których nie potrafiłam znieść. Co jakiś czas to wszystko sobie odpuszczalam i starałam się jeść normalnie bo miałam już tego dość. Ale to wracało i to bardzo szybko. Nikt wtedy nic nie zauważył. A ja z jednej strony chcialam czyjejś pomocy a z drugiej nie. Dziwne uczucie. Jakbym miała w sobie dwie osoby. Miałam dość ale tak bardzo się tego wstydzilam ze nie mogłam nikogo poprosić o pomoc. Jakiś czas po wakacjach się przelamalam i powiedziałam o wszystkim przyjaciółce. Nie zrozumiała i pewnie było to dla niej dziwne bądź śmieszne ale pomogła mi. Czułam się świetnie a to nie wracało. Do czasu. Jakiś miesiąc temu znów się zaczęło tylko jest gorzej. Nie chce się doprowadzić do jakiegoś poważnego stanu i wylądować w szpitalu wiec staram się z tym walczyć ale nie mogę. Nie wytrzymuje psychicznie i czasami mam dość już tego. Uważam że jeśli nie wykończy cie to fizycznie to psychicznie. Nie chce nikomu mówić bo się wstydzę i napewno tego nie zrobię. Nikomu z rodziny. A przyjaciółka mnie nie zrozumie. Strasznie się tego boje i proszę o pomoc.