Mam niespójną osobowość

[Gość xyxyxz]

Czasami jestem wygadana, zabawna, wygłupiam się, a innym razem jestem przestraszoną szarą myszką, która stoi z boku i boi się odezwać. Inni ludzie też mają bardzo różne opinie na mój temat. Jedni mówią że ja to jestem taka śmiała, chwilę się ze mną pogada i ma się wrażenie jakby znało się mnie całe życie, a inni twierdzą że jestem nieśmiała i zamknięta w sobie, jedni twierdzą że jestem bardzo wrażliwa i delikatna a inni że jestem niewrażliwa. Czuję się wewnętrznie rozdarta, nie wiem kim tak naprawdę jestem, przez to też miałam duży problem żeby wybrać studia, bo czasami chciałabym pracować z ludźmi, lubię gdy dużo się dzieje, a czasami chciałabym się gdzieś zaszyć i nie musieć do nikogo odzywać. Jedni znając mnie radzili mi pracę w laboratorium bo nie nadaję się do kontaktów z ludźmi a inni mówili że ja powinnam mieć jakąś pracę z ludźmi i wrażeniami. Drugi problem jest taki że wstydzę się tej niespójności. Boję się że jeśli ktoś poznał mnie jako tą wygadaną a potem zobaczy że jednak wcale taka nie jestem to się mną rozczaruje. Tak samo jeśli ktoś poznał mnie jako taką szarą myszkę to później gdy mam taki dzień że jestem bardziej towarzyska to boję się że ta osoba pomyśli, że udaję kogoś kim nie jestem albo że mam jakieś rozdwojenie jaźni. Była kiedyś taka sytuacja jeszcze w gimnazjum, chodziłam na takie dodatkowe zajęcia sportowe i prawie do nikogo się nie odzywałam, a potem z jednym z chłopaków który też chodził na te zajęcia spotkaliśmy się przypadkiem w gronie naszych wspólnych znajomych, wtedy miałam dobry humor, fajnych ludzi wokół, byłam wesoła i dużo mówiłam i wtedy ten chłopak powiedział tak: "ej dziwnie jakoś, ona na zajęciach jest taka cicha a tu taka wygadana". Teraz studiuję i wynajmuję mieszkanie z 3 przypadkowymi dziewczynami i nie umiem w przelocie zamienić paru zdań "o niczym", bo nie wiem jak mam się zachować tzn- normalnemu człowiekowi samo przychodzi naturalne dla niego zachowanie np jeśli jest poważny to rozmawia spokojnie, jeśli zwariowany to zawsze coś śmiesznego rzuci, a ja? Nie wiem co jest "moje". Raz mam ochote zachować się tak raz tak i znowu wraca ten lęk że pomyślą że udaję, próbuję na siłę być przebojowa itp. Kończy się tak że zamykam się w pokoju i ich unikam. Dodam że jako dziecko byłam normalna, a w gimnazjum byłam odrzucana przez rówieśników. Proszę o pomoc...

[Gość Mordehai i Ciarahy]

Mnie się wydaje, że jesteś po prostu strachliwa i nieśmiała. Ludzie zawsze widzą Cię 20% atrakcyjniejszą, niż jesteś. Pamiętaj o tym.

[unna-1]

Za dużo myślisz.
Jesteś taka, jaka jesteś. Masz dobry humor, towarzystwo ci odpowiada, to jesteś zabawna i wesoła.
Coś ci nie pasuje, to zamykasz się w sobie.
Zacznij siebie akceptować!
Nie zastanawiaj się, co ktoś pomyśli, nie wyobrażaj sobie ich niewłaściwych reakcji na twoją osobę, bo na pewno często się mylisz.
Do tego boisz się reakcji innych, tym samym sama się negatywnie nastrajasz, przez co sama się blokujesz.
Bądź sobą. Raz wesołą, raz smutną, nie wstydź się tego.
Jesteś jedną, wspólną osobą, a nie dwoma bytami.
Zaakceptuj siebie, a łatwiej będzie ci się żyło.