Czy mimowolny uśmiech jest normalny?

[Gość nastoletnichlopak]

Dzień dobry,
Mam już 17 lat. Od pewnego czasu denerwuje mnie mój uśmiech. Gdy się ktoś na mnie patrzy albo z kimś rozmawiam (z rodzicami czy z nauczycielami) śmieję się bezwolnie. To wzbudza we mnie niepokój a jednocześnie odrazę. Próbuje zmieniać myśli, ale potrzeba chwili a czasem i to nie da, by spoważnieć.
Nie wiem czy to ważne, ale gdy jestem sam (czyli ok 90% czasu dziennego albo i więcej) czuję się sfrustrowany samotnością. Nigdy nie miałem przjaciół a znajomych mam jak czegoś potrzebują. Dołuje się codziennie gdy widzę grupki znajomych i zakochanych. Wstydzę się swojej osoby.
Ja już nie wiem co robić z tym uśmiechem. Bardzo proszę o pomoc :(

[unna-1]

Sam uśmiech, to coś pozytywnego, coś, co zjednuje ludzi, przysparza przyjaciół.
Twój uśmiech wynika ze stresu, niektórzy ludzie tak reagują. Przyznam, ja sama też tak reagowałam. Egzamin, stres, a ja się leciutko uśmiecham. Paru chwil potrzebowałam, by się opanować i zacząć normalnie myśleć, bo w tych pierwszych momentach, było całkowite zaćmienie.
Ważne, nie przejmuj się dodatkowo, to nie ma sensu.

Przestań się roztkliwiać nad swoją samotnością. Zapisz się gdzieś, coś ćwicz, zrób coś ze swoim życiem. Nie płacz, tylko działaj.

Wczoraj obejrzałam film, z życia sparaliżowanego chłopaka. Jest całkowicie pozbawiony mięśni, tylko skóra i kości. /taka choroba/
Przez 10 lat pracował ! - tworzył animacje komputerowe, bo ruszał jednym!! palcem.
Ale jego pasją są podróże. On szuka jakiegoś miejsca, które chce zwiedzić. Dowiaduje się wszystkiego, uczy się o danym miejscu...marzy..i żyje.
I jeździ tam, gdzie sobie wymarzy. Na wózku, noszony przez opiekuna, bezradny, a nawet jakiś szczyt zdobył...
Miał umrzeć w dzieciństwie, nadal żyje. Lekarz mówi, że tylko ogromna wola życia, trzyma go na tym świecie.
I jego pasje, które nadają sens jego życiu.

Ty wszystko możesz, nie masz ograniczeń, więc zamiast biadolić, realizuj się, rób coś ze swoim życiem.