Opuszczanie szkoły, bez większego powodu.

[GrYVi]

Dopiero co skończyłem 18 lat i chodzę do 3 klasy technikum, opuszczam coraz więcej dni szkolnych czy to z błahych powodów, czy innych wymówek, często mam nie chęć do szkoły przez moje problemy związane ze stanami depresyjnymi, chodzę do psychoterapeuty, ale nie widzę dużych rezultatów. Do teraz mam problem z tak jakby bronieniem własnego zdania, jak ktoś sobie żartuje to się śmieje razem z nim, ale jak ktoś przesadził to ignoruję zamiast coś powiedzieć brakuje mi odwagi. Często były sytuacje w szkole po których nie chciałem się nigdzie pokazywać, dodam też że mam niską samoocenę. Gdy wstaję rano i patrzę przez okno zastanawiam się czy ma to sens czy warto iść i ostatnio coraz częściej zostaję w domu, aktualnie mam 69% frekwencji ale miałem o wiele więcej, jest coraz gorzej, mimo dobrych wyników w nauce opuszczam lekcje czy to ze strachu na wf, bo kiedyś była przykra sytuacja czy to ze strachu na innej lekcji co się kiedyś wydarzyło i boję się po prostu, żeby znowu nie było takiej sytuacji, mimo tego że kontakt mam dobry i dogaduję się raczej ze wszystkimi to koledzy czasem przesadzają. Nie wiem co z tym zrobić, nadmienię że nie ubieram się w to co lubię bo boję się reakcji innych, nie wiem jak zareagują a jak coś powiedzą nie będę wiedział jak sobie z tym poradzić, mam plany na przyszłość ale nawet z domu nie chcę wyjść bo się boję, dodam że do szkoły muszę wpierw iść 1 km a potem przesiadać się w autobusie co czasami też mnie irytuję i opuszczam dni. Proszę o pomoc, błagam.

[mgr Kamila Krocz]

GrYVi, widać, że masz zaniżoną samoocenę, o czym świadczy brak odwagi, by bronić własne zdanie, brak odwagi, by zamanifestować swoją indywidualność, strach przed kompromitacją w oczach innych itp. Ten lęk tak mocno zagościł w Twoim życiu, że zacząłeś wycofywać się z kontaktów z ludźmi. Rozumiem, że może dotarcie do szkoły nie należy do najprzyjemniejszych doświadczeń, ale to nie jest powód, by tak często puszczać lekcje. Skoro, jak twierdzisz, masz całkiem normalne relacje z kolegami z klasy, nie zaprzepaść tego. A kiedy nawet coś Ci się nie uda, ktoś się z Cibie śmieje, np. na w-fie, Ty śmiej się razem z nim. Miej do siebie dystans. Jeśli jesteś zbyt poważny, przewrażliwiony na swoim punkcie, inni tym bardziej to wykorzystają, by śmieć się z Ciebie, bo zauważą, że sprawia Ci to przykrość. Nie rezygnuj z terapii. Wierzę, że dzięki systematycznej pracy uda Ci się odbudować poczucie własnej wartości. Pozdrawiam i życzę powodzenia!